Die ochtend stond ik bijtijds op, aangezien ik vandaag naar Mariposa Monarch zou gaan. Voor ik werd opgehaald belde ik nog even met Thomas want we zin vandaag een jaar en drie maanden samen. Niet echt een mijlpaal maar toch leuk om er eventjes bij stil te staan. Daarna werd ik opgehaald en in een busje gezet. Eert zag ik enkel Mexicanen, maar het meisje waar ik naast zat leek mij niet- Mexicaans. Inderdaad ze kwam uit België, de hele rit naar Mariposa waren we druk aan het praten. Aangezien zij hier een jaar gewoond had, had ze aanzienlijk wat tips voor mij en mijn reis plan paste ik meteen aan in mijn hoofd!
Na drie uur rijden kwamen we aan bij Mariposa, waar onze gids mee naar boven liep. Het is werkelijk een schitterend natuur gebied, maar ik zag nog geen vlinders. De gids legde uit dat de vlinders een heel bijzonder migratie gedrag hebben. Ze vliegen vanuit het noorden van de VS en uit Canada naar Mexico. Naar deze plek, waar ze paren en dan na vijf maanden hier te zijn gebleven, vliegen ze terug naar Canada of de VS. Terwijl ze onderweg hun eitjes leggen. De mannetjes sterven echter hier in Mexico. De larven zijn maar een paar millimeter groot en groeien tot ze zo een tien centimeter zijn, daarna gaan ze een cocon vormen, waar ze ongeveer twee weken of langer in blijven. Op de cocon komt een gouden soort van kroontje. Wij dachten dat dit de reden was dat het de Monarch vlinder werd genoemd. Maar dat is niet zo, het komt door de kleuren van de vlinder die men aan de Spaanse vlag deed denken en Spanje is een Monarchie.

De meeste vinders sterven naar ongeveer tien dagen, het zijn enkel de vlinders die migreren die langer leven. Waarom en hoe ze elke keer terug komen naar exact dezelfde plek en zelfs dezelfde boom is een raadsel. Maar het is bijzonder interessant.
Er is nog iets bijzonders aan deze vlinders, ze vliegen alleen als de zon schijnt. Het lijkt erop dat ze een soort van zonnepaneeltjes hebben op hun vleugels, waarmee ze zichtzelf opladen. Aangezien het nu bewolkt was, zagen we inderdaad geen vlinders.
Op een gegeven moment gingen we een gebied in vanwaar we enkel nog mochten fluisteren en waar we goed naar de grond moesten kijken. Al snel werd duidelijk waarom, want de vlinders lagen hulpeloos op de grond. Ze leken dood, maar dat was niet zo, ze waren energieloos doordat ze geen zon hadden! Een heel vreemd gezicht.
We liepen verder en toen wee de gids naar de bomen, wat ik had aangezien voor grote trossen doden bladeren waren allemaal vlinders. ONGELOOFLIJK. Ik heb nog nooit zoiets gezien, het moeten miljoenen vlinders zijn geweest en langs de kant lagen ook allemaal vlinders hulpeloos op de grond.

Opeens brak de zon door en het hele landschap veranderde, de vlinders begonnen te vliegen en kleurden de lucht oranje. Het was schitterend, het waren er zoveel dat de vlegeltjes het geluid maakte wat je hoort als de wind hard waait. Al vrij snel kreeg ik een vlinder tegen mijn hoofd aan, ze zijn niet klein en licht kan ik je vertellen. Ik kan niet zeggen dat het pijn deed, maar je voelt het goed als er eentje tegen je aan vliegt. Ik vroeg een man om de vlinder uit mijn haar te halen, maar de vlinder had andere gedachten. Zijn pootjes klemde zich aan mijn haar vast en terwijl de man de vinder eruit trok, gingen er ook een paar haren mee. Au.

Samen met Laura (het Belgische meisje) bleven we verwonde naar de lucht staren gekleurd van de vinders. Voorzichtig schoof zich een wolk voor de zon en alle vlinders keerden terug naar de trossen in de bomen waar ze wachtten. Sommige waren te laat of te ver weg en vielen neer op de grond. En binnen een paar minuten zag je geen vlinder meer vliegen. Zo apart, wat is de natuur toch magisch.
Gelukkig waren er nu niet zoveel toeristen op het moment maar ik het hoog seizoen kunnen er rond de duizend mensen hier naar toe komen. En met al de vlinders die op de grond liggen te wachten op zon is het natuurlijk verre van ondenkbaar dat een toerist op zo een beetje gaat staan. De regel in dit gebied is dan ook, je kijkt ten alle tijden naar de grond en als je een foto wilt maken sta je stil. Hoewel wij dat heel netjes deden heb je natuurlijk altijd de andere mensen. Het is jammer dat niet iedereen dezelfde waarde hecht aan de natuur.
Na een tijdje was het tijd om weer naar beneden te lopen, waar we nog wat aten voordat we weer het hele eind terug reden naar Morelia. Daar terug aangekomen, deed ik nog wat aan mijn Spaans en had daarna vooral een rustig avondje.

Geschreven door Nancy.op.reis