Nog voor het vroege ochtend gebed stonden we op om met onze spullen te vertrekken. Ik zei het fijne kamertje gedag en liep de verlaten medina in van het licht van de ochtend schemering. Met een taxi ritje van nog 1,5 euro werden we naar het station gebracht. Het was verlaten op een paar mannen na. De bus kwam op tijd aan. Er werd gevraagd om vijf dehram voor de bagage, waarvan ik denk dat het voor de beste man zelf was. Verder was het prima, het tapijt van de bus was kunstgras, waarschijnlijk de goedkoopste optie. Verder was deze lokale bus meer dan prima.

De rit verliep soepel en het was ook wel leuk om eens de enige blanken te zijn. Wat wel als gevolg had dat ik de hele reis door twee kleine meisjes werd aangestaard. Rond het middaguur kwamen we aan in Mèknes, waar ik knallende hoofdpijn had en de zon maakte het absoluut niet beter. We haalden onze tassen op en snelden naar binnen toe. In de vertrekhal was echter iedereen aan het schreeuwen, een chaos die ik even niet kon handelen. We liepen naar buiten om een taxi te krijgen, na het gebruikelijke gevecht met de lokale bevolking, hadden we eindelijk een taxi die geen idee had waar onze Riad was. Hierdoor werd de taxi weer afgepakt en bleven wij beteuterd achter in de hitte. Thomas stuurde mij naar de WC en liet mij daarna in de schaduw zitten zodat ik mij minder verschrikkelijk voelde. We hadden de map van Mèknes niet gedownload waardoor we het niet konden opzoeken. Met de lonely planet erbij, konden we ongeveer verzinnen waar de Riad moest zijn. Enigszins hersteld hielden we opnieuw een taxi aan, deze man was meer behulpzaam en kende ook onze Riad. We werden afgezet voor de poort van de medina en kregen de aanwijzingen om gewoon rechtdoor te lopen. Door onze ervaringen hadden we geleerd hier niet zomaar op te vertrouwen, om die reden vroegen we het nog een keer in een farmacie. Zij gaven dezelfde aanwijzingen en dus liepen we door de medina heen. We vonden het boven wonder vrij gemakkelijk en niemand viel ons lastig. We werden uitermate vriendelijk ontvangen en de Riad was werkelijk waar schitterend. Het leek wel wel of we een moskee in liepen. De versieringen waren prachtig en het water dat uit de vazen kabbeltje deed kalmerend aan. Wat onwijs gaaf!

We werden naar onze al net zo schitterende kamer geleid die een eigen thee hoekje had en er werd ook thee geserveerd. We lieten ons op de banken in de thee hoek neer zakken. Weer een nieuwe plek. Mij hoofdpijn wilde echter niet zakken, dus nam ik wat paracetamol en deed ik een kort dutje. Hierna ging het wat beter en gingen we op jacht naar voedsel. We hadden beiden wel zin in pizza hoe slecht dat ook is. We liepen door de medina heen, het deed denken aan Fez maar dan veel rustiger en veel schoner. Beide waren hierover opgelucht en aten wat pizza. We liepen wat rond door de stad toen een man ons aansprak. Hij vertelde over Mèknes en het feit dat hier helaas weinig toeristen naar toe kwamen. Hij liep met ons mee en vertelde ons van alles over de stad. Hij vroeg of we zijn werk wilde zijn en hier promotie voor konden we maken. We liepen met hem mee en terwijl we onze weg baanden door de stad, vertelde hij ons over Mèknes. Weliswaar in het Frans maar ik kon het merendeel goed volgen zeker met een paar ondersteunde vertalingen van Thomas.

We liepen een straatje in waar de weg uit zand bestond. Er zaten overal mannen op ijzer te slaan, hard aan het werk. We werden een klein gebouwtje ingeleid waar we via een ladder naar de bovenverdieping moesten klimmen. Hier liet hij zien hoe hij werkte, hoe het metaal versierd werd met zilver dat in het metaal werd geslagen. Het was waanzinnig warm in het hutje waar de mannen aan het werk waren. Thomas stelde voor even naar het werk te kijken wat ze beneden hadden staan. Daar maakten we de grote fout. De han van Fatima vonden we allebei erg leuk maar we konden de prijs niet goed inschatten. Natuurlijk werd deze vraag niet zo goed beantwoord en we moesten drie items uitzoeken voor een prijs indicatie. Thomas koos daarom een lelijke grote olifant, de hand en een armband. De man begreep ons verkeerd en maakte een prijs voor alledrie de spullen. We zetten snel de olifant terug, die wilden we namelijk uberhaupt niet. Vervolgens werd er een veel te hoog bedrag opgeschreven. We zeiden meteen dat het veel te veel was en we dat geld niet bij ons hadden. Daarmee kwamen we niet weg, er zat een ATM om de hoek. We bleven een beetje hangen omdat we thee hadden gekregen en hierdoor kwamen we niet weg. De man liet ons niet gaan en de prijs bleef omlaag gaan. Er ontstond uiteindelijk een soort druk die ik helemaal niet fijn vond, maar ik durfde ook niet te zeggen dat ik weg wilde. De ervaring in Fez had toch wel zijn afdruk achter gelaten. Uiteindelijk kochten we de hand en het armbandje en we voelde ons een beetje verbouwereerd. We hadden iets gekocht dat we ook wilde kopen, maar door die rare druk die erop kwam te staan voelde het niet fijn. Terug op ons dakterras hadden we het er over. Blijkbaar waren onze onderhandel vaardigheden een stuk minder goed als we samen waren. Alleen rocken we het, maar samen worden we watjes. Dus we maakten een weddenschap, mocht een van ons nog een keer voor zoiets vallen: moet degene koekjes bakken voor de ander. We relaxten nog een beetje in onze Riad en regelde zaken voor onze tocht naar Merzouga. Wat inhielt dat we fysiek naar het busstation toe moesten, het was opnieuw een ramp om een taxi te krijgen, maar het was uiteindelijk succesvol.Thomas had een kleine breakdown omdat hij er niet zo goed tegen kon dat tickets boeken via internet geen ding hier was. Hij vond het zonde van zijn tijd en zat daar over in. Weer terug hadden we er een goed gesprek over en gingen daarna samen uiteten.

Geschreven door Nancy.op.reis