Na een heerlijke nacht die enkel verstoord werd door de imam die het gebed opzong rond een uurtje of half zes. Waar hij dat vandaan deed weet ik niet maar het leek alsof de beste man naast mijn oor stond te brullen.

Na een wat langzame ochtend, liepen we rond 10 uur de deur uit. Gisteren was het allemaal langs ons heen gegaan, maar nu onthulde Chefcaouen zijn ware schoonheid. De met kinderkopjes bedekte straatjes en de huisjes die allemaal blauw waren. Het was nog rustig er liepen alleen wat mensen uit het dorpje zelf rond in hun traditionele klederdracht. De zon beklede de muren met schaduwen waardoor het schouwspel bijna te mooi werd. In tegenstelling tot Fez heerste er hier een hele relaxte sfeer. We liepen door de medina naar de rivier toe, die net buiten de medina lag. Naast het kletteren van het water van de rivier was er een kakafonie van stemmen en muziek. Het was duidelijk dat ze hier gewend waren aan toeristen. Waardoor er opeens een struisvogel naast de weg stond en er allemaal vrolijk gekleurde hoedjes konden worden gekocht.

We liepen de stad uit en een stukje naar boven waar een mooi uitkijkpunt was over het schilderachtige Chefcaouen. De weg ging nog verder maar de zon had al zo een doordringende kracht dat we dankbaar de schaduw opzichten naast de rivier. Er was een pad gemaakt en hierlangs volgden we de rivier naar beneden. Het was met één woord prachtig en ik moest mij niet inhouden overal foto's van te maken. De 'plaatjes' hielden niet op. Door al de schoonheid van dit blauwe dorpje, waren we helemaal vergeten om te eten. Dus streken we neer op het eerste beste terrasje dat er niet toeristisch uitzag. Er zaten hier alleen Marokkanen dus besloten we aan te sluiten. We zakten onderuit in de schaduw en genoten van een goede koffie. Grappig dat dit tentje, wat er armzalig uitzag, zo een luxe koffiemachine bezit. Volgens mij is alleen die machine al meer waard dan die hele tent. Maar het laat wel zien hoe erg de mensen hier hun koffie waarderen.

We werden verrast door een voortreffelijke lunch en een fantastisch moment om beide even wat tijd te hebben voor ons zelf. Omdat een reis als dit situaties met zich meebrengt die wij nog niet eerder hadden meegemaakt, hadden we het daar ook even over. Een tijdje later, liepen we weer nog wat verder rond. De medina van Chefcaouen deed veel vriendelijker aan en hoewel je ook hier makkelijk zou kunnen verdwalen, zou de weg terug vinden niet zo moeilijk zijn. Maar het was dan ook wel een stuk kleiner dan Fez. Terwijl we over het plein struindend zagen we opeens Joep! We maakten een praatje en spraken af om in de avond samen te gaan eten. De zon die nu hoog aan de hemel stond, maakte het ondragelijk om verder te struinen. We liepen naar ons hostel toe en gingen zitten in de schaduw van ons dakterras dat een geweldig uitzicht bood.

Tegen het eind van de middag liepen we opnieuw de berg op om vanaf daar de zonsondergang te zien over het dorpje. Terwijl we een fijne plek hadden, kwamen we nog twee mensen uit ons vorige hostel tegen. We sloten ons bij ben aan en liepen naar de top van de heuvel waar een moskee stond en er een schitterend uitzicht was over Chefcaouen. De zon verdween langzaam achter de berg die beschutting bood aan Chefcaouen. De lucht kleurde lichtblauw en oranje, een geweldig schilderij met de donkere schaduwen die over het landschap werden neergelegd. Net toen de lichten aan gingen in het dorp, begon ook het gebed. Er waren zoveel plekken waar vandaan er door een geluidsversterker werd gezongen dat het geluid samen kwam als een soort gebrom. De akoustiek was geweldig hier waardoor alles sterk oprees uit het dal van het dorp.

Onze twee nieuwe vrienden vroegen ook wat wij gingen doen die avond. We nodigden ze uit aan te sluiten bij het avondeten. Wij liepen door naar het restaurant waar Joep op ons wachtte. Er volgende een hele fijne avond met enorm veel goede en diepe gesprekken. Ergens is het wel een voordeel dat er geen alcohol wordt geschonken in Marokko. Hierdoor gaat tijd met elkaar doorbrengen meer over kwaliteit.

Geschreven door Nancy.op.reis