Na een goede nachtrust werden we gewekt door de wekker. Vandaag zouden we de grens over gaan naar Guatemala. Spannend, alweer landje vijf dat ik ga bezoeken. Om negen uur werden we opgehaald met een busje en het was een luxe busje. Met airco, werkelijke zittingen zoals in Europese busjes en we waren maar met zijn zessen, dus ruimte genoeg. We starten de road trip en we hadden het eigenlijk best wel naar ons zin. Na drie uurtjes kwamen we aan bij de grens, het was heel rustig. We kregen een excit stempel in Mexico, liepen naar Guatemala en kregen daar onze ingangsstempel. Het kantoor aan de Guatamala kant was wel van aanzienlijk mindere kwaliteit, het was een enoudig hutje waar een man met een computer uit het jaar nul zat. Het was een wirwar van dossiers en rotzooi door het armzalige kantoortje. Het was een enorm verschil met de Mexicaanse kant, die werkelijk een mooi gebouw hadden voor immigratie.

Nadat we de stempel kregen konden we gaan, we hoefden geen papiertje in te vullen of we spullen het land innamen over de 10000 dollar en ook onze bagage werd niet gecontroleerd. Een nieuw busje haalde ons hier op, helaas ook van iets mindere kwaliteit. Maar het landschap was absoluut schitterend, heel groen en jungle achtig. Daarbij viel het mij meteen op dat de mensen hier veel meer de oorspronkelijke bevolking was. Wat mij heel erg aan Peru deed denken, een donkerdere bijna roodachtige huidskleur, met inktzwart haar en natuurlijk de vrolijk gekleurde kleding. Jet land is wel een stuk armer, maar het was prachtig om doorheen te rijden. Na nog eens drie uurtjes kwamen we aan in Flores. Een eindje in een meer in Guatemala dat met het land in contact staat via een brug. We werden bij ons hostel afgezet dat weer eindelijk eens de echte hostel vibe had. Met een schitterende binnenplaats, begroeid met bomen en planten. Waartussen lage tafeltjes stonden met daar omheen kussens zodat je heel relaxt kon zitten.

Aangezien ik nog geen geld had, gingen we opzoek naar een ATM. Er was wel een ATM op het eiland, maar die gaf blijkbaar je geld niet, maar het werd wel afgeschreven, een soort trucje van de bank. We een goede binnenkomer in het land als dat ongeveer het eerste is wat je ziet. We liepen de brug over en zochten een ATM. Die alleen werkte voor Callie. Dat is natuurlijk knap vervelend, aangekomen in een nieuw land en je kan geen cash krijgen. Gelukkig vond ik een andere ATM die mij wel met het welbekende handelsmiddel kon voorzien. Opgelucht doordat we nu dingen konden kopen, liepen we terug naar het eiland om een plek te zoeken om te eten. We vonden een lokaal tentje, dat we vooral uitkozen omdat de man in het restaurant zijn zoon hielp met zijn huiswerk.
We namen plaats en de eigenaar begon met ons te praten. Op het moment dat hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, begon hij Nederlands te praten. Dat verwacht je toch niet als je ergens midden in Guatemala bent in een lokaal restaurantje. De beste man had drie jaar in Nederland gewerkt als chef in een Mexicaans restaurant in Utrecht. Aangezien Utrecht en universiteit heeft besloot hij Nederlands te leren in zijn vrije tijd.

De man bracht ons Margareta’s en ons eten en we waren weer helemaal blij. Terug in het hostel besloten we de aparte ruimte te bezoeken die ’s nachts openging. Perfect geluidsdicht, want in de gemeenschappelijke ruimte en onze dorm was niks van de muziek te horen. De alcohol was vrij duur dus ik besloot niet te drinken. Ze hadden in de ruimte echter yenga blokken, maar dan het maatje baksteen van hout. We sloten aan bij twee andere mensen en we hadden heel veel lol. Op de blokken stonden natuurlijk opdrachten. Wat inhield dat het een avondje was van kleding wisselen met het andere geslacht, ik moest paaldansen, een sexy dans moest doen op de bierpong tafel en geen ondergoed meer mocht dragen onder mijn jurkje.

Daarna was de zaal bijna leeg en barsten we met ons groepje uit in een veel te actieve dans. Meezing liedjes en foutje nummertje schalden uit de speakers en wij gingen helemaal los. De rest onder invloed van alcohol en ik compleet nuchter. Uiteindelijk sloot de bar, maar de barman nam ons mee naar zijn huis. Het feestje was daar niet echt meer aan, plus Oscar ( de barman), is de meest verschrikkelijke verhalen verteller. En nu wil het net zo ongelukkig zijn dat hij graag verhalen verteld. Waardoor ik het al vrij snel voor gezien hield en mijn bedje indook.

Geschreven door Nancy.op.reis