Vandaag was het weer tijd om te gaan duiken! Ik had met Stef afgesproke om 0900 uur bij de duikvereniging van defensie, want die is in het weekend altijd van 0900 tot 1000 uur geopend. Om klokslag 9 stonden we braaf voor de deur maar niemand die kon open doen. Gezien ik met de vorige duik wat problemen met mijn oren had die niet helemaal waren verholpen, gingen we naar het gezondheidscentrum om een neusspray te halen, zodat ik deze duik minder last zou hebben.
De duikshop was nog steeds gesloten erna, dus besloten we maar even te bellen. Wat bleek, de vrijwilliger die vandaag dienst had, was het vergeten en woonde helemaal op westpunt, dus hij zou niet op tijd hier zijn om ons de spullen uit te lenen. De man die ons te woord stond, bood aan zelf langs te komen. Ontzettend fijn!
Dus niet veel later opende hij de deuren en konden wij ons duikmateriaal verzamelen. Dit keer met wel de juiste aansluiting voor een internationale duikfles.
Hierna was het een kwestie van inladen en op naar Playa Kalki, opnieuw helemaal in westpunt dus wel een stukje rijden.
Het ging voorspoedig en voor we het wisten konden we al aan onze eerste duik beginnen. Ik was wat huiverig over mijn oren, maar met heel heel heel langzaam dalen ging het goed. Deze duikspot was schitterend de kleur van het koraal was gewoon weg adembenemend. De bijnaam van de duikspot is Alice in Wonderland en dat doet het ook eer aan. Tijdens de duik ontdekte ik twee Murray's prachig wit met zwarte vlekken en best wel groot. Ik wilde ze Stef laten zien alleen ik kon zijn aandacht niet trekken. Ik had wel echt mijn best gedaan om op mijn fles te slaan etc, maar helaas voor hem. De vijftig minuten vlogen voorbij en beide verrukt door het mooie onderwater spel kwamen we weer boven. We ontdeden ons weer van de duikkleding en pakten de tabellen erbij. We hadden een uur om naar de andere duikspot te gaan en weer te gaan dalen. Daar konden we echter niet onze spullen veilig achter laten, dus lieten we het achter in playa Kalki waar we een kluisje hadden. Stef probeerde zich de kaart in te prenten hoe we er naartoe moesten rijden en daarna gingen we weer op pad. Naar het verlaten resort. Van René de huisarts, hadden we gehoord dat het een mooie duikspot was.
Onderweg kwamen we langs een kraampje met Batidos, en we wilden allebei eigenlijk wel een smoothie. Maar de vrouw van het tentje vertelde ons dat de vrouw van de smoothies pas om drie uur kwam. Oohja we zijn in Curacao.
Het Verlaten Resort staat al een aantal jaren leeg, het is leeg geraakt door slecht management maar heeft wel nog een prachtig strand. We reden er naar toe en het was inderdaad vervallen maar verrassend veel leven voor een Verlaten Resort. De zee was best ruig, als in er was aanzienlijk veel stroming, maar we hadden best een lange been door de zee heen waar we naar toe konden duiken.
We liepen het water in en daar gingen we weer, voor de tweede en laatste keer vandaag naar beneden. Opnieuw een prachtige duik, al waren sommige stukken wat ongezonder rif. Wel waren er schildpadden en een puffervis van ruim een meter! Ik wist niet eens dat die zo groot konden worden. Toen we boven kwamen zagen we hoever we waren afgedreven.
Tevergeefs probeerden we terug te zwemmen maar de stroming was te sterk. Stef zei daarom dat we beter naar de kant konden gaan, zodat we terug konden lopen. Dus dat deden we, alleen hadden we ons niet gerealiseerd dat het koraal tot en met het begin van het water groeide. Wat er volgde was een ramp scenario. De golven sloegen tegen ons aan waardoor evenwicht vinden rampzalig was. Ik probeerde mijn voeten neer te zetten op stenen waar geen koraal groeide maar dat was bijna onmogelijk. Snel trok ik mijn flippers uit en probeerde ik weg et komen uit het breekpunt. Je voelt je al zo onstabiel met je duik spullen en zware zuurstoffles op je rug. Ik kwam aan op de kant en keek om naar stef. Die hulpeloos als een vis op het droge lag te spartelen in de zee. Zijn fles was losgelaten en met veel moeite kwam hij ook op de kant. Zijn hele benen opgehaald en door van alles gestoken in zijn hand. We konden er allebei wel een beetje om lachen omdat het er zo rampzalig moet hebben uitgezien. Bovendien voelden we ons redelijk hypocriet, we hadden namelijk eerder al eens besproken hoe erg we mensen haatten die aan koraal gaan zitten. Nou wij hadden nu als een soort dode koeien dat rif verwoest aan de kust. Alhoewel het rif ook Stef behoorlijk te pakken had gehad.
We liepen over het strand terug, maar moesten opnieuw het water in, omdat er een gigantisch meer langdinwaards kwam vanaf de zee. Maar gelukkig kwamen we weer aan bij de auto en konden we nu wat gaan eten. Uitgehongerd en verdorst haaldden we onze spullen op bij Playa Kalki en reden toen door naar Playa grandi omdat daar op zondag exotische kan worden gegeten (slang enzo). Het geluk leek niet helemaal aan onze zijde, want we kwamen daar aan en de grote donkere vrouw vertelde ons dat alles op was. Behalve Mula. Nou dan dat maar. Terwijl we ons hapje zaten op te eten kregen de andere mensen daar wel Barracuda en andere exotische dieren. Stef en ik keken elkaar aan en moesten weer lachen. Ondankt de twee leuke duiken was het blijkbaar niet helemaal gegund vandaag.

Geschreven door Nancy.op.reis