Met een iets minder frisse start stond ik op, dan gaan met mijn luttele 25 jaar toch ook de jaren tellen want vroeger kon ik 4 biertejs wel hebben. Zo gauw ik realiseerde wat vandaag op de planning stond was ik echter meteen enthausiast. Ik trok vol goede moed mijn boord tenue aan en mijn barret ging op het hoofd. Zou had ik er hier nog niet echt bijgelopen, en terecht want het is snik heet in dat donker blauwe tenue. In de eetzaal zag ik ook verschillende mensen verwonderd opkijken toen ik daar aan kwam in mijn pakkie. Waarschijnlijk wisten niet veel van die lui dat ik ook militair ben (heel basaal welliswaar, maar hier telt het barret en de rang).
Ik werd bij het gezondheidscentrum opgehaald door Jeffrey, we gingen met de groene jeep die achterin een geimproviseerde ambulance is. Dit hielt dus in dat we met zijn drieën voorin moesten zitten. meteen kreeg ik een flash back naar de tijd dat ik nog kind was. Mijn papa had immers toen ik klein was, ook zo een busje voorin bij de bijrijder stoel zo een anderhalve stoel. Nu mocht ik weer op mijn oude plekje zitten, achter de versnellingspook, ingeklemd tussen twee brede mannen. Gelukkig dan maar weer dat ik maar klein ben en mezelf er dus eenvoudig kan tussen klemmen.
De ambu werd bevoorraad en al snel reden we naar de Julianabrug, oftewel die brug waar je overheen rijdt als je van de ene kant van het centrum naar de andere kant wilt, van Otrabanda naar Punda. Alleen ditmaal stonden we eronder en keken we naar boven, een immense hoogte! Daar moesten de mannen van luchtmobiel straks naar boven klimmen en vervolgens abseilen. Terwijl ik naar boven keek vroeg ik mij af of ik dit wel wilde, want alleen bij het naar boven kijken kreeg ik al knikkende knieen.
Toch overlegde ik met de sportinstructeur wat de mogelijkheid was dat ik ook kon abseilen. Ze zei dat het geen probleem was, maar ze ging het even kortsluiten. Even laten kwam ze bij mij terug en legde uit wat de bedoeling was. Helaas moest ik mededelen dat ik niet echt klimervaring had, het kletternsteigen wat ook moest gebeuren had ik immers nog nooit gedaan. Ze twijfelde even en zei dat ik dan misschien beter vanmiddag bij de tafelberg kon abseilen. Want om dit nu te doen bij zo een uitdagend object met zo een hoogte was misschien niet het beste idee van Nederland, hierin kon ik mij ook wel vinden.

Dus ik bracht de ochtend door met kijken hoor de mannen naar boven klommen, terwijl ik langzaam wegsmolt in mijn boordtenue. Veek te warm. Er gebeurde niks, behalve dat iemand zichzelf had opengehaald aan een cactus, niks spannend dus. Oftewel ik was een beetje aan het slap ouwehoeren met die gasten. Meerdere kwamen er naar mij toe met "Jij bent gewoon korperaal joh! We dachten dat je burger was". Wel grappig dat dan ook meteen de benadering veranderd, gelukkig wel ope een positieve manier.

Na de ochtend reden we naar de tafelberg, een mooi natuurgebied met een berg die zo plat is al, je raadt het al, een tafel. Daar kregen we lunch en ik kreeg slecht nieuws te horen. De generaal van de kazerne had verboden dat Marine personeel aan de lijnen van luchtmobiel mocht hangen. Nou daar ging mijn feestje. Dan maar genieten van het uitzicht! Uiteindelijk wel een leuke dag gehad, even wat anders dan het gezondheidscentrum.

Weer terug op de kazerne nodigde Marcel de verpleegkundige, mij uit om morgen dan mee te gaan met 'De drie gebroerders"dat was een hike en dan kon ik wel gewoon mee doen. Enthausiast nam ik het aanbod aan, eens zien hoe morgen gaat worden!

Geschreven door Nancy.op.reis