Na vier korte uurtjes slaap, werd ik ruw gewekt door mijn wekker. Slaapdronken kleedde ik mij aan en pakte mijn tas. De bus was er al en ik liet mij uitgeput in een stoel zinken. Klaar om verder te slapen. Gelukkig was de rit nog best wel lang en toen we daar aankwamen voelde ik mij best wel oké. Het landschap was adembenemend. Om mij heen grote bergen begroeid met groen, dus geen woestijn zoals rondom Arequipa. En de toppen waren bedenkt met een witte laag sneeuw en ijs.
We zouden hier eerst ontbijt krijgen voordat we aan de trekking zouden beginnen. Het dorpje, als ik het zo mag noemen ik denk dat er twee huizen waren, was echt in de middle of nowhere. We zagen een Peruaanse familie met hun alpaca’s in de weide en het toilet was een gat in de grond met daaroverheen twee planken. Ach heb ik dat ook maar weer eens gehad.
Tijdens het ontbijt werd ons uitgelegd wat ons te wachten stond. De trekking naar de Rainbow Mountain zou zo een drie uur duren, en we zouden klimmen van 4300 meter naar 5035 meter. De totale afstand die we af zouden leggen was 15 kilometer.
Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het koud kon zijn, dus ik had al mijn laagjes meegenomen.
We begonnen aan de trekking en de hoogte laat je natuurlijk hijgen, maar het was goed te doen. Ondertussen is het denk ik wel veilig om te zeggen dat ik wel enigszins gewend ben aan activiteit op hoogte. Na de eerste twintig minuten hiken werd er aan mensen gevraagd of ze de toch op een paard wilde doen. Ik had er echter vertrouwen in dat het wel goed zou komen. We moesten eventjes wachten tot iedereen op dat punt was aan gekomen. Er waren namelijk veel verschillende guides en groepen en we zouden per groep weg gaan zodat je niet zo op elkaar loopt.
Iedereen stond daar dik en warm aangekleed en de zon brandde genadeloos op ons. Ik had het gevoel ik dat ik wegsmolt. Dus ik verwijderde een paar lagen en vroeg mij af of het wel echt zo koud zou zijn. Later kwam ik erachter dat het wel zeker nodig was.
Uiteindelijk ging ook mijn groep lopen, het voordeel met zoveel mensen is dat iedereen heel erg op zijn eigen tempo kan lopen. De omgeving was adembenemend mooi, de witte toppen met de groene bergen. De alpaca’s en schapen die over de weides liepen. De bergen vertoonde al snel een beetje het ‘regenboog aspect’ door verschillende mineralen in de grond die me het zuurstof in de lucht reageren en hierdoor verschillende kleuren hebben.
Halverwege de trek begon het lichtjes te sneeuwen. Christian en ik vonden het helemaal mooi. Zo wordt door de bergen wandelen opeens een stuk avontuurlijker. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze door het Andes gebergte hebben gelopen in de sneeuw, laat staan sneeuwstorm. Want jawel, dat werd het een sneeuwstorm. Ik ben zo dankbaar voor mijn goede thermo ondergoed dar ik van papa heb gekregen en de kleding die mama voor mij had uitgezocht. Want zonder die middelen was ik in een Juanita ( de ijsmummie uit Arequipa weet je nog) veranderd.
Dus door de heftige sneeuw glibberde en klauterde we verder. Je mocht ook teruggaan als het te koud was, wat de helft deed. Ik moet zeggen dat ik verbaasd was over het feit dat ik het niet koud had. De toch was zwaar, de hoogte van de berg zorgt ervoor dat je gaat hyperventileren. Aangezien ik een buff had waardoor ik ademde (zodat de lucht minder koud en scherp was) belemmerde dit mij een beetje. Daarbij maakte het weer het absoluut niet makkelijker, vaak kon ik niet eens zien waar ik liep.
Maar terwijl ik de besneeuwde pas bewandelde, kon ik amper geloven dat ik dit aan het doen was. Het deed mij aan een film denken, maar ik was het! Langzaam maar zeker klom ik verder naar de top. De grootste zorg die ik eigenlijk had was: zou de Rainbow Mountain wel te zien zijn met al die sneeuw? Het was twijfelachtig. Maar ook al zouden ze niet te zien zijn, ik wilde toch wel de top bereiken omdat, ja ik weet niet zo ben ik nu eenmaal.
Toen de laatste opwaartse pas zichtbaar was, verscheen de zon en smolten groten delen van de sneeuw als, ja als sneeuw voor de zon. Er kwamen verschillend stroompjes bruin water die met grote vaart de helling afsjoefden. In mijn gedachten hoopte ik vurig dat wanneer ik de top zou bereiken de sneeuw van de Rainbow Mountain zou zijn gesmolten. Helaas kwam er een nieuwe donder en sneeuwwolk aan. Bij de tijd dat ik op de top stond, toonde pachamama ( moeder aarde) opnieuw haar woede. De sneeuw schoot genadeloos op ons neer en er waren enkel besneeuwde bergen te zien. Helaas ik zal dus nog een keer moeten terug komen voor de Rainbow Mountain. Een Peruaanse man grapte nog dat er een vrouw moest worden geofferd voor Pachamama om haar minder boos te maken, en lachte daarbij betekenisvol naar mij.
Ondanks dat de Rainbow mountain niet te zien was, was de toch schitterend. Ik heb nog nooit eerder zoiets gezien of gedaan, dus het was een schitterende maar vermoeiende ervaring. We moesten natuurlijk ook weer teruglopen. En terwijl we terug liepen dacht ik: jemig heb ik dit allemaal naar boven geklommen in de sneeuwstorm? Zo zie je maar waar de lichaam toe is staat is als de geest wil.
We kwamen rond een uurtje of vier bij de bus aan en ik weet dat ik niet mag zeggen dat ik honger had. Maar ik had honger! Echt de calorieën die je verband met een toch als deze op hoogte, daar valt niet tegenaan te eten. En zoveel eten had ik niet eens mee genomen. De late lunch kwam dus als geroepen.

Geschreven door Nancy.op.reis