Na een goed ontbijt (dat was lang geleden) liepen Hanna en ik naar het hostel van de twee andere meisjes. Vandaar liepen we naar de haven waar onze boot van zou vertrekken.

Helaas zat Carmen op een andere boot dus we zouden haar pas op het eiland zien. We stonden achteraan in de rij voor de boot waardoor we beneden in de overvolle cabine moesten zitten. Gelukkig mochten we vlak voor vertrek naar een andere boot die leeg was en we dus op het dak konden zitten.
De boottocht duurde twee uur maar we ontmoetten nog twee aardige jongens uit Nederland die ook dezelfde kant op gingen reizen. Dus we wisselde nummers uit, zij stapte uit op het zuidelijke deel van het eiland terwijl wij doorgingen naar de noord kant. Het uitzicht was alweer geweldig, het deed mij zo erg aan Griekenland denken maar dan op 3800 meter, want dit eiland bevindt zich nog steeds aan Lake Titicaca.

Vanaf de noord kant begonnen we onze trek. We konden ook een tour doen alleen dan konden we niet naar de Noord kant lopen maar moesten we met de boot. Dus besloten we zelf te hiken.

Alleen de mensen hier hebben het ook wel uitgevonden. We moesten 15 Bolivianos betalen om de trek te starten, waarbij je langs de ruïnes moest lopen waarvoor je ook 15 moest betalen. De ruïnes waren niet echt de moeite waard, maar dat komt misschien omdat ik Machu Picchu heb gezien. De mirador was echter geweldig en zeker de moeite waard. Vanaf daar was het nog acht kilometer hiken naar de Zuid kant. Het was een schitterende hike en het was erg gezellig met Natasja en Hanna. Carmen was niet fit genoeg voor de hike dus we namen bij de ruïnes afscheid van haar.

Toen we bijna bij de haven aan de Zuid kant aankwamen moesten we opnieuw tien bolivianos betalen. Maar nu werden we een beetje kwaad, aan het begin was ons gezegd dat het tien zou kosten. Nu waren we al dertig verder en wilde ze er nog tien. Mooi niet, dat is gewoon toeristen uitbuiten. Het is gewoon een eiland waar je overheen loopt.
Natasja heeft een behoorlijk temperament en spreekt vloeiend Spaans. Ze zei dat het onzin was en we geen geld meer hadden, ze konden ons water krijgen of een zak chips maar meer niet. En toen mochten we doorlopen.

Terug gerekend sloeg het natuurlijk helemaal nergens op, ik bedoel tien bolivianos is nog niet eens twee euro, maar het principe was wel een beetje vreemd.

Aangekomen bij de zuid zat de boot alweer helemaal prop vol. De schipper zei echter dat de andere boot een half uurtje later ging. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Dus we liepen naar de andere boot die helemaal leeg was. Opnieuw een plekje op het dak gegarandeerd!

Rond zessen kwamen we weer aan in Copacabana. Op de boot hadden we een stelletje uit Duitsland ontmoet en we hadden hen overtuigd om ook naar het uitkijkpunt te gaan voor de zonsondergang. Ik ging die avond nog een keer meer voor Hanna. Het staat immers niet voor niks in het boek : een duizend dingen die je moet doen / zien voor je dood gaat.
Helaas was het vandaag iets minder helder, waardoor de kleuren ietsje minder waren.

Na deze lange dag vol omhoog hiken streken we neer bij een Thais restaurantje dat ons wat aanbevolen. Het eten was werkelijk waar geweldig fantastisch. We hadden een leuke avond met zijn vieren, namen daarna afscheid. Morgen zouden we elkaar in La Paz weer ontmoetten.

Het waren twee heerlijke dagen in Copacabana, wat is het toch een voorrecht om te mogen reizen en om zulke leuke mensen te leren kennen!

Geschreven door Nancy.op.reis