Om vier uur in de nacht kwamen we al aan in Cancún. Als een zombie stapte ik de bus uit en pakte mijn tas op. Ik liep het busstation in en probeerde een ticket te kopen naar het vliegveld van Cancún. De man achter het loket zei dat ik bij een ander loket moest zijn. Maar toen ik daar aan kwam, was er niemand. Dus ik liep weer terug, de man keek geïrriteerd op vanaf zijn telefoon. Ik vroeg hem opnieuw of ik een kaartje hier kon kopen, aangezien het andere loket dicht was. Hij zei dat de bussen pas om zeven uur gingen dus dat ik moest wachten. Hij zei het op een vervelende toon en alles wees erop dat hij mij dus echt niet verder ging helpen. Dus ik liep naar de wachtruimte en besloot maar verder te slapen op de bankjes. Terwijl ik mezelf comfortabel maakte op de ijzeren bankjes en mijn rugtas als kussen, begon ik al weg te dommelen. Maar voor ik echt in slaap viel, hoorde ik een vrouwenstem omroepen dat de bus naar ‘Aeropuerto Cancún” over vijf minuten zou vertrekken. Wel potverdikkie! Ik sprong overeind en haastte mij naar de bus toe, waar ik aan de chauffeur vroeg of ik nog mee kon. Natuurlijk kon dat, ik moest alleen even een kaartje kopen. Natuurlijk het loket van die vervelende man. Dus ik liep voor de zoveelste keer naar het loket en zag nu ook een andere man zitten. Opgelucht kocht ik bij hem mijn kaartje en stapte de bus in.

Niet veel later stapte ik uit op het vliegveld, checkte mijn tas in, ging de douane door en na een kop koffie, kon ik eigenlijk al het vliegtuig in. De reis verliep spoedig en al vrij snel viel ik in slaap in het vliegtuig. Na twee en een half uur vliegen, landden we op Mexico City. Aangezien ik de metro al eerder had gebruikt overwoog ik de metro te nemen naar mijn hostel. Wat mij een beetje tegenstond was het feit dat ik vier keer moest overstappen. De vorige keer was het prima, de stations waren netjes en goed beveiligd, maar dat was van de grote bus terminal naar het vliegveld. Ik wist niks over de andere stations in de stad en als het ergens luguber werd moest ik een goede taxi vinden.

Hmm, misschien kon ik maar beter gewoon iets meer betalen en een veilige taxi nemen vanaf het vliegveld nemen naar mijn hostel. Ik wist immers niks van Mexico stad en het zou zo jammer zijn als ik beroofd zou worden, nadat ik al die tijd geen problemen had gehad.
Ik besloot maar gewoon voor veilig te gaan en stapte in mijn veilige gele taxi. De drukte in de stad, was even een schrok. Dat had ik al eventjes niet meer gehad en ongemakkelijk schoof ik heen en weer op de achterbank van de taxi. Wat zou ik hier toch moeten doen al die tijd die ik nog had? Had ik niet een grote fout gemaakt door een week in deze stad door te brengen? Ik werd afgezet bij mijn hostel en het was schitterend! Een echte wauw! Een enorm hoog gebouw, waar je langs de soort binnen balkonnetjes het dak kon zien. Het was enorm verzorgd en zo schoon, wat fijn! Dit was immers mijn thuis voor de komende tijd. Super tevreden over het hostel, liet ik mij op een bank neer vallen. Vrijwel meteen raakte ik in gesprek met Daniël, een Amerikaanse Colombiaan. Hij liep met mij mee naar een eettentje voor een lunch en daarna drentelde we samen door Mexico stad heen. Ik keek mijn ogen weer uit en genoot. Het had een goede sfeer hier. Rond zonsondergang liepen we terug naar het hostel, ik was te moe om nog iets anders te doen. Ik kroop daarom al op tijd mijn bedje in. De volgende dag zou ik naar de archeologische ruïnes van de Azteken gaan met de tempel van la luna y la sol. In mijn kamer ontmoette ik nog een super aardig meisje uit Australië die ook wel mee wilde de volgde dag.

Geschreven door Nancy.op.reis