Om iets voor zeven uur in de ochtend werden we in Rissani afgezet. Een plekje zonder busstation, oftewel daar sta je dan nog in de ochtend schemering naast de kant van de weg. Er kwamen meteen een paar mannen op ons af die Merzouga riepen. Eentje zei dat hij voor elk 10 Dehram ons er wel naar toe kon brengen, dus we liepen met hem mee. Er stond een mooie 4WD voor ons klaar en zo gauw we in de auto zaten begon het. Hij wilde ons naar zijn hostel brengen in de duinen, daar konden we ook de tocht boeken. De prijs die hij noemde was ontzettend hoog en we bedankten hem. Breng ons maar gewoon naar ons eigen hostel. Hij bleef aanhouden, er kwamen formaties als: dan gaan we eerst naar de mijne en daarna breng ik jullie naar jullie eigen hostel. Daarna kunnen jullie kiezen. Thomas was scherp op de vroege ochtend en hielt vol dat we het niet wilden. De man reed ons naar iets verderop in het dorpje en zei dat we er hier uit moesten. Zijn 4 WD was namelijk geen taxi. We stapten uit met onze bagage, en daar stonden we dan verderop in Rissani met onze spullen. Er stond een magere Marokkaanse man met een vuil onderwerp die ons wenkte. Hij wees naar zijn auto en zei 'Merzouga, taxi' terwijl hij naar een bordje op zijn auto wees met taxi erop. Het was een krakkemikkige auto maar hij wilde ons tenminste nergens anders mee naar toe nemen. Het was het type taxi dat 100 dehram kost, maar er kunnen 6 mensen mee. Het is dan dus je eigen keuze of je wacht of meteen weg wilt en de andere plekken op koopt. We besloten te wachten, we hadden toch geen haast. We liepen naar een cafeetje aan de overkant en dronken daar wat thee. Ongeveer een half uurtje later had de chauffeur vier andere passagiers opgesnord. Backpacken achterin en wij tweeën werden achterin gezet met twee andere mannen. Waardoor ik tegen het raam aan werd gedrukt. Het is toch wat vreemd om net 5 mannen in de auto te zitten. Het is erg fijn om niet alleen te reizen door Marokko!

Na een ritje van 40 minuten kwamen we aan in Merzouga. Het plaatsje was precies wat ik ervan had voorgesteld: één weg. We liepen naar ons hostel toe en toen we naar binnen gingen schrokken we.
Het was een grote ruimte met allemaal tapijten op de grond en wat bedjes of bankjes her en der verspreid. Er lagen twee mannen te slapen en niemand reageerde. Thomas liep meteen weer naar buiten, met de vraag of dit wel echt het hostel was. Toen we weer voor de deur stonden kwam er een man naar ons toegesneld. Hij zei dat we gewoon naar binnen konden, dus we werden een beetje gedwongen weer naar binnen te gaan. Hij gebaarde dat we in de ruimte onze backpacks neer konden zetten. We gehoorzaamde en toen we de wifi code kregen, mocht ik van Thomas opnieuw het hostel opzoeken. Het kwam overeen en ik zag dat hij het echt niet oké vond. Ik liep naar de achterkant van de ruimte waar een deur zat die naar een patio leidde. Hier omheen waren schillende kamertjes, gelukkig de dorm kamer was dus niet die grote ruimte waar we binnen kwamen. De man stelde zich voor als Hassan en zei dat we buiten konden zitten. Gelijk kwam er het meest geweldige ontbijt ooit tevoorschijn. Dankbaar doopten we de heerlijke pannenkoekjes in de jam. Yummy hier had ik echt zin in, ondertussen had ik flinke honger gekregen. Hassan kwam ook met thee aan en we konden nu even lekker relaxen. Thomas leek ook al iets minder kritisch. Al vrij snel kwamen er nog een paar mensen die er sliepen erbij zitten. Het bleken onwijs toffe mensen te zijn. De sfeer was ontzettend goed, bijna als een soort van grote familie. Ik zag Thomas ontdooien, iets met beoordeel nooit een boek op de kaft. De mensen van het hostel, waren enorm lovend over hun verblijf met Hassan en hadden de Sahara tour via hem geregeld en het was geweldig. Bovendien was het enorm goedkoop, dus na een vermoeiende nachtbus besloten we het gewoon te boeken. Wat in hield dat we die middag al richting de Sahara zouden vertrekken. Na het ontbijt besloten we met een groepje Duitsers dat mee zou gaan met de tour naar een zwembad te gaan.

Hassan zou ons naar de beste wijzen en liep voorop. De omgeving was verbluffend het was het niet uitstralende Merzouga met daarachter opeens gigantische zand duinen. Ze beginnen zo opeens dat het lijkt alsof het er is neergelegd. Het was super heet en het zwembad met uitzicht op de gele zandheuvels was onwerkelijk. Toch liet ik mij heel snel het verrassend koele water in plonsen. Aawh heerlijk! We brachten de middag met zijn alle relaxend door aan het zwembad. Daarna aten we nog even wat met zijn alle bij een tentje dat Hassan aanraadde.

