We hadden met zijn alle ontbijt en het was ook de laatste keer met Claudio. Wat ik eerlijk gezegd alles behalve jammer vond. We zeiden hem vluchtig gedag en Heather en ik maakten ons klaar om naar Maximo te gaan. Marissa liep met ons mee de stad in, maar ze zou niet deelnemen aan de foto wandel tour. De gids ontving ons vriendelijk en startte met een uitleg over fotografie, super handige tips waarvan ik graag had gehad dat ik ze eerder had gekregen. Zo een vijf maanden geleden bijvoorbeeld. Bovendien hadden we ook een opdrachten kaartje gekregen die we op elke stad of plek konden toepassen. Briljant!
We begonnen de toch door Antiqua en oefenden met het maken van composities van foto’s. We liepen verder en hij leerde ons waarop te letten als we door de stad liepen. Hoe we mensen konden benaderen als we een foto van hen wilden nemen en vooral leerde hij ons om niet verlegen te zijn. Buien het feit dat ik veel over fotografie heb geleerd en hierover erg enthousiast werd, werkelijk de stad is opeens een speelplein, vertelde hij ook boeiende verhalen. Waarvan ik er eentje wil delen over mijn favoriete product in Zuid en Meso Amerika: Cacao. Wat letterlijk betekend bittere drank in Maya.

Toen de Spanjaarden Mexico overnamen vroegen zij naar goud. Natuurlijk sprak in deze tijd niemand van de oorspronkelijke bevolking Spaans en dus begrepen ze het niet. Er was echter één Spanjaard die een beetje de taal van de oorspronkelijke bevolking had geleerd en vroeg naar hetgeen wat het meest waardevol was dat ze hadden. Hier was dat echter anders dan in Europa, want ze kwamen aan met ‘de bittere drank’ oftewel cacoa. Het meest waardevolle bezit dat enkel genuttigd werd door de mensen het hoogst in de klasse. Door de oorspronkelijke bevolking van Mexico verkregen door handel met de Maya’s uit Guatemala. De Spanjaarden probeerden de drank en vonden het verschrikkelijk, het was zo bitter! Maar de Spanjaarden stonden erom bekend altijd suiker bij zich te hebben en dus voegden ze suiker toe aan deze vreemde drank. En toen was de smaak enorm uniek! Ze brachten het naar Europa en een genie, waarschijnlijk uit Frankrijk of Zwitserland, voegde melk hieraan toe. En zo ontstond het meest populaire snoepgoed der tijden!
Daarbij drukte de man ons op het hart, dat we in bet land van de geboorte van deze cacao vrucht we de chocolade moesten kopen en proberen. Waarbij ik mezelf voornam om dit fenomeen binnenkort op de markt eens nader te bekijken. We sloten de fototour af rond twaalf uur en aangezien het vrij koud was besloot ik mij om te kleden. Vol enthousiasme over wat ik zojuist allemaal geleerd heb, liep ik naar huis. Daar aangekomen was het semi ongemakkelijk aangezien Claudio net weg ging. We hadden echter al gedag gezegd dus ik kleedde mij om en keerde terug naar de stad. Ik was namelijk uitgenodigd voor een Crêpes lunch bij Luna y miel, wat ik natuurlijk niet afsloeg. Terwijl ik er naartoe liep, maakte ik een foto. De man op het bankje vroeg of ik hem fotografeerde. We raakten in gesprek en hij begon opeens zijn verhaal te vertellen. Dat hij en vrouw had ontmoet en van haar hield maar ze uit elkaar waren gegaan. Het was een oudere man, waarschijnlijk rond de eind zestig. Hij was compleet verloren en vroeg mij om hulp. Zo goed als ik kon hielp ik hem en hij leek een stuk meer opgewekt toen ik wegging. Soms hebben mensen gewoon een vriendelijk woord nodig.

Ik kwam door dit voorval iets te laat bij de lunch maar ze waren er nog. Het was een leuke groep mensen en na de lunch gingen we met zijn alle naar de markt toe. Het was tijd om eens rond te neuzen in de wonderen textiel wereld van Guatemala, want daar zijn ze meesters in. De markt was gigantisch en we hebben er zeker voor twee uur rondgelopen. Daarna was het alweer bijna vier uur dus ik ging op weg naar huis. Ik had namelijk afgesproken om met Menthe te Skype. Dat was alweer veel te lang geleden en we braken mijn record Skying: drie uur! En we stopten vooral omdat mijn eten werd geserveerd. Na het eten gingen we met zijn drieën naar onze vaste spot: de buurvrouw met bevroren banana’s. We probeerden nog een film te kijken