Mijn wekker liep al vroeg af voor het weekend. Maar waar iedereen van de kazerne zich gisteren het Lep lazerus in heeft gedronken op de full moon beach party, was ik op tijd gaan slapen. Mijn doel vandaag: naar de Christoffelberg met het openbaar vervoer. Iedereen zei dat dit niet mogelijk was, maar ik zie wel wat de dag brengt een avontuur gaat het worden.
Na mijn ontbijt liep ik opgewekt de kazerne af, even weg uit die defensie bubbel die tot nu toe mijn tijd hier redelijk omringd heeft.

Ik liep naar de 'bushalte' toe langs de weg en al vrij snel kwam er een mini busje aangereden die ik met zwaaien aanhield. Zo ging het immer in Zuid Amerika altijd. De man stopte en ik vroeg of hij naar het busstation ging. Dat ging hij en ik stapte in de bekleding van zijn wagen was van dat nep tijgerbont. Hij gaf mij advies om de volgende keer ergens anders op te stappen, waar meer busjes vandaan gingen. Dat was nuttige informatie, toch eens uitzoeken als ik weer terug ga!

Snel bracht hij mij naar het busstation punda voor 2 gulden. Vandaar liep ik naar het busstation Otraband, wat letterlijk de andere kant betekend. Daarvoor moest ik over de brug heen maar die stond open, dus het werd een tochtje met het gratis pondje. Zo ver liep alles gesmeerd. Het was heerlijk om in de vroege ochtend door Willemstad heen te lopen, de lokale bevolking begon haar dag rondom de markt. De geuren, geluiden en kleuren wakkerde mijn heimwee aan naar Latijns Amerika. Wst een verassing dat Curaçao dit toch ook te bieden heeft.

Bij het busstation aan gekomen bleek ik de bus net te hebben gemist, de volgende ging over 2 uur. Gelukkig had ik geen haast, het was een dag van uitproberen wat er kan en een mooie ervaring ervan maken. Dus ik kocht bij de Panaderia een Kofi kon lechi en ging op een bankje zitten. Dat doen immers zoveel mensen hier, gewoon op zo een bankje hangen en relaxen. Laten we dat ook eens proberen met dat drukke Westerse hoofd van mij. Na een kwartiertje liep ik naar het zee kanaal toe, dat de twee delen van Willemstad splitst: Otraband en Punda. Ik klom op de witte afrastering en ging daar zitten. Ik keek uit op de zee die tegen de rotsen op kletterde. Het was heerlijk om twee uur gewoon na te denken, over dingen waar je niet altijd aan toe komt in het dagelijks leven.
Mijn fascinatie werd wel gewekt door een man die ik de hele tijd zag rondlopen met een emmer waarom leche stond. Hij liep elke keer een kant op, haalde een paar prullen uit die doos, legde het om hem heen en vervolgens brabbelde hij war in zichzelf en pakte alles weer in zijn tonnetje. Dan deed die zijn bril zonder glazen weer op en liep een stukje verder om het gehele ritueel te herhalen. Twee keer riep die 'hey' naar mijn maar draaide dan snel om en liep weg. Het was boeiend om te observeren en een raadsel wat er in die man zijn hoofd om ging.

Zo verliepen die twee uren best snel en op tijd ging ik terug naar de bushalte. Waar ik natuurlijk als enige blanke zat, ik nam plaats naast de Antilliaan van middelbare leeftijd in een politie tenue. Hij knoopte een praatje met mij aan, hij sprak echter alleen Papiamento, war een mix is van Nederlands, Engels en Spaans dus ik praatte maar in die drie talen naar hem terug en we kwamen er wel uit. Hij had net een nachtdienst erop zitten en woonde op Westpunt. Hij legde uit dat het daar heel mooi was en de stranden fantastisch. Ik vertelde hem mijn plan van de Christoffelberg en hij reageerde enthousiast, hij wilde wel een keer mee met mij die berg op.

Om 09:15 precies vertrok de Convooi bus naar Westpunt, voor 2,20 gulden mocht ik mee op een 45 minuten durende rit. Het was een verademing om buiten het toeristische gedeelte van Curaçao te komen, de omgeving veranderde meteen. De typische gekleurde huisjes kwamen te voorschijn en niet de luxe toeristen villa's. De heuvels rezen omhoog begroeid met struiken, cactussen en bomen. Het was prachtig en zo iets anders dan het Curaçao dat ik tot nu toe had gezien. Bij het nationale park aangekomen bij Christoffelberg was het net iets over tien uur, en ik wist dat ik eigenlijk niet meer de berg op zou mogen na tien uur in verband met de hitte. Ik had mij daarop al wel ingesteld het moest een avontuur worden met als enige doel een goede tijd hebben.

