Rond half elf vertrokken we met alle vrijwilligers naar de tempel van de zon en de maan, oftewel Huaca de la Luna y la sol. We namen een taxi er naar toe en kwamen erachter dat we de Huaca del sol niet kunnen bezoeken, het is kennelijk te gevaarlijk.
De taxi reed ons naar het bijhorende museum. Er volgde een korte discussie of we wel of niet naar het museum zouden gaan, maar aangezien we er nu toch waren maakten die 10 soles ook niet meer uit. We gingen naar binnen en bekeken de vondsten van de Huaca de la Luna. Natuurlijk nam ik ook wat foto’s maar al vrij snel kwam er een bewaker naar mij toe die zei dat ik geen foto’s mocht maken en de foto’s moest verwijderen. Aangezien ik natuurlijk mijn foto’s wilde houden, deed ik maar alsof ik de man niet begreep en sprak enkele Engels terug. Uiteindelijk gaf hij op zoals ik gehoopt had, maar ik waagde het er maar niet op om meer foto’s te nemen in het museum.
Huaca de la Luna is gebouwd door de Moche mensen, een bevolking van het Noorden van Peru. Samen met de Huanca del Sol zijn ze onderdeel van de oude Moche hoofdstad die de naam Cerro Blanco droeg. Dezelfde naam als de vulkanische piek die naast de stad gelegen is.

Dat de Huanca del Sol niet te bezoeken is, komt doordat de Spanjaarden het grotendeels vernietigd hebben ( ja alweer, die lui wisten niet van ophouden! ). De Huaca de la Luna werd vooral gebruikt voor ceremoniële en religieuze doeleinden. Ook zijn er verschillende tombes gevonden van hoogstwaarschijnlijk de hogere klasse van het Moche rijk. In het museum werd tentoongesteld wat ze hadden gevonden in onder anderede tombes. Wij waren verbaasd over de goede staat waarin alles nog verkeerde, maar het ligt immers in een woestijn. Droogte is blijkbaar een goede manier van conservatie.
Na het museum liepen we naar de Huaca de la Luna, we moesten echter wachten op de gids. Het terrein mocht niet betreden worden zonder guide. Terwijl we zaten te wachten in de schaduw viel onze blik op een afgrijselijk lelijke hond. We waren aan het discussiëren waarom mensen het arme dieren geschoren hadden, toen iemand zich in ons gesprek mengde en zei dat het een speciaal ras was. Het leken wel enorm grote ratten met een pluimpje haar op hun hoofd. Oprecht de lelijkste honden die ik ooit gezien heb. Afijn een half uurtje later gingen we de tempel in en dat was zeker de moeite waard. De muren van de tempel hadden zelfs nog kleur en de tekeningen waren goed zichtbaar. De hele tempel is een soort van omgekeerde piramide, en de archeologen weten nog niet wat zich nog meer onder de huidig uitgegraven delen bevindt.
De eerste plek die we zagen was nog buiten de werkelijke Huaca. Hier werden gevechten gehouden tussen mensen en de verliezer werd in de tempel gebracht en zou geofferd worden aan de God van de maan.
We liepen door de tempel en kregen een uitleg over wat we zagen, al was het niet heel uitgebreid. Het grappige is wel dat de tempel minimaal drie keer opnieuw is gebouwd en er verschillende type schilderingen zijn gevonden. Waarschijnlijk met elke nieuwe machthebber of leider, werden de schilderingen aangepast.

Na de tour pakten we een collectievo naar Trujillo. Natuurlijk was deze collectivo helemaal volgepropt met mensen, die vervoersmiddelen blijven een ervaring. Natuurlijk zaten we weer in een gemiddeld busjes met zo een, pak hm beet, vijftien mensen? Dat wanneer je nadenkt wat er gebeurd als dat ding een ongeluk krijgt, niemand gaat dat overleven. Maar je bent in Peru en het hoort erbij dus je gaat gewoon mee met de flow.
In Trujillo stapte we op een andere collectivo die ons naar Huanchaco terug zou brengen. Ondertussen waren we alle vier uitgehongerd dus aten we met zijn alle wat bij ons nu vaste restaurantje “My Friend”. Daarna gingen Yao en ik op jacht om een surfboard te huren en daarna uit te peddelen. De jongens zouden ook komen maar ze waren in geen velden en wegen te bekennen. Na zo een twee uur te hebben gesurft ( althans pogingen gedaan tot) kwamen we bevroren het water uit. Daar stonden Fin en Maarten te wachten, ze konden niet bij hun surfboard. Aangezien Yao en ik al aan het klappertanden waren, gaven we hen onze spullen. Het was vermakelijk om toe te kijken terwijl ze zichzelf in de ietsje te kleine wetsuits te wringen.

Na het surfen was iedereen eigenlijk zo moe dat we allemaal al vroeg in slaap vielen.

Geschreven door Nancy.op.reis