Die ochtend besloten Vivianne en ik het ontbijt bij het hostel achterwege te laten en één van de bakkerijen uit te proberen. Daarna haalden we een croissant en zochten een bankje uit op het Zocálo. Terwijl de zon krachtiger werd genoten we van ons ontbijtje en keken naar alle mensen die langs liepen. Hierna ging ik richting de buurt voor mijn schoonheidsdagje en zouden we elkaar later weer ontmoeten. Ik was natuurlijk de enige blanke in de buurt en besloot met het ergste te beginnen: harsen. Ik vroeg wat rond en een aardig vrouw bracht mij naar een salon die ook bikinilijn zo doen. Ze onderhandelde zelfs voor mij over de prijs voor mij en liet mij daarna achter. Het was mijn allereerste keer in een harssalon, dus als een echte wax maagd zat ik heen en weer te wiebelen op mijn stoel. De prijs was 260 pesos, wat zo goedkoop was dat ik aannam dat het enkel voor de bikini was. Aangezien ze net open gingen, waren ze eerst alles aan het klaarmaken en een deel van hun ging de straat op. Daarna vroeg één van de vrouwen of ik plaats kon nemen achter het gordijn. Ik nam plaats op de bank en begon nerveus aan mijn schoenen te pulken om ze uit te trekken. Daar kwam de vrouw met in haar handen de hars tubes.
“Primera la bikini” Hmm oké dat was niet wat ik in gedachten had, maar laten we maar met het engste beginnen. Ze begrepen niet helemaal wat ik bedoelde, dus was “Total?” Dus ja dan dat maar.

Ze begonnen en ik moet zeggen het viel mee, niet zo pijnlijk als ze beschreven op internet, maar zeker niet plezant. Afijn ik heb het doorstaan, de andere lichaamsdelen waren zo gepiept. Ik kleedde mij weer aan en ze zeiden dat ik mee moest lopen. Waarom begreep ik niet zo goed, waarschijnlijk voor het wisselgeld. We liepen over de markt heen en kwamen uit bij de andere vrouwen die op de straat aan het werk waren met mensen harsen. Het was zo druk, echt ongelooflijk! Deze hele buurt was ingericht op schoonheidssalon stijl. Op straat werden mensen aan alle kanten geholpen met ontharing, wenkbrauw behandeling, nagels die worden opgeplakt en nepwimpers die worden opgedaan. De vrouw overhandigde mij vier grote tubes hars in een plastic tas en vroeg 260 pesos. Dat is in euro’s gedeeld door twintig, dus om en nabij niks. In dat geval kon ik ook nog wel een manicure en pedicure ertegenaan gooien. Ik liep wat rond over de markt toen een klein Mexicaans vrouwtje aan mij vroeg wat ik zocht. Meteen werd ik meegenomen, naar dezelfde plek waar ik gevraagd had naar de wax behandeling. Super! De vrouw die mij had geholpen lachte blij toen ze mij zag. Uit een kast werd een voet spa getrokken en er moest water gekocht worden om het te vullen, waarbij ik plaats mocht nemen op een houten stoeltje. Perfect de Mexicaanse manier, niks luxe spa’s dit was zoveel beter. De vrouw die mij eerder had geholpen begon met mij te praten. Ze dacht dat ik Portugees was en was enthousiast dat ik uit Nederland kwam. Ze wilde graag weten hoe het daar was. Daarna vroeg ze of ik kinderen had . Ik lachte en zei dat ik nog jong was dus nee. Natuurlijk vroeg ze daarna mijn leeftijd en toen ik haar antwoordde zei ze blij dat we dezelfde leeftijd hadden. Oeps, zij had waarschijnlijk wel al een kind. Yep dat was een goede gok. Dus ik legde haar uit dat het in Nederland anders gaat, mensen studeren ( meestal) eerst en krijgen kinderen wanneer ze wat ouder zijn. Ze knikte en zei dat het zeker de betere manier was. Hoewel ze er gelukkig uit zag was ik geschokt over hoe anders wij op dat moment in het leven stonden. Mexico is anders.

Ik genoot van mijn behandelingen en de sfeer waarin het gebeurde. Er waren allemaal vrouwen in het pand en de meeste latina’s laten echt alles weghalen. Zelfs hun arm haar! Met een touwtje dat ze om hun hand rollen en dan de haartje eruit trekt. Ze lieten het mij voelen en ik kan zeggen dat is pijnlijk! Hierna voelde ik mij helemaal weer vrouw oh en hongerig. Toen ik aankwam bij het hostel snapte ik waarom, het was al na drieën. Geen wonder dat mijn maag pijn deed. Natuurlijk was Vivianne allang weg, ik had niet verwacht dat ik zou lang weg zou blijven. Ik besloot eerst wat te gaan eten want ik voelde mij enorm zwak en futloos. Gelukkig wist ik een vegetarisch restaurantje en toen ik mijn eten kreeg was het al half vijf en begon ik ongeveer scheel te zien van de honger. Met één hap zat ik vol en begon mijn maag pijn te doen. Natuurlijk forceerde ik dat wel, mijn lichaam had eten nodig. Nadat ik het opat, voelde ik mijn hele humeur veranderen. Ik werd heel erg down en besloot dat ik maar gewoon naar het hostel ging, het museum trok mij absoluut niet aan. Treurig liep ik door de straten en ik voelde mij absoluut niet goed. Waarschijnlijk had het te maken met het niet eten en nu was mijn hele lichaam ontregeld. Dus ik liet mij op een bank neer zakken en schreef mijn blog. Later die avond voelde ik mij wat beter en ging ik samen met Vivianne nog naar buiten om at kleins te eten. Pfff niet helemaal mijn dag, dat niet eten moet ik even onder controle kijken morgen. Dat zal mijn dagen aanzienlijk dragelijker maken.
https://youtu.be/cFyKgsYH8Eg

Geschreven door Nancy.op.reis