Na deze fijne rustige dag had ik dus nog genoeg kracht om dan eindelijk naar de Sahara te gaan op een kameel! Opgewonden pakten ik mijn spullen. Hassan knoopte een tulband van mijn sjaals om Thomas en mijn hoofd. Waardoor Thomas makkelijk door kon als de zoon van een rijke oliesjijk of alsof hij mee ging rijden in de Dakar race. We liepen de straat af en daar zaten zeven kamelen op ons te wachten. Ik werd meteen enthousiast! Ik weet namelijk nog heel goed dat er een keer een kameel op de Geestweg was en ik een rondje mocht rijden. Waarschijnlijk de meest indrukwekkende 10 minuten van mijn zeven jarige leven.

Ik kreeg een seintje dat ik erop moest gaan zitten. Zou gauw ik zat moest ik mij goed vasthouden zei de man, want de kameel ging opstaan. Wat een ervaring is dat! Het gaat heel langzaam, eerst de voorpoten zodat je bijna naar achter valt en dan de achterpoten waardoor je naar voren wordt gegooid. Het is het gevoel dat je verwacht als je op een T-rex zou zitten. Toen iedereen zat, begon de trek van onze kleine karavaan. We liepen de onwerkelijke Sahara in. Een landschap wat je moet ervaren. Het ziet er precies zou is uit als de foto's doe je hebt gezien, alsof je de Microsoft screensaver van je computer bent ingestapt. Maar dan ben je er echt op de rug van een kameel! Het was zo onwerkelijk.

Ik genoot intens van de ervaring. Het onhandige lopen van de kameel, dat totaal geen ritme heeft. Niet te vergelijken met een paard, ze zetten random hun benen neer. Wanneer ze naar beneden lopen moet je jezelf echt goed vasthouden, anders vlieg je er vanaf. Maar dit was dan wel een leuke uitdaging terwijl je door het verlaten landschap van de Sahara loopt. Een woestijn zo groot dat het lastig is om voor te stellen. De vraag die reist is wat was hier ooit. In het hostel was immers een man die hier fossiel en botten aan het opgraven was. Wat toch wel zaken zijn, die duiden op het leven dat hier ooit was. Maar dat is allemaal verdwenen in het fijne alles overdekkende gelige zand. Hoe sterfelijk en eindig voelt alles dan opeens. Een landschap dat laat zien hoe oud en veranderlijk deze prachtige planeet is.

De tulband zorgde voor verassend veel verkoeling! Waardoor de rit aangenaam was en ik niet weg smolt op mijn kameel. We kwamen net voor zonsondergang aan bij het kamp, achter een enorm zandduin. Ze zeiden dat we daar naar beneden konden lopen. Dus daar gingen we. Op de lijn waar de rechter en linker kam elkaar raken, liepen we door het zachte zand naar boven. Van onderen lijkt het niet zo ver, maar het was een stuk hoger dan we dachten. Het maakte er niet beter op dat ik mijn water niet had meegenomen. Maar we kwamen boven aan en keken uit over de vele zandduinen die voor ons lagen. Adembenemend. We bleven daar boven een tijdje zitten tot de eerste sterren zichtbaar werden. Maar we moesten nog helemaal naar beneden lopen en het werd opeens snel donker. Gelukkig had ik mijn hoofdlampje bij mij. Maar omdat het toch een zandduin is, kan je er gewoon vanaf rennen! Lachend rende ik hand in hand met Thomas de berg af. Volgens mij kon hij nauwelijks geloven waar hij was en dat vond ik fijn. Het is zo mooi zulke ervaringen te delen. Even later stond ik verderop alleen op de zandduin en ik hoorde niks. Geen mens geen dier en geen voertuig. Wauw, wat komt er dan voor heerlijk gevoel van rust over je heen!
Na een tijdje kwamen we aan in het kamp waar thee werd geserveerd en water voor ons klaar stond.

Voor het eten lag ik samen met Thomas onder de verbluffende sterrenhemel waar je zelfs de melkweg in kon zijn en ik zelfs een paar vallende sterren heb gezien. We kregen een heerlijke maaltijd aangeboden en daarna gingen de mannen muziek voor ons maken. Met een jambe een andere trommel, een typisch Marokkaans instrument dat bestaat uit twee blikken dingen tegen elkaar aan drukken en natuurlijk zang. Al snel kwamen de trommels in onze handen en konden we zelf muziek maken. Wat gewoon ontzettend leuk was en Thomas ontplooide zich als ware trommelaar hij had het super snel door en ging er helemaal in op. We hadden lol met zijn alle en een enorm goede tijd. Muziek maken met elkaar is ontzettend gaaf, waarschijnlijk omdat we communiceren met iets heel anders op dat moment dan woorden. Door ritmes en elkaar volgens, er ontstaat een prettige eenheid.

De rest van de nacht brachten we door in de duinen, kijkend naar de sterren. Tot we moe waren en ik sleepte mijn bedje naar buiten om onder de sterrenhemel te slapen. Thomas viel meteen in slaap maar ik liep het kamp af om te plassen toen ik een enorm grote gele maan zag verschijnen aan de horizon. Hij kwam op en hij was gigantisch! Je kon de kraters etc er heel goed in zien, het verlichte de heuvels van de Sahara op een mysterieuze manier.
Wat een bijzondere nacht!

Geschreven door Nancy.op.reis