De volgende ochtend ging de wekker af om zeven uur, de bus zou namelijk om acht uur vertrekken. Bij het zien van twee diep in slaap liggende meisjes, was ik enorm opgelucht. Ze waren oké, Ik maakte ze wakker, ervan overtuigd dat ze hun wekker waarschijnlijk niet hadden gezet. Belinda die jarig was, weigerde ongeveer uit bed te komen. Terwijl Callie vrolijk en dronken uit haar bed sprong. Ondanks dat ik niet zo heel veel gedronken had, was ook ik niet helemaal nuchter. Het was ook maar een nachtje van drie uur slaap geweest. Natuurlijk vroeg ik Callie wat ze had uitgespookt die nacht en ze vertelde dat ze in slaap was gevallen in de gemeenschappelijke ruimte met de kussens omdat ze de wifi wilde gebruiken.

Minder spannend dan ik had gehoopt maar nog steeds erg vermakelijk. We liepen naar het mini supermarktje naast het hostel en Callie liet de vrouw die daar werkten lachen. En mij trouwens ook. Met ons trieste ontbijt to go, wat voor mij een broodje was die ik later zo besmeren met pindakaas en een veelte zoete en chemische sinaasappelsap, liepen we terug naar het hostel. Belinda was ondertussen ook opgestaan uit de dood, maar haar gezicht stond op ‘praat niet met mij ‘. We liepen met alle andere mensen van het hostel naar de straat toe en de man die ons kwam ophalen zei dat we aan de overkant van de straat moesten wachten, dus niet bij de groep van het hostel. Iets waar wij het niet helemaal mee eens waren, we wilden deze belachelijk lange en brakke busrit met onze vrienden delen.

Het ongenoegen werd echter nog groter, toen de busjes aankwamen. Onze was namelijk van aanzienlijk mindere kwaliteit. Maar alsof dat nog niet erg genoeg was moest ik ook eens zitten op een klapstoeltje. Het was zo een busje waar ze bankjes in gezet hebben die maar tot je schouders komen. Super oncomfortabel, zeker voor negen uur. De klapstoeltjes zijn echter nog erger aangezien ze erg smal zijn. Alsof dit nog niet genoeg afstraffing was, ongemakkelijk zeggen met een brak gevoel, had ik ook nog eens een trieste middelbare Italiaanse man naast mij zitten. De man die een hele bank voor zichzelf had met zijn moeder, leunde op mij. Eerst met zijn benen voluit op mij, waardoor ik hem vroeg dat te veranderen. Vervolgens leunde hij twee uur lang op mij met zijn lichaam, ongeacht mijn passief agressieve wegtrek en wegduw bewegingen. Op een gegeven moment had hij eindelijk mij door en werd hij boos. Oké ik had dit prima op een meer volwassen manier kunnen oplossen maar dit werkte ook. Waardoor ik tegen hem zei dat hij even normaal moest doen, hij had een hele bank en ik had al amper ruimte. Hij gaf een respons waaruit ik kon afleiden dat een discussie geen zin had met dit figuur en ik dan ook mijn kookpunt zou bereiken. Dus deed ik, zoals een dwarse tiener, mijn oordopjes in met muziek. Dáág!

Het hielp wel, hij hing eindelijk iets minder op mij. Nu hing hij op zijn 80 jarige moeder, ik weet niet wat deze vent aan de hand heeft, maar een bezoekje aan de PAAS afdeling in het ziekenhuis kan vast geen kwaad. Na de volgende stop, ruilden ze stoelen met de andere Italianen. Ik kon het niet geloven hoeveel ruimte ik opeens had, fijne bevestiging ook dat het niet aan mij lag. Althans niet volledig ;).

Na negen zware uren kwamen we aan in Lanquín. Een schitterend gebied, met bergen dicht begroeid met bomen en planten die ik nog nooit had gezien. We stopten en nog voor ik mijn tas kon pakken, probeerde iemand de deur al open te trekken, waardoor mijn knie vast kwam te zetten. Een heel legertje Guatamaalse mensen stonden bij de deur van het busje te schreeuwen. Ik kon amper de bus uitkomen, ze schreeuwen allemaal verschillende hostels blijkbaar. We hadden al een hostel, dus nadat we onze tassen hadden liepen we naar de schuttel van ons hostel. Wat een laadbak was van een vierwiel aandrijf. Dat was best wel een leuke ritje en vrij heftig ook, het gaat niet bepaald langzaam omhoog. Bovenaan aangekomen, konden we voor het eerst een blik werpen op het schitterende hostel. Het enige nadeel was, dat bij binnenkomst de jongen meteen mijn eten in beslag nam. Het was niet toegestaan en insecten zouden er doorheen eten.
Ja daar geloof ik dus niks van, bij de receptie eten ze er niet doorheen? Afijn, we lieten het achter en gingen naar onze kamer. De dormatorium was super gaaf! Met houten balken en mijn bed stond in een vester. Waardoor ik recht uitkeek over het schitterende landschap waarin we ons bevonden. Aangezien we bezweet en stijf waren, besloten we het zwembad te bezoeken en ik wilde mijn camera meenemen. Na mijn tas vijf keer na te hebben gekeken met toenemende paniek, constateerde ik dat mijn camera weg was. Compleet overstuur ging ik naar de receptie, om te vragen of ze de chauffeur van mijn busje konden bellen. Ik had alle hoop al vergeten, hij was sowieso uit de auto gevallen toen al die mensen stonden te dringen voor de auto.

Ik was zo erg overstuur, want mijn camera is het enige dat niet vervangbaar is. Al mijn foto’s weg! Natuurlijk heb ik wel een deel van mijn foto’s online staan, maar een klein deel van mijn foto’s van Mexico stonden online. Het ergste dus wat ik had kunnen verliezen. Belinda kwam mij halen om naar de stad te lopen om het busje te controleren. Maar ik kon mijn hidden belt met mijn geld ook niet meer vinden. Wat vreemd was aangezien ik er een half uur geleden nog mijn paspoort had uitgehaald. Belinda mijn grote held, vond echter onder haar bed mijn hidden belt en mijn camera. Maar op weinig momenten ben ik zo blij en opgelucht geweest in mijn leven.
Na deze ontlading gaven de Belinda haar geïmproviseerde en naar binnen gesmokkelde nachos met avocado, met als kaars een aansteker. We maakten wat nieuwe vrienden in de dorm en gingen daarna de hot tub , eens van dichterbij bekijken. Natuurlijk was hier ook een regel voor, om acht uur waren he zwembad en de jacuzzi gesloten. Callie die vorig jaar ook in dit hostel verbleef vertelde dat deze plek ook wel Auswitz genoemd werd vanwege alle regels die ze hadden. Toen we later de avond in de gemeenschappelijke ruimte waren waar ook een bar was werd het mij opeens duidelijk waarom er zoveel regels waren in dit hostel waren. Ze verkochten bitterballen oftewel de eigenaren waren Nederlands! We hingen een beetje rond en verzamelde nog een regel: de pool tafel is gesloten na elf uur in de avond. Logisch toch?
Belinda kreeg nog een braunie met een kaars erin en een shot tequilla, aangezien Callie en ik dat hadden gevraagd. Terwijl zij meedeed aan een drank spelletje, kropen Callie en ik in onze bedjes.

Geschreven door Nancy.op.reis