Na een kleine vier uurtjes slaap werd ik wakker van mijn wekker. Ik voelde mij verrassend goed en stapte uit bed. Ik zocht de trein tijden bij elkaar, maakte ontbijt voor mezelf en een lunch pakketje voor onderweg. Ik maakte Josh wakker die mij gisteren verzekerde mee te gaan, maar hij keek mjnder geamuseerd toen ik hem wakker maakte. Ik liet hem de trein zien die ik wilde halen, hij antwoordde dat hij waarschijnlijk wel meeging.

Verrassend genoeg was hij inderdaad klaar om te gaan en om kwart over acht liepen we het hostel uit. Hij had natuurlijk niet ontbeten en smeekte de vrouw van hst hostel of hij een broodje mocht van het buffet. Ze knikte en gaf hem een knipoog. Hij is gewoon zo persoon die mensen graag helpen of tegemoet komen. Waar ik vier naar de trein liep, sjokte hij achter mij aan, duidelijk meer aangedaan dan ik. We namen de trein naar Vydrnik en het weer was prachtig, helder blauwe lucht over de groene heuvels van dit andere gebied van de Tatra bergen. We moesten een uur lopen en dachten beiden dat we zouden smelten van de hitte. Uiteindelijk kwamen we aan in een dorpje waar echt niks gebeurde en ook niks was. Josh wilde een ijsje maar had geen geld, dus besloten we in dit door God vergeten dorpje een bank te zoeken. Niemand sprak Engels en ze begrepen ook de uitbeelding van Josh zijn imitatie van een ATM niet. Uiteindelijk liepen we een toeristeninformatie punt binnen, waarom dat hier zat is een compleet raadsel voor mij, waar een vrouw beweerde engels te spreken. Ze begreep echter cash en ATM niet en uiteindelijk begreep ze wel bank. Maar die was hier niet. Ze verliet haar post om ons naar het postkantoor te brengen, waar we op hoop van zegen opnieuw de taal barrière probeerde te overwinnen. Uiteindelijk was het gelukt en konden we een ijsje kopen, het grootste ijsje dat ik ooit heb gezien. Een soort van mega cornetto!
Tevreden vervolgden we onze weg naar het begin van de trail. Daar aangekomen leek het een stuk bekender dan we dachten, terwijl de weg ervoor een verlaten niemandsland was. We liepen het populaire pad Sucha Bela af. Het was perfect, in de schaduw met een beekje waarlangs we liepen. Het had niet perfecter gekund. Onderweg moesten we over trappetjes, boomstammen en rotsen klimmen. De omgeving was totaal anders dan van de hoge tatras. Josh was mij bijzonder dankbaar dat ik hem had mee gesleept.

Het pad duurde iets langer dan we hadden ingecalculeerd omdat we veel moesten wachten bij de ladders. Hierdoor kwamen we een beetje in tijdsnood gezien Josh zijn vliegtuig om vijf uur naar Londen zou vertrekken. We losten dit probleem op door naar beneden te rennen nadat Sucha Bella was afgelopen. Lachend renden we naar beneden en niet meer beschut door de schaduw, sloeg de hitte ons opnieuw in het gezicht. Ik kocht een wat telleurstellende ijskoffie voor de terugweg.

Gezien de trein elk uur ging en we wisten dat we de trein van twee uur niet gingen halen, aten we wat in een restaurantje in dat vreemde plaatsje. Het was lachwekkend goedkoop en het eten was voortreffelijk. We liepen terug naar het treinstation, de lucht was veranderd van strak blauw naar een dobekr grijze massa die op ons afkwam, de wind blies hard door het graan heen van de velden. Het had een dramatische effect op de omgeving. De trein was wat vertraagd, waardoor het erg krap werd voor Josh om zijn vlucht te halen. Zo snel als we konden gingen we naar het hostel, hij pakte zijn spullen en bestelde een taxi.
We zeiden elkaar gedag, beide ontzettend dankbaar dat we elkaar hier ontmoet hadden. Wat een geweldige connectie hebben we met elkaar, laten we hopen dat onze wegen nog eens kruizen!

Daar ging hij, wat een heerlijke tijd. Met zijn vertrek voelde het wel alsof mijn trip ook ten einde aan het komen is, wat inprincipe ook waar is. Er was een nieuw meisje uit Korea aangekomen, ze sprak niet heel goed Engels maar ik besloot haar wat tips te geven. De kennis die Josh aan mij had gegeven kwam nu goed uit om haar te adviseren. Ze was ontzettend dankbaar, zo erg zelfs dat ze daarna aanbood dat ik met haar kon mee-eten. We maakten samen een voortreffelijke pasta en hadden een gezellige rustige avond.

Er waren nog twee dames gearriveerd maar kon niet goed thuis brengen welke taal ze spraken. Toen ik vroeg waar ze vandaan kwamen antwoorden ze Nederland. Wow, ik had mijn eigen taal niet herkend en het lukte mij eigenlijk niet goed om terug te schakelen naar het Nederlands. Waarschijnlijk omdat ik zo moe was bleven mijn hersenen een beetje achter. Ik adviseerde ook hen de hoge tatras te bezoeken morgen en gaf ze wat tips. Daarna ben ik om 10 uur mijn bed in gekropen, ik was helemaal op. Gelukkig zitten alle hikes voor deze reis erop! Maar wat een tijd heb ik gehad.

Geschreven door Nancy.op.reis