Gezien ik gisteren met Bob en Bert van de sportschool had afgesproken stond ik om 7 uur weer klaar. Er werd zowaar voor mij geklapt toen ik aan kwam, gezien ze op een stoeltje voor de sportschool zaten te wachten. The gym was nog dicht, het was ook pas 0700. Maar nadat die werd geopend, konden we gaan hoor. Een klein buikspier halfuurtje later zat die verplichting er weer op en ging ik na de douche en ontbijt naar de duikschool. Daar schreef ik mij in als lid, zodat ik de komende tijd goedkoop duik spullen kon huren. Stefan kwam ook aan en niet veel later gingen we met alle Gear in twee bakken in zijn mini auto op pad. Helaas was de flessen vuller op de kazerne stuk dus die moesten we nog ergens anders halen.

We hadden een adresje gekregen en toen we daar aankwamen zei een vrouw van middelbare leeftijd 'Jullie zijn net te laat, hij is net dicht gegaan'. Wat verslagen keken Stefan en ik elkaar aan, dat meen je niet. Daar staan we dan met al onze spullen maar zonder duikfles, toch redelijk essentieel voor dit proces.
Maar het geluk was aan onze zijde, een chagrijnig kijkende dame kwam ons tegemoet . Zuchtend en steunend deed ze de deur open en mompelde iets boos over Hemelvaart. In ieder geval hadden wij vier duikflessen en vrolijk gingen we op pad. Stefan was haar gezicht ook opgevallen en hij zei met zijn Limburgse accent ' Sommige mensen hebben zo een gezicht, dat gewoon uitnodigt om erin te slaan'. Terwijl het normaal zo een lieve vriendelijke jongen is, kun je na gaan hoe die chick was!?

We kwamen aan bij Tugboat, daar zouden we onze eerste duik doen. Het zou een makkelijke duik zijn, goed om mee te beginnen. Zeker omdat Stefan één opfrisduik heeft gedaan en we nu zelfstandig met zijn tweeën gingen duiken. Dan houdt dus ook in dat we zelf de diepte en tijd etc moesten bedenken. Met gezonde zenuwen begonnen we de duik uitrusting in elkaar te zetten, maar bij het aansluiten van de octopus aan de fles kwam ik erachter dat er een koppelstuk ontbrak waardoor ik de systemen niet aan elkaar kon maken.
Gelukkig zat er een duik shop naast de duiksport, maar de grote donkere dame die erin stond sprak geen Nederlands of Engels en leek eigenlijk ook helemaal niets te begrijpen van duikspullen. We liepen terug naar de auto en een paar Duitsers legde uit dat we haar het in het Spaans moesten vragen. Zo gezegd zo gedaan, komen de Spaanse klanken toch nog eens van pas. Maar helaas, ze begreep mij wel maar ze wist nog steeds geen koppelstuk te vinden. Gelukkig kon ze mij wel helpend met de dichtsbijzijnde duikschool. Dus spullen weer allemaal de auto in proppen en naar die duikschool te rijden. Stefan en ik konden er echter wel om lachen, alles ging immers niet super soepel.

De volgende duik winkel had wel een koppelstuk dus 20 gulden verder (een absurd hoge prijs) waren we klaar om te duiken. Weer terug bij Tugboat, maakten we onze spullen klaar en deden de buddy check. We zijn klaar om te duiken!

De warme Caribische begroette ons vriendelijk en het vertrouwde gevoel kwam al redelijk snel weer terug. Gelukkig hebben onze spieren ook herinneringen en dat is te merken. We hadden samen een duikplan gemaakt de signalen afgesproken, dus klaar om te gaan. De regulator werd in de lucht gehouden om het vest leeg te laten lopen en daar zakten we in de schitterende onderwater wereld. Het was heerlijk om langs de koraal riffen te zweven, de mooie scholen vissen te zien, de aangroeiingen van ondefinieerbare algen, koralen en kokkels aan de pier tot aan de gezonken Tugboat met al het leven dat erbij komt. Tugboat is ooit gezonken tijden een storm waarbij het een ander schip probeerde binnen te halen. Net overgroeide geraamte dat er nog ligt is nu ontzettend populair om doorheen te duiken en snorkelen.
De duik vaardigheden zaten er nog behoorlijk goed in, dat was te merken aan mijn zuurstof gebruik. Het enige punt was dat er op een gegeven moment een man naar mij wees maar ik begreep niet wat er was. Opeens gebaarde Stefan dat ik moest wachten en begon hij samen met die man aan mijn fles te trekken.
Na de duik van 45 minuten hoorde ik dat de fles had losgelaten en ze die vast moesten doen. Je kunt immers zelf niet zien wat er aan de hand is, gezien je blikveld beperkt is en je niet kan praten.

Voldaan kwamen we weer boven en lachend zwommen we terug naar de kust waar we ons pak weer uit deden. Een goede eerste duik ondanks het nodige tegenspoed. Beide moe en hongerig, besloten we even wat te eten voor de volgende duik en dan tijdens het eten even de tabbelen erbij te pakken voor de volgende duik om uit te rekenen hoe lang we op het land moeten blijven.

Terwijl we eten bestelde zagen we dat we anderhalf uur hadden voor we weer moesten gaan duiken (er kan niet te lang tussen zitten). Het eten was ontzettend goed, een lokale vis met wat aardappeltjes was een goede hulp om er weer bovenop te komen. Het was gezellig met Stefan, we hebben best wat gemeen dus de klik is er wel. Toch grappig dat mijn coschap begeleider ook degene is met wie ik vrienden kan worden zodat we samen gaan duiken en uiteten gaan! Gezien de volgende duik bij een wat meer afgelegen plek was, Directors Bay, besloten we de waardevolle spullen achter te laten bij het vrouwtje dat Spaans sprak. De twee gebruikte zuurstofflessen en Stefan zijn telefoon. Dat was geen probleem, als je er 5 gulden voor meer legde en we reden door naar de spot. Daar aangekomen kwam ik erachter dat ik mijn rugzakje gewoon weer mee terug de auto had ingenomen dus we moesten nog een keer terug naar de dame. Stefan en ik konden er wel om lachen, die vrouw zal ook wel denken ' wat een losers'. Weer op Directors Baai lieten we de auto open, want omdat het zo afgelegen is tikken ze voor niks je autoraam in. Beter de auto dus open laten en raampje naar beneden laten.

Het koraal was hier vele malen mooier dan bij de vorige spot en ik heb werkelijk volop genoten aan het schitterende schouwspel van de onderwaterwereld. De vissen nieuwsgierig en kleurrijk, volledig in je eigen wereld op gaan. De enige communicatie die er is, is via hand signalen en verder doe je je ding. Als iets je in het nu lasyt leven is het dit wel, wellicht dat ik er daarom zo van geniet.

Uitgeput en voldaan kwamen we boven. We stapten de auto in en reden terug naar de Kazerne. Rozig, met hoofdpijn, doodop kwam ik terug. Met moeite werkte ik een broodje naar binnen, wat heeft duiken toch een inpakt op je lichaam. Als een zombie zat ik in de eetzaal, maakte nog een praatje met Jeff en vertrok naar mijn balkon om te chillen. De andere stagiaires kwamen net thuis van het float feestje en ze zeiden ' Je hebt echt wat gemist, Manon (een of andere chick) is auto gegaan van de alcohol' Waarop ik slechts moest lachend, dit was des te meer een bevestiging dat ik helemaal niks gemist had.

Geschreven door Nancy.op.reis