Die ochtend werd ik moe wakker en hoewel mijn plan was om naar het museum te gaan voelde ik het nog niet echt. Tijdens het ontbijt raakte ik verwikkeld in een gesprek met Barbara, die een paar hele persoonlijke zaken met mij deelde, waardoor we de hele ochtend bleven praten. In de middag gingen we naar de markt toe en ik wilde mijn eigen luchtje maken. Een ander meisje Vivianne uit Canada kwam ook mee en we maakten er een rustig middagje van. We aten lunch in een stalletje aan de weg. De groep locale vrouwen die naast ons zaten, gaven ons een stuk of vijf tamales. Ze wilden het met ons delen en heette ons van harte welkom in hun land. Zo gastvrij! Daarna liepen we naar de markt en begon een Mexicaanse jongen tegen mij te praten. We hadden voor iets van twintig minuten een gesprek in het Spaans een goede oefening en een goede boost om te weten dat ik die vaardigheid nog steeds bezat. Het was al even geleden dat ik echt een gesprek had gehad in het Spaans. Met zijn drieën keerden we terug naar het hostel. We zaten weer een tijdje te praten en rond het einde van de middag wilde ik graag even naar de straat lopen waar je pedicure. Manicure en maxing kon laten doen. Het was mij aangeraden door de vrouw van de walking tour, het was niet in het toeristische gedeelte dus ze had mij wel geadviseerd een lange broek aan te doen.

Vivianne wilde wel mee, wat ik wel fijn vond. Ik wist niet zo goed wat ik van deze buurt in Mexico City moest verwachten. Terwijl we een weg baanden door de druk bevolkte straatjes van Mexico city waar de een nog hrder schreeuw dan de ander en waar echt alles op straat te koop is, praatten we over onze trips. Ook zij zou dinsdag naar huis gaan, na zes maanden. We zaten dus heel erg op dezelfde lijn met wat we nog wilden in deze stad. We vonden de straat en het zag er goed uit, hier zou ik zondag terug keren. Vivianne vertelde mij het verhaal dat ze haar paspoort op het vliegveld kwijt geraakt was. Nu had iemand haar echter een facebook message gestuurd in een spraakbericht, dat hij haar papieren had gevonden op het vliegveld en ze hem terug moest bellen. Maar hij gaf geen nummer en reageerde niet meer op haar berichtjes. Het bericht was super slecht te verstaan maar op een gegeven zei ontdekte ze iets wat hij zei: Circle K store. Een winkel op het vliegveld, daar moest haar paspoort dan zijn. Het was ondertussen al na zes uur en ik stelde voor om naar het vliegveld te gaan.

We sprongen op en gingen naar het vliegveld met de metro. Na ongeveer iets minder dan een uurtje kwamen we aan op het vliegveld en de jacht naar de man begon. De eerste Circle K store. We gingen naar binnen en vroegen de medewerkers of ze ene Brayan kenden en ik hield mijn telefoon omhoog met zijn foto. Nee de vrouwen hadden nooit van hem gehoord en hadden er ook geen behoefte aan om ons ook maar op enige wijze verder te helpen. Ze wilde ons nog net vertellen dat er nog een Circle K store was. Vol goede moed liepen we naar de volgende winkel, maar hetzelfde verhaal. Nooit van hem gehoord maar er was nog één andere circle K store, natuurlijk aan de andere kant van het vliegveld. Ongeveer tien minuten kwamen we daar aan en de vrouw in de winkel kende de Brayan! Maar hij werkte niet in Circle K, hij werkte in de Oxxo in de nacht. Die winkel zat gelukkig ernaast, dus we gingen daarheen. Dezelfde procedure, zij deed het woord en ik hield zijn foto omhoog. De man kende hem ook maar hij beweerde dat hij in de Circle K werkte.

Wat verbaasd liepen we de winkel uit, dat was gek. Waarom zeiden ze allebei iets anders? Waren ze hem aan het beschermen? Waarom, hij had toch haar paspoort gevonden? Het was natuurlijk een rare situatie, ik bedoel wie neemt er nou een paspoort naar huis als je het vind op het vliegveld. Een hele onlogische keuze, lijkt mij. We vroegen beide medewerkers in de winkel opnieuw of ze echt niks wisten en beide hielden ze voet bij stuk. Duidelijk dat eentje van hen moest liegen. Ik stelde daarom voor om naar de politie te gaan, het is een vliegveld dus ze hebben een lijst met mensen die er werkten, zij hadden zijn telefoonnummer wel. We kwamen uiteindelijk uit bij de Internationale politie van het vliegveld. Moeizaam probeerde we de situatie uit te leggen in het Spaans toen een man ons onderbrak en in perfect Engels vroeg of dat beter was. Opgelucht zeiden we van ja. Hij zei dat we dan een deur verder moesten zijn, daar spraken ze Engels. We liepen een loket verder en vroegen of ze Engels spraken. Nee dat deden ze niet. Waarom de man die wel Engels sprak en in het andere loket werkten ons dan had weggestuurd is ons tot op vandaag een raadsel.

Maar nu begonnen we pas met de echte inefficiënte van het Mexicaanse systeem kennis te maken. We legden de situatie uit, ongeveer drie keer. Uiteindelijk keken ze ons vragend aan wat zei konden doen. Dus ik stelde voor dat zij met de medewerkers van de winkels konden praten, zei kenden hem blijkbaar. Twee van de vier mensen die ons aanstaarden kwamen in beweging. Vervolgens werden we gebeld door een politieagente die ‘Engels ‘ sprak. Ook zei vroeg wat we dan eigenlijk wilde wat ze zouden doen. Werkelijk we hebben heel wat werkbeschrijvingen uitgedeeld die avond. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ze niks konden doen, want hij werkte niet op het vliegveld, zeiden ze. Hij had haar paspoort waarschijnlijk gestolen en zou er geld voor vragen. Wel gek want op een oude foto op zijn facebook zagen we hem met een pasje van het vliegveld? Oké ze gingen ons dus niet helpen, deze mensen hebben hier overigens ellendig lang over gedaan, meer dan een uur. En we waren de enige ‘klanten’. De liepen langs een koffiezaakje waar Vivianne internet had. Hij had gereageerd!

Hij had zeven gemiste oproepen en allemaal berichten ( in het Spaans) over waar haar paspoort was en het enige dat hij stuurde was ‘Buenos noches ‘. We konden allebei wel gillen, deze man had echt maar drie hersencellen. Ze belde hem op en hij zou over drie kwartier op het vliegveld zijn, dus we wachtten hem samen op. Uiteindelijk kwam hij aan en hij werkte wel degelijk op het vliegveld, als douanen nog wel. En hij verwachtte een tip, deze gek hij had nooit haar paspoort mee naar huis moeten nemen! We gaven hem 100 pesos ( 5 euro) en namen een taxi naar het plein. Opgelaten en super blij dat onze man hunt goed was afgelopen aten we een overwinningsmaaltijd om elf uur ’s avonds bij de lokale taco plek ( ze hadden ook vegetarische opties). Uiteindelijk toch een productieve dag, iemand haar paspoort teruggevonden!

Geschreven door Nancy.op.reis