Opnieuw werd ik wakker van een stralend zonnetje, alleen deze keer was ik wel wat meer uitgerust. Na een douche pakte ik al mijn spullen in, checkte uit en zei de jongens gedag.

Even een paar uurtje helemaal voor mezelf, ik liep in het nog vroege uur door Bratislava rond. Het oude centrum was mooi en met dit stralende weer deed het aan als Italië. Dan ook maar even neer strijken op een koffie teras naast een paar Italiaanse mannen. Terwijl ik daar zat, genietend van de omgeving en de koffie dacht ik na over afgelopen twee weken. Het waren intense dagen geweest en ik besef mij opeens dat ik mijzelf gemist heb zoals ik ben op reis. Het is confronterend om door te hebben dat ik toch niet alles van wat ik geleerd heb na mijn grote reis heb vast weten te houden. Ik vind het zo jammer dat ik jiet die open persoon kan zijn die zomaar bij mensen aansluit als ik thuis ben. Waarom kan ik daar niet net zo het avontuur in stappen met allerlei soorten mensen? En misschien nog een belangrijkere vraag, waarom wil ik dat zo graag. Wat is mijn motivatie om altijd nog verandering te zoeken, raak ik te snel verveeld als ik te lang om ga met mensen? Of heb ik misschien ook veel vriendschappen omdat we elkaar al zo lang kennen dat het gewoonte is geworden, maar dat de werkelijke kern van de vriendschap eigenlijk verwaterd is? Hoe kan het dat ik mij met de mensen die ik bijvoorbeeld ontmoet heb in de afgelopen twee weken, meer verbonden voelde dan sommige van mijn vrienden die ik al jaren ken. Ben ik daar nalatig geweest, heb ik die vriendschap laten verwateren of ben ik veranderd en passen sommige mensen minder goed bij mij dan ik had gedacht.

Het zijn lastige gedachten en waarschijnlijk ga ik er niet uit komen. Ik hoop dat ik mijn open instelling kan houden en mij niet teveel afsluit voor nieuwe mensen. Want ik weet dat nieuwe mensen altijd een nieuwe pizzelstukjes meenemen voor mijn levenspuzzel. Daarmee blijft het interessant en blijf ik geintresseert en geïntrigeerd. Blijkbaar zal ik moeten leren accepteren dat stilstaan en routine iets is waar ik niet gelukkig mee ga worden. Maar hoe ik dat allemaal ga toepassen in mijn toekomst en mijn leven dat is een vraagteken. Ik weet eigenlijk helemaal niet goed wat ik daarvan wil, ik heb ideeën en dromen waarvan ik weet dat sommige niet met elkaar verenigbaar zijn. Houdt dat het ook niet spannend en een uitdaging? Wat ben ik benieuwd wat het leven, de wereld en de mensen nog voor mij in petto hebben. Die inzichten, zo helder en levendig dat bereik ik alleen door mijn eigen tijd te nemen. Wat ben ik dankbaar voor de trip, ik bof toch maar.

Ik at nog lunch bij de Slowaakse pub met een cider erbij. Ik genoot van de ambiance en het eten en besloot na het eten nog een winkel in te lopen waar ik nog een jurkje kocht. Daarna liep ik terug nasr het hostel, pakte mijn tas en liep naar de tramhalte. Binnen driekwartier was ik op het vliegveld. Bij binnenkomst in het vliegtuig had ik een wat vervelende buurman die waarschijnlijk last had van ADHD. Hij bleef maar bewegen en deelde rechts en links ellebogen uit. Het vliegtuig moest 40 minuten wachten en daarmee dus vertraging. Ik zat helemaal acthterin het vliegtuig wat inhield dat toen we eenmaal weggingen, de stewardess met tegen mij aan leunde om de cabine boven mij open en dicht te doen. Waardoor mjjn hoofd langs een wat schaamtevolle plek schroof waar ik meer last van scheen te hebben dan zij. Niet echt een fijne vlucht maar dan vlieg je ook voor twintig euro met Ryanair.

Aangekomen op en vliegveld stond er als verassing Sjors om mij op te pikken met de auto. Wat ontzettend lief en wat was ik dankbaar. Die twee uur naar Leiden treinen zag ik toch best tegenop te hikken. In plaats daarvan met hem in de auto naar huis gereden met het Nederlandse zomerzonnetje dat langzaam achter de horizon schroof. Ik had het niet beter kunnen treffen wat een reis, wat een mensen, wat een leven. Ik ben toch stiekem wel blij dat ik een beetje gek ben en de avonturen in mijn eentje aan ga. Altijd maar braaf de massa volgen zal mij nooit zoveel voldoening geven als hier en daar verkeerd lopen en nader onderzoek te doen. Gelukkig voor mij ben ik een waardeloze navigator, dat geldt blijkbaar ook voor mijn leven zelf! Dan kom je nog eens ergens.

Geschreven door Nancy.op.reis