Na een heerlijke nacht slapen werd ik weer heerlijk opgeladen wakker. Klaar voor het echte werk! Ik stopte alles in mijn rugzakje, klaar om straks op pad te gaan. Om acht uur werd het ontbijt geserveerd, het was niet te vergelijken met het ontbijt van het hostel in Krakow maar goed. Een paar broodjes met friss kase en jam en daar gingen we. Ik had Anna uit Australië ontmoet en haar overtuigd om met mij mee op pad te gaan. Met de bus richting het start punt van onze hike, vlak voor we weg gingen veranderde we nog ons plan, om nog wat toe te voegen aan de hike. Zodat we een extra optie hadden en we op het moment konden beslissen wat we zouden gaan doen.
De bus zat behoorlijk vol en het gaf mij een Zuid Amerika gevoel. Een mini busje vol met mensen, maar super praktisch. Na een klein kwartiertje rijden kwamen we aan bij de start van de trail. Het was er druk, vol met mensen. Heel anders dan de wandeling die ik gisteren had gedaan. Voor vijf zloty mochten we het nationale park, samen met ene hele groep Poolse toeristen. Het begin van het pad, was gewoon een weg die we moesten volgen. De omgeving er omheen was fantastisch maar de weg was niet al te spannend, na ongeveer veertig minuten gingen we een andere trail op. Weg van de menigte en de asvaltweg, op naar de ongelijke stenen waarlangs we ons naar boven moesten bewegen. Anna en ik hadden een goed tempo en een vergelijkbare conditie dus dat was fijn wandelen. Al snel kwamen we tot een schitterend uitzicht met beekjes die langs de steile wanden van de bergen naar beneden kletterde en daarmee de bergmuziek verzorgden. We klommen nog verder omhoog en het uitzicht werd beter en beter. Wat is het toch geweldig om een pad omhoog te klauteren terwijl er om je heen rijke toppen van die oude gebergden je omhullen. Een gevoel van nietig zijn sluipt in je hart en mijn ziek werd gevuld met rust. Er ligt iets mystieks om als mens hier doorheen te trekken, het brengt je een rust en kalmte die vanuit je zelf komt die je nooit zal vinden in een stad. Moeder natuur is immers ook onze moeder, al vergeten we dat nogal eens als mensen zo afgeschermd van haar.

We kwamen na twee uurtjes op pad te zijn bij het eerste meer, waar ook een rust plek was en een optie om wat drinken te kopen. Na een kleine pauze vervolgden we ons pad en besloten er een stuk aan toe te voegen, we hadden immers tijd genoeg. We volgden het gele pad en verloren daarmee bij iedereen die aan het hiken was met een paar Polen uitgezonderd die met ons mee naar boven klommen. Het ging behoorlijk steil naar boven toe, dus in stilte met hier en daar een pauze vervolgden we onze weg naar boven toe om daar de pas over te gaan naar de andere kant van de berg. We kwamen langs nog wat overgebleven ijs uit het winterseizoen en het laatste stuk werd een beetje eng steil. Er lagen minder stenen en meer zand met steentjes waardoor de grip van onze schoenen niet fantastisch was. Tot onze verbazing was het laatste stuk om te pas over te steken bijzonder uitdagend. Er hingen ketting langs waaraan je kon vasthouden. We moesten een beetje rocm climbing doen om over te steken!

Normaal gesproken heb ik geen hoogtevrees in de bergen, maar nu voelde ik toch een lichte kramp in mijn maag. Er was maar een klein en smal pad en daarna begonnen de kettingen en was er überhaupt niet echt meer een weg. Bij de moeite die mensen hadden om via dit pad naar beneden te komen, besloot ik te vragen hoe het aan de andere kant was. Naar boven, daar kon ik mij nog wel in vinden, maar als ik straks op die berg stond en het ging daar net zo heftig naar beneden dan wilde ik dat graag weten. Dan was er immers geen weg meer terug, alhans niet eentje waarbij ik doodsangsten zou uitstaan.

De eerste vier mensen die ik het vraag spraken enkel Pools, maar de vijfde vertelde ons dat de andere kant geen probleem was. Met kriebels in mijn buik, stond mijn lichaam strak onder de adrealine. Met mijn hand reikte ik naar de ketting en begon aan deze klim. Eigenlijk voelde ik mij veilig met mijn grip aan de kabel en probeerde niet teveel te denken aan de indrukwekkende afgrond die er onder mij schuilde. Na zo een vijftien minuten, waarbij er ook mensen langs moesten die naar beneden gingen, kwam ik op wat vaster terrein. Met grip aan de stenen klom ik verder naar boven! 2110 meter hoog zaten we nu en wat een fantastisch uitzicht was het. Werkelijk magnifiek. Wat geeft dat toch een enorme kik om daar naar boven te klimmen, trots en voldaan keken we neer op de twee bergmeren die ingeklemd lage tussen de bergruggen.

Na een korte pauze begonnen we aan de afdaling die inderdaad veel makkelijker was aan deze kant. Het was gemakkelijk te lopen en bracht ons langzaam naar ons einddoel Orko Moski, een meer aan de andere kant van de pas. Gestaagd vervolgden we onze trail aan deze totaal andere kant vegetatie van de berg. We kwamen zelfs nog een berggeit tegen, wat een geluk! De omgeving was prachtig en ik genoot ten voeten uit van het schitterende landschap. Langzaam kwamen we dichter bij het meer en zagen we dat het daar weer waanzinnig druk was. We stopten daar eventjes voor we besloten niet nog om het meer te lopen maar terug te gaan naar het begin. Het wss ondertussen half vier geweest en er lag nog twee uur terug wandelen op ons te wachten.

Het was behoorlijk afzien, ik was gesloopt. Niet vreemd het was een behoorlijk intense hike. Uiteindelijk kwamen we aan bij het begin en gekukkig konden we nu wel in de bus zitten. Ik was zo moe, dat ik mijn ogen niet kon ophouden in de bus. We gingen bij onze stop eruit en dwongen onszelf naar de kleine supermarkt te lopen om nog wat extra groenten te kopen voor avondeten. Ik was opgelucht toen we weer ons hostel in liepen. Even relaxen, douchen en eten. Meer dan dat ga ik niet doen, even bijkomen van deze fantastische hike. Het was 32 km in totaal!

Geschreven door Nancy.op.reis