Die ochtend werden we verrast door een onaangename verassing, namelijk bedbugs oftewel bedwantsen. De regelrechtige nachtmerrie van elke backpacker of misschien wel elke reiziger. Deze nare beestjes leven, zoals de naam al verraad, in matrassen. Maar ze zijn er ook niet vies van in backpacks of kleding zich te nestelen om zich zo te verspreiden. Omdat ze blijkbaar in onze kamer zaten, moesten ook onze backpacks in quarantaine. Oftewel kleding moest gewassen worden, backpacks in een plastic zak in de zon om ze op deze manier uit te roeien. In plaats van Marrakesh te verkennen werden we helaas hierdoor opgehouden. Waarschijnlijk zal het probleem voor nu opgelost zijn, maar mijn spullen gaan opnieuw in quarantaine als ik in Nederland ben, ik bedank toch voor deze makkelijk te houden huisdiertjes!

Na deze ophef konden we de stad in. Eerst bezochten we Paleis Bidi. Een enorm kasteel, waarvan eigenlijk vooral de muren en de zwembaden nog over waren. De kelder had wat informatie kaarten en er was een balkon waarmee je uit kon kijken over de stad. Beide vielen een beetje tegen, al kan het ook zijn dat de stad er van bovenaf gewoon niet zo vrij uitzag. Het had wel iets aparts om over de enorme binnenplaats van het kasteel te lopen terwijl de zon genadeloos al zijn warmte op je afvuurt. het maakte in elk geval het drappige water in het enorme zwembad een stuk aantrekkelijker om in te springen.

Na een lunch break, liepen we de medina in. Hierna namen we plaats op een bankje aan een plein waar we de lokals konden bekijken. Het was nog steeds verbazingwekkend voor mij om te zien hoe minder conservatief en streng marokko is! Het is zo een ander beeld dan ik had verwacht. Natuurlijk lopen de meeste vrouwen wel met een hoofddoekje op hun hoofd. Maar de mannen en vrouwen lopen samen door de straten hand in hand, arm in arm gehaakt of een arm om de schouder heen. Natuurlijk versta ik geen arabisch maar het lijkt alsof ze een leuke tijd hebben samen. Hierna vervolgden we ons avontuur en opende we de jacht naar de tuin die midden in de medina zou zijn gelegen. Toen we er uiteindelijk aankwamen was die helaas al gesloten. We liepen terug en ons pad kruiste die van een blinde man die samen met zijn dochtertje van ongeveer 8 liep. Ze vroegen om geld of eten. Het was zo een aangrijpend beeld in de grijze massa van mensen verscheen het kleine mooie meisje in haar rode jurkje aan de hand van haar blinde vader die iets opzei in een taal die ik niet begrijp. Mijn hart brak, soms grijpen zulke beelden mij opeens erg aan. Dan realiseer ik mij weer met het enorme geluk dat ik heb met mijn luxe en rijke leventje in Nederland en komt ook de harde waarheid naar voren over de harde werkelijkheid van de wereld.

We liepen terug door de medina en kwamen ook langs de leerlooierijen. In de groezelige smalle straatjes zaten oneindig veel kleine mini zaakjes van 6 m2 met daarin oude mannen die hard aan het werk waren om de bekende leren sandalen, pantoffels en schoenen in elkaar te maken. Wat werken die mannetjes hard en als je dan omrekend wat je betaald voor het waar. Ik denk dat een scholier in Nederland zijn bed niet voor zou uitkomen.

Vlak voor we het plein weer opliepen kocht ik een pannenkoekje die het meest deed denken aan een vegetarische Turkse pizza maar dan met het typische Marokkaanse pannenkoeken deeg. We liepen verder en Thomas wilde graag op een dagterras zitten zodat we konden uitkijken over het plein. Helaas was het restaurant verschrikkelijk, zelfs mijn sinaasappelsap was vies. Met enige spijt dat we niet weer op het gezellige plein hadden gelopen, gingen we terug naar het hostel.

Geschreven door Nancy.op.reis