Geland

Ik heb nog drie kwartier voordat mijn vlucht gaat, misschien haal ik het nog. Denk ik naïef als ik het vliegtuig uit ren.

Opgelucht haal ik adem bij het zien van de bagage band, die heb ik vast gevonden. Helaas duurt het nog een kwartier voor ze erop komen.
Als ik mijn paarse veters herken aan mijn travelback, sjoor ik hem van de band en ren naar de volgende stop. Met de vurige hoop dat ze misschien wel wachten op de passagiers van deze vlucht.

Weer poortjes? Denken ze dat ik allemaal illegale dingen het gekocht in het vliegtuig? Het spijt mij zeer maar ik denk dat als ik Schiphol door kom, je er wel vanuit kan gaan dat ik geen ontploffende gezichtdoekjes bij mij heb. Oh ik word tegen gehouden door een man die geïrriteerd in het Spaans dingen herhaald. Ik ben niet doof vriend, ik versta je gewoon niet. Uiteindelijk heb ik door dat ik nog een formulier moet invullen. Haastig krabbel ik wat op en ik mag door. Een stempel voor 90 dagen. Oké ik wilde langer en dat kon ook zonder visum, geen probleem voor nu. Snel naar het vliegtuig!

Ik kom aan bij een overvolle departure hal, nergens staat aangegeven waar ik heen zou moeten. Ik zie wel vertrekkende gates staan en besluit dat ik daar maar heen moet gaan. Ik bevrijd mijn backpack uit zijn travelback en doe hem om. Met een rood hoofd en ogen groot van angst loop ik de borden achterna.

Bij de douane kom ik eindelijk iemand tegen aan wie ik wat kan vragen. Ze vertelt mij dat mijn vlucht al gesloten is en ik hem beneden weer kan wijzigen. Terug naar de overdrukke vertrekhal dus. Ik loop weer terug en vind dan gelukkig iemand van de maatschappij waar ik een vlucht van had.
Een vriendelijke man helpt mij en geeft mij een standby vlucht, wat inhoud dat ik om 03:45 op het vliegveld moet zijn. Het was op dat moment 21:00 oftewel een uurtje of 3 ' s nachts in Nederland.

Na een vele pogingen had ik dan eindelijk gratis wifi en kon ik kijken voor een hostel. Ik vond er eentje in de buurt en besloot toch eventjes te gaan slapen.
Maar eerst even geld pinnen, natuurlijk konden de eerste drie automaten niks uitgeven. Waardoor ik bang werd dat mijn pas het niet zou doen. Maar gelukkig het lag niet aan mijn pas. Met 200 soles in de hand kon ik opzoek naar een taxi.
Dat ging wel soepel, er kwamen gelijk 4 mannen op mij af, blijkbaar zag ik er erg taxi behoevend uit. Ik koos er eentje, die een pasje van het vliegveld had en liet hem het adres van het hostel zien.
Hij bracht mij erheen, het verkeer was een chaos en de huizen waren vervallen. Niet een buurtje waar ik wilde rondlopen. De taxi man vond het hostel uiteindelijk en klopte nog even aan bij het hostel. Ik vroeg namelijk aan hem waar de deur was, want het zag er dicht uit. Maar er werd open gedaan en ik sprak met taxi meneer af dat hij mij op zou halen om 03:15. De mannen in het hostel waren heel vriendelijk en ik kreeg een bed in een lege kamer. Het was prima, rook schoon en ben uitgeput in slaap gevallen. Te moe om mij druk te maken over het feit dat ik geen idee had waar ik was in een land aan de andere kant van de wereld.

Om 3 uur ging mijn wekker en snel pakte ik al mijn spullen. Vanuit de kamer hoorde ik een stem bij de voordeur : het was Taxi Meneer al! Gek hoe blij ik was met dat 'bekende gezicht'. Hij bracht mij naar het vliegveld en in de rij voor mijn standby vlucht werd ik al omgeroepen. Ik kreeg mijn boarding pas en kon naar mijn gate.
Nu ben ik ondertussen al bijna in Arequipa, schitterend die bergen. We zijn al langs een paar ijsberg punten gevlogen, ik heb er zin in. Wel heel fijn dat ik straks word opgehaald van het vliegveld!

Veilig op plek van bestemming

Candy stond mij al op te wachten, wat fijn! Na een korte rit kwamen we bij het huis aan. Het is een onwijs leuk huisje met een heerlijk dak terras en twee tuinen. Na een korte rondleiding kon ik eventjes wat gaan eten, mama en Thomas bellen en daarna heerlijk slapen. Want jeetje zo brak heb ik mij in heen tijden gevoeld, ik kreeg zelf een beetje spijt dat ik niet wel allemaal wijntjes had gedronken in het vliegtuig.
Maar na wat slaap en een douche voelde ik mij weer helemaal goed. Een kopje koffie en een ondefineerbaar maar heerlijk stuk fruit op het dakterras lieten mij enorm thuis voelen. De andere studenten waren er nog niet vandaag, waardoor ik heerlijk een beetje kon Nancien.
In de middag kwam de kokkin, een geweldig vrouwtje die geen woord Engels spreekt. Maar ze zei dat ik groot was want ik kwam uit Nederland en gaf mij een knuffel. Na de voortreffelijke lunch overtuigde de bewaker mij ervan naar het winkelcentrum te gaan voor een simkaart en broeken. Ja ik had klein gepakt maar iets warmere broeken blijken toch wel nodig. Dus daar ging ik, het veilige huis uit.
Natuurlijk liep ik de gehele weg als een schichtig hertje rond. Opschrikkend van de toeters en blikken die ik kreeg toegeworpen. Want ja blijkbaar straal ik één blok westers uit. En geloof mij ik heb echt niet ruit op ruit aan en ook geen sandalen met sokken aan.
Wel wil ik even melden dat het mij gelukt is twee broeken te vinden die mega comfy zijn en dat het mij gelukt is een simkaart te krijgen. Het was een hele opgaven omdat de jongen achter de balie absoluut geen Engels kon en ik nouja eigenlijk ook geen Spaans. Maar de mensen zijn zo aardig.
Zo stond ik in de rij bij die telefoon winkel en een man begon in het Spaans te praten. Ik keek hem met grote ogen aan, en bracht even niks uit. Het duurt gewoon even voor mijn hersenen die taal registeren en het om kunnen zetten tot iets wat met Spaans te maken zo hebben. Afijn de man sprak Frans, Italiaan en Engels en voerde een soort gesprek met mij. Vervolgens hielt hij mijn nummertje in de gaten en kwam op mij afgesprint toen mijn nummer werd omgeroepen. Dat is toch lief? Elke Nederlander had al gedacht :Oef geen Nederlands nou dan zoekt degene het zelf wel uit. En nee sceptische mensen onder ons hij heeft niks gestolen ik heb mijn geld en telefoon nog.
Het avondeten was heerlijk, nog steeds ben ik de enige studente maar daar komt snel verandering in. Eerlijk gezegd ben ik ook erg moe en ga straks dus heerlijk slapen, morgen is de dag behoorlijk vol gepland!

Geschreven door Nancy.op.reis