De vrouw begroette mij vriendelijke en zei dat ik inderdaad niet meer naar boven kom maar ik wel nog een wandeling kon maken door het nationale park. Dus dat werd het nieuwe plan. Eerlijk gezegd was ik eigenlijk heel blij dat ik het ben gaan doen, want deze wandeling was precies wat ik nodig had. Twee en een half uur alleen met moeder natuur van het ruige Westpunt. Ik het begin waren alle bomen en planten erg droog en klonk enkel het wegschieten van plakkies (kleine gekko's) en nog meer van dat soort salamander beestjes. Na ongeveer een kwartier schrok ik mij een hoedje toen een enorme leguaan, ter grote van een kat, opeens uit de bosjes wegsprintte. Dat maakte natuurlijk best wat herrie, ik moest wel lachen om mezelf.

Daarna veranderde de vegetatie naar loofbomen met bladeren, in dit deel van het eiland hebben ze dus nog niet al het grondwater weggepompt voor de olieraffinaderij. Als ik stil stond hoorde ik helemaal niks, behalve mijn eigen ademhaling en wat tropisch vogelgezang met af en toe wat blad geritsel van een hagedisje. Dit had ik even nodig, rust en alleen zijn. Want dat was mij niet echt gelukt de afgelopen twee weken.
Het landschap vervolgde zich langs een gigantische cactusboom, waarbij wel 80 verschillende cactus punten kwamen, ik had nog nooit zoiets gezien. Maar als ik terug denk aan de minimale groei die mijn cactus heeft doorgemaakt in alle jaren bij mijn ouders in het raamkozijn, moest dit ding echt ontzettend oud zijn.

Ondertussen had mijn huid een interne douche, want echt alles wat nat van het zweten, ik snap wel dat ik niet die Christoffelberg meer op mocht. Ik kwam uit bij een schitterend uitkijk punt op de Noord Kust van Curaçao, echt dit was het helemaal waard! Ik vervolgde het pad nog verder en kwam toen bij nog een verrassing, een hidden beach! Het was prachtig en helemaal voor mij alleen. Ik liep door het witte zand heen, keek naar de azuurblauwe oceaan die tegen de rotsen op klapte. Een paar kleine papagaaien kwamen nieuwsgierig kijken terwijl ik mijn appel op at. Genietend van de omgeving, relaxte ik en zonk weg in het nu.

Hierna was het een wandeling terug naar het begin, hongerig en dorstig kwam ik terug bij het begin punt. Ik bezocht nog even het museum van het landhuis dat hier was gesticht door Nederlanders en leerde zo iets over de geschiedenis van deze plek en de Antilliaanse bevolking hier op Curaçao. Nu was het wel hoog tijd voor een koude Awa Luchini en een Afrikaanse Pinda bananen soep. De laatste verraste mij aangenaam. Ik genoot van de scherpe en zoete smaak sensatie en bleef in de schaduw wachten tot de bus weer kwam. Het meisje dat serveerde gaf aan toen de bus langs reed, het zou ongeveer 10 minuten duren voor die dan weer op de terug weg zou gaan.

Zonder problemen kwam ik weer aan in Otraband en liep naar het busstation in Punda, deze keer kon ik wel over de beroemde pondjesbrug. Ik vond al snel een mini busje dat mij terug kon brengen naar Parera, alleen zat ik niet helemaal op te letten dus op een gegeven moment dacht ik 'dat duurt wel lang' . Blijkbaar waren we al om heel Schottegat heen gereden, nouja ze gaan altijd in een rondje dus dan maar wachten. Bij Otrabanda vroeg de chauffeur toen iedereen was uitgestapt ' Dushi, waar moet je naar toe dan?' Ik legde uit dat ik mijn stop had gemist en ik naar Parera moest. Toen heeft hij mij er meteen naar toe gereden en werd ik netjes voor de straat van de kazerne afgezet. Ik stak de weg over toen een auto stopte met twee collega's stopte en vroeg of ik mee wilde rijden. Dus ik stapte in en werd voor het Lakm afgezet (waar ik slaap). Bezweet, moe maar door laden met enthousiasme kwam ik thuis. Dit was een goede dag. Ik zat te wachten tot avondeten zou worden geserveerd toen Jolijn belde met de vraag of ze mij nog moesten ophalen voor het feestje vanavond bij Chill. Ik twijfelde even, maar na een dag solo was een klein feestje wel leuk l. Daarbij ging Sandra ook mee en zij is wel heel erg lachen en verdwijnt niet ineens met een gast. Dus daar stond ik niet veel later op jaren 90 hitjes gezongen door twee Antilaansse vrouwen en ik had echt een goede tijd. Het was gezellig en oprecht gewoon een leuke tijd hebben. Rond 11 was het feest weer klaar dus nog even een truckie Pan, die welkom was voor mij omdat ik niet zo veel had gegeten vandaag. Een perfecte dag!

Geschreven door Nancy.op.reis