Compleet van de wereld ontwaakte ik in de bus. Het was nog donker buiten maar de mensen om mij heen begonnen hun spullen te verzamelen en uit te stappen. Ik moet bekennen dat ik op dit moment nog helemaal niks van de wereld snapte en ik hulpzoekend keek ik naar Maarten. We hoopten allebei vurig dat dit misschien een tussenstop was en de bus nog verder zou gaan. Maar deze droom werd ruw verstoord door iemand in de bus die riep dat het Trujillo was. Daar gaan we dan, uitstappen maar. Op dag moment het moeilijkste ooit om te doen, geloof mij de Santa Cruz trek was er niks bij in vergelijking.
Aangezien Maarten in een nog ergere conditie dan ik verkeerde, ging hij maar met mij mee. Ik probeerde nog tevergeefs te onderhandelen voor de taxi, maar dat mislukte compleet. Blijkbaar kon de man aan alles aflezen dat ik de taxi echt NODIG had. Dus we stapten in en de man reed ons naar Huanchaco. We werden afgezet voor, wat ik dacht dat mijn hostel was. Ik drukte een aantal keer op de bel, maar tevergeefs. Er werd niet geantwoord. Wat natuurlijk ook niet gek, het was ongeveer half vijf in de ochtend.

Gelukkig zat er een hostel direct naast mijn WorkAway adresjes. Ik moet bekennen dat ik er niet veel meer van weet hoe we er precies terecht zijn gekomen. Maar al vrij snel kwam er een bed en ik denk dat ik daarop gewoon knock out in slaap ben gevallen. Rond het middaguur werd ik pas wakker. Mijn eerste ingeving was om mijn whatsapp te checken, om contact te leggen met mijn WorkAway man. Hij gaf aan dat ik over dertig minuutjes kon langskomen. Dus ik schoot uit mijn bed, sprong onder de douche en liep twee meter naar de buren. Daar werd ik vriendelijk ontvangen door een nog jonge man. Hij liet mij de bar zien, geen hostel zoals ik verwacht had en het huis waar ik zou verblijven. Wat eigenlijk gewoon op de eerste verdieping was. Het zag er goed uit, heel basic en nul luxe maar prima. Aangezien ik de nacht in het hostel sowieso moest betalen, spraken we af dat ik de volgende ochtend mijn spullen hier naartoe zou verplaatsen.

Ik liep terug naar mijn hostel waar Maarten ook ondertussen wakker geworden was. Hongerig en nog steeds een beetje uit het veld geslagen liepen we door Huanchaco. Een typisch badplaatsje dat helemaal in het teken van surfen staat. We vonden een mooi rustig plekje dat nog wel ontbijt verkocht om dit tijdstip. Het was ondertussen immers al half drie. En wat een ontbijt, we kregen echt de allerbeste pannenkoeken ooit, met vers fruit en yoghurt! Dat is nou precies wat ik nodig had. Dus terwijl we daar zaten me een kop heerlijke koffie en onze buikjes rond gegeten met die ontbijtje uit de hemel, daalde het besef in waar ik was. Mijn thuis voor de komende paar weken. Vanaf het terras keek je uit op de zee, de versierd was met surfers die enorm veel plezier leken te hebben met de woeste golven. We liepen samen zonder een werkelijke directie langs de kust en stuitte op de Caballito de totora. Rietenbootjes gebruikt voor het vangen van vissen, typisch voor Huanchaco. En, zoals ik mij door Maarten heb laten vertellen, ze zijn zo bekend dat ze zelfs in The National Geographic staan.
Aangezien we hier nu toch waren, besloten we dat we wel een ritje wilden wagen. Het zag er echter naar uit dat we nat zouden worden dus liepen we terug naar het hoste om ons om te kleden. Nu kwam ook eindelijk mijn waterdichte hoes voor mijn telefoon van pas. We stapten op de bootjes en twee mannetjes gingen peddelen met de bamboostick. Wat heerlijk om gewoon te zitten, oké het water was redelijk koud en dat golfde gezellig in de ‘zitting’ van de boot. Maar met dat laag hangende zonnetje was het wel echt genieten. Daarbij kan ik nu zeggen ik heb in een Cabllito de Totora gevaren en laten we eerlijk zijn, hoeveel mensen kunnen dat zeggen!

Na het boottripje dook ik nog even de zee in. Jeetje dat is lang geleden ik kan mij niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst in een zee heb gezwommen. De zon begon steeds verder te zakken waarmee het ook wat kouder begon te worden. We liepen in onze zwemkleding terug, beide nog steeds behoorlijk moe van eigenlijk helemaal niks. Waarschijnlijk begon de Santa Cruz trek zijn tol te eisen. Na en warme douche gingen we naar een Sushi restaurant met echt geweldig eten. We bespraken onze inzichten over het ritueel en besloten na het eten een film te kijken. Beide niet echt in staat om iets anders te doen dan zitten en kijken.

Geschreven door Nancy.op.reis