De wekker ging al vroeg, ik had namelijk het idee geopperd om naar de moskee verderop de berg te wandelen in de morgen. Er gast immers niks boven een ochtend hike, als de zon nog niet op volle kracht op dit stukje wereld staat te schijnen. Natuurlijk leek dat plan alweer een stuk minder toen de wekker ging, maar we hadden Joep ook uitgenodigd. Dus er stond niks anders op, dan op te staan en onszelf te begeven in nog heerlijk koele ochtend lucht. Hoewel het al licht was, school de zon nog achter de omliggende bergen. We besloten dat we onderweg wel ergens ontbijt zouden konden vinden. Met zijn drieën liepen we door de bijna geheel verlaten blauwe straten. Slechts een enkele man of vrouw gehuld in een mooie lange jurk met capuchon passeerden we op onze weg naar de berg. In voornamelijk stilte begonnen we onze tocht. We vokgden een zandpad dat richting de moskee in de verte leek te leiden. Na ongeveer een halfuur had iedereen eigenlijk spijt van het idee om onderweg wel wat te halen. Er was hier duidelijk niks hier behalve cactus, wat planten en een sporadisch hutje.

Op een gegeven moment stond er met blauwe verf op een steen 'café' geschreven. Onze maagjes maakten een sprong van opluchting, daar konden we vast wat ontbijten. We volgden het 'pad' dat naar het café zou leiden. Toen we ruim twintig minuten later bij een waterput aankwamen waarop café stond dacht ik even dat het allemaal een grap was en we bij de 'bar' waren aangekomen. Het pad leek echter nog verder te gaan, maar het leek ook alsof we door iemand zijn akker heen liepen. Op een gegeven moment kwamen we achter een hek uit, die ons pad met de normale weg versperden. Blijkbaar waren we iemand zijn tuin in gelopen.

Het café was helaas nog gesloten dus we liepen maar door naar de moskee die er van dichtbij een stuk minder interessant uit zag dan van de verte. De zon was ondertussen ook trots boven de bergen verschenen. Waardoor we het warm hadden, honger leden en een teleurstelling hadden. Het uitzocht op het blauwe dorpje tegen de bergkam aan was echter schitterend. In de schaduw deelden we één avocado met zijn drieën en begonnen aan de afdaling. Het pad was af en toe kwijt maar het was in principe gewoon de berg af. Ondanks dat we honger hadden, was de ochtend hike wel echt heerlijk. De nog frisse lucht, de voorzichtige eerste zonnestralen en natuurlijk de rust die overal nog heerst.

Weer terug in chefchoauen zo een twee uur later, lieten we onze billen dankbaar in de stoelen van een terrasje zakken. We bestelden ontbijt wat snel naar binnen werd gewerkt. Hierna bezochten we het kasteel van Chefchaouen, absoluut niet de moeite waard, het zag er vanaf het uitkijkpunt een stuk leuker uit! We moesten nog een busticket kopen en door de ervaring van eerder, besloten we naar het busstation te gaan om het te regelen. Geen slechte keuze want de maatschappij waarmee we wilden gaan had geen plek meer voor ons. Dus Thomas en ik kozen voor de skere Marrokaanse maatschappij. Alledrie waren we wat moe en bestond de sterke behoefte aan een douche. We namen afscheid en zouden elkaar in de middag weer treffen. Thomas en ik hielden een rustige paar uur, waarin ik een middagdutje deed.

Later op de middag spraken we weer met Joep af om wat te eten, bij een goedkoop afhaal tentje liepen we tegen een andere reiziger aan, die zich bij ons aansloot. In de verkoelende schaduw van het park aten we onze lunch en hadden we goede gesprekken met zijn vieren. Opnieuw beklommen we de berg voor de zonsondergang, blijkbaar is het telkens ik plus drie mannen die de berg op lopen!

Hierna troffen Thomas en ik de laatste regelingen voor de vroege reis van morgen, de bus zou om 6 uur vertrekken. Laat op de avond hadden ons avondeten en daarna namen we afscheid van Joep en de Duitser. Leuk om samen zulke vrienden te kunnen maken!

Geschreven door Nancy.op.reis