In de vroege zaterdagochtend om 06:30 vertrokken Sandra en ik naar het beginpunt van de hike. Het was nog bewolkt zoals iedere ochtend in Curacao en de temperatuur was nog aangenaam. Bij Kokomo aangekomen, sluitten we aan bij de groep. We waren verreweg de jongste van de club, wat Sandra en mij wel gerust stelden. Dan zal die hike wel te doen zijn. John startte met een praatte waar Sandra en ik allebei niet veel van mee kregen omdat we waren afgeleid door de kuikentjes die er rond liepen. Meestal sla ik ook geen informatie op, tot na een uur of twee dat ik wakker ben.
De tocht begon eigenlijk vrij pittig met meteen stijl naar boven. John zei immers we lopen onder de richel door en Sandra en ik keken elkaar vragend aan. Dat liep zo een 20% omhoog en ik zag alleen maar doorn struiken. Maar het bleek inderdaad een pad te zijn. Twijfelend keek Sandra mij aan en ze zei "het hele pad wordt toch niet zo?" ik antwoordde met opgetrokken schouders en een vragend gezicht. Gelukkig viel het inderdaad mee. We liepen langs de kust via de rotsen, waarbij de bekende azuur blauwe kleur van de carribische zee goed te zien was. John stopte af en toen om dingen uit te leggen en Sandra en ik hadden samen de grootste lol.
Op een gegeven moment kwamen we aan bij een strandje en terwijl John van alles aan het uitleggen was, waren Sandra en ik opzoek naar een stuk dood koraal dat op hersenen leek. Persoonlijk vond ik dat namelijk een bijzonder leuk souvenier voor mijn vriend die neuroloog wil worden. Afijn, Sandra propte twee stukken in mijn tas waarvan ik niet kon beslissen welke ik moest meenemen. Dus nu was ik die persoon, die persoon een dood koraal meeneemt, wat volgens mij ook helemaal niet mag.
We vervolgden onze weg langs en al snel raakte in gesprek met een Antiliaanse vrouw die ons veel meer dan John vertelde over de natuur eén over de gebruiken van de mensen van het eiland. Zo legde ze mij uit, dat de cactus waardoor ik gefascinerd was de Kadushi heette en dat er een soep van werd gemaakt. Waarom ik die cactus zo fascinerend vind, kijk even naar de foto die ik ervan heb gemaakt. Van de bovenkant is het dus een en al cactus maar de onderkant is een stam zoals een normale boom. Dat is toch waanzinnig, ik had althans nog nooit zoiets gezien! En dan kan je hem ook nog eens opeten, je begrijpt dat die op mijn verlangslijstje 'eten om te proberen' staat.
Halverwege de tocht hielden we een korte stop en kwamen er twee enorme bakken met druiven tevoorschijn. Sandra en ik hadden het goede plan om achteraan te gaan staan, zodat we onopgemerkt die bak konden gijzelen, want die eerste bak werd natuurlijk wel doorgegeven. Dus we deelden met zijn vieren de bak achterin, we hadden immers twee nieuwe vrienden gemaakt. Heb ik toch nog wat geleerd van mijn studententijd, waarbij je 'de fuik ' leert van het bittergarnituur.
We liepen over het landgoed van Mal Pais (het slechte land) verder en de zon begon redelijk genadeloos te branden. Natuurlijk hadden Sandra en ik onderschat hoeveel water we mee moesten nemen, dus met kleine beetjes dronken we het op. Een voordeel ervan was wel dat we allebei een lachkick kregen, waarschijnljk door dehydratie. Geen zorgen, we hebben het overleefd, rond elf uur kwamen we terug bij de auto en spuurde we weg om verkoeling bij haar thuis te zoeken. En dat is gelukt hoor, met een koud biertje (ja dat mag hier voor het middag uur) zaten we in de poolbar in het verfrissende water.
Gezien de actieve ochtend hebben we rustig aan gedaan in de middag, maar rond drie uur kwam de rest van de kazerne groep voor de barbecue. Een perfecte avond met lol, zwemmen, eten en drinken. Iets meer mijn type avond dan mijn hoofd eraf schroeven op Zanzibar. Ach ieder zijn eigen ding zal ik maar zeggen.
https://youtu.be/h2y3f3lrjZ8

Geschreven door Nancy.op.reis