De volgende ochtend had ik mijn wekker gezet om zes uur voor de strandschoonmaak. Ik wachtte echter in de hangmat met een kop koffie tot we weg zouden gaan. Maar de medewerker van het hostel deelde mij mee dat het niet meer door zou gaan vanwege de sterke wind. Teleurgesteld bleef ik zitten en keek naar de zon die op kwam. Het was niet perfect goed te zien door de dikke wolken die ervoor hingen, maar het had nog steeds iets rustgevend. Het heeft iets wonderlijks, hoe de wereld langzaam kleurrijker word en hiermee aankondigt dat de dag begint. Aangezien het nog heel vroeg was, besloot ik naar het busstation te lopen om vast mijn kaartje voor die maandag avond te kopen. Nadat ik hem bemachtigd had, liep ik terug naar het hostel. Op de weg terug keek ik met een sentimenteel oog naar alles wat ik zag. De drie oude mensjes die met zijn drieën in een klein vervallen pandjes zaten te eten, de moeder met haar kindje aan de hand en de oude man die met een veel te zware bakfiets in de weer was. Iedereen zei mij zoals altijd vriendelijk gedag. Die eeuwige vriendelijke gezichtjes van deze hardwerkende mensen. Ik kreeg een brok in mijn keel, ik wist met een volle 100 procent zekerheid dat ik heimwee zou krijgen naar de Latin Amerikaanse landen. Het verdrietige gevoel maakte snel plaats van het volop genieten waar ik op dat moment was. Genietend liep ik terug naar het hostel, het afscheid nemen was langzaam aan begonnen.

Aangezien er niet echt iets te doen was aan het meer, begon ik maar met mijn macaree draadjes te spelen. Terwijl ik uitkeek op het meer en ik dankbaar was voor de sterke wind die waaide, waardoor de intense hitte iets werd uitgevlakt. Daar zat ik dan op een kleurrijk matas, in mijn bikinitopje met een kleurrijke doek als rok om mijn middel geslagen, een armbandje te knopen. Oké ik ben dus wel echt in een hippie veranderd haha! Voor het middag uur sprong ik natuurlijk nog even het meer in en zwom door de klotsende golven heen, het maakte het water er niet minder lekker van. Het was een rustig dagje waarin ik vooral veel nadacht en genoot van de plek waar ik op dat moment was. Die avond besloot ik mezelf te trakteren en uiteten te gaan bij een pizzeria. Het was fijn om alleen te zitten, naar de mensen om mij heen te kijken terwijl ik genoot van mijn heerlijke pizza en Corona biertje. Hierna liep ik rond over het plaza en bezocht nog wat winketjes omdat ik op jacht was naar chocolade. Natuurlijk weer niet gevonden. Reizen is soms zo lastig en enkel vrouwen zullen dit begrijpen, maar je hebt momenten in je leven dat je gewoon chocolade nodig hebt. Dus teleurgesteld liep ik terug naar het hostel. Kroop mijn tentje in en keek een film voor ik ging slapen. Een rustig dagje met weinig waarin ik vooral gedag begon te zegen tegen Mexico.

Geschreven door Nancy.op.reis