Het is ongelooflijk, mijn laatste dag in Peru. Ik kan niet bevatten hoe snel het allemaal is gegaan. Maar als ik dan terug kijk naar mijn foto’s, snap ik wel waar de tijd gebleven is. Maar toch gevoelsmatig lijkt het allemaal voorbij gevlogen. En het gekke is, ik wil nog niet naar huis. De eerste twee maanden was ik daar toch wel mee bezig. Ik miste mijn lieve vrienden, familie en natuurlijk Thomas. Maar de laatste maand is dat missen heel erg gaan wennen en ben ik vooral bezig met er een fantastische tijd hiervan maken. Daarom ben ik eens gaan kijken hoeveel geld het zou kosten om mijn ticket om te boeken naar een latere datum. En he was goedkoop, dus ben ik van plan er nog drie maanden aan vast te plakken. Maar eerst maar eens naar Mexico vliegen en kijken hoe het mij daar bevalt.
Vandaag stond vooral in het teken van schrijven een mijn blog, spullen pakken en nerveus worden doordat iedereen zijn advies geeft over hoe en wat ik moet doen als ik in Mexico aan kom. Ik maakte mij er eerst helemaal niet druk over, maar als iedereen er zo over gaat stressen geeft dat onrust. Dan vergeet ik opeens dat ik de afgelopen vier maanden mezelf meer dan prima heb gered en dat het ook in Mexico (waarschijnlijk) wel goed gaat komen.
Ik ging eventjes alleen lunchen, ik had niet zo een zin om samen met iemand te gaan en haalde daarna nog een ijsje. Het allerbeste ijsje dat ik ooit op had, echt geweldig. Als je ooit in Barranco in Lima bent ga naar Gelateria Blu! Echt fantastisch!

Terug in het hostel kwam ik al snel Elizabeth tegen uit de VS. We gingen samen naar het strand, zij zou vanavond vertrekken maar dan naar huis. We genoten van het strand in Lima en gingen daarna nog samen uit eten.
Nog wel een leuke anekdote, Elisabeth is 29 jaar. En we liepen langs wat kraampjes en ik vroeg bij eentje of ze misschien een bepaald soort steen hadden waar ik al een tijdje naar zoek. Hij antwoordde negatief en richtte zich daarna tot Elisabeth
“Eres tu hija’, oftewel is dat je dochter.
Gelukkig kon ze er heel hard om lachen maar ik besloot niks bij hem te kopen. We vroegen ons wel af, zag zij er in zijn ogen zo oud uit, of ik zo jong?
Lachend liepen we naar een restaurantje met een enorm mooi uitzicht over de kustlijn van Lima en ik at een heerlijk gerecht met zeevruchten. Hierna was het voor haar tijd om naar he vliegveld te gaan en ik kocht nog wat te eten voor in het vliegtuig. Ik weet namelijk niet of he erbij in zit.

Geschreven door Nancy.op.reis