We stonden al vroeg op en genoten van waarschijnlijk van de laatste warme douche. We liepen met onze backpacks naar de tour agency. We hadden geld nodig dus gingen we naar de ATM, helaas was deze buiten werking. Natuurlijk ontstond er lichte paniek, aangezien niet alle ATM’s mijn kaart accepteren. Vervolgens kon ik mijn paspoort niet vinden, dus nog meer paniek. Natuurlijk was mijn paspoort gewoon in mijn backpack en kon ik in een andere ATM gewoon geld halen.
Terug in de agency werden we opgedeeld in onze jeep, we werden met twee andere meiden in de auto geplaatst. De backpacks werden op het dak geplaatst. We zouden namelijk niet terug komen in Uyuni, want we zouden worden afgezet in Chili. De eerste stop was maar tien minuutjes rijden, de stop was een trein kerkhof. De trein rails die er nog steeds ligt. Deze rails werd gebruikt van Potosí naar Chili om de mineralen te vervoeren. De treinen die echter stuk gingen werden niet opgeruimd en staan daarom nog steeds in de woestijn. Het geeft een schitterend schouwspel.
Vervolgens reden we verder naar de zoutvlakte. Een enorm gaaf landschap heel onrealistisch. Het is zo uitgebreid en vlak. Het is zo vreemd om te beseffen dat hier een paar duizend jaar geleden een zee was. Het enige wat er nu van over is, is deze enorme zoutvlakte. Ik voelde mij zo enorm klein en nietig terwijl ik over de zoutvlakte liep.
Vervolgens gingen we naar de lunch plek. Het was midden in de zoutvlakte, en ondertussen was de wind behoorlijk opgestoken. Op de vlakte bij de lunchplaats was een groot standbeeld van Dakar. De guide legde uit dat het standbeeld is van de woestijn races, die ze ook door deze woestijn doen.
De plaats waar we lunch hadden was in een hotel dat helemaal van zout gemaakt is. Het gaf een hele fijne sfeer, we kregen heerlijk eten dat gemaakt was door de vrouw van onze Guide. Na het eten reden we verder naar de wel bekende zoutvlaktes waar iedereen altijd vreemde en grappig foto’s maakt. Dus ik ben nu trotse bezitter van een foto waar ik op een cupcake zit. En natuurlijk duurde het niet lang voordat we topless foto’s gingen maken. We wilden ook een foto’s met ons allemaal zonder shirt met onze ruggen, maat daarvoor moesten we natuurlijk vragen of onze Guide de foto wilde maken, Hij wist echter niet waar hij moest kijken en wij hadden natuurlijk de grootst lol.
Nadat we al onze foto’s hadden gemaakt gingen naar een nationaal park, een vulkanisch eiland. Een eiland in de zoutvlakte waarop waanzinnig grote cactussen groeien. De wind was ondertussen zou sterk geworden dat we bijna niet op de op van het eiland konden staan zonder weggeblazen te worden.
We reden verder naar een plek op de zoutvlakte waar allemaal zoutstenen waren, dus heel origineel ging ook ik wat bouwen. Dus nu heb ik een super schattige foto met “I harte Thomas”. Het was trouwens best wel veel werk om dat te maken zeker met de enorm sterke wind. Niet veel laten keken we naar de schitterende zonsondergang met de meest prachtige kleuren die je maar kunt voorstellen. Helaas niet vast te leggen op camera.
Rond half zeven kwamen we aan in ons hostel, het was super schattig. Alles was van zout, de muren, de grond, de tafels en de stoelen. Het was gelukkig aangenaam warm in he zoutpaleisje. De zoutsteen muren beschermden ons tegen de venijnige wind.
We dronken eerst een warme thee. Ondertussen brak er een soort oorlog los tussen de oude mensen die alle stopcontacten bezetten met hun telefoons en hoofdlampen. Natascha ging daarop helemaal los tegen hen, maar ze waren Italiaans dus waarschijnlijk begrepen ze het toch niet. Het eten was fantastisch en met gevulde buikjes vielen we in sliep.

Geschreven door Nancy.op.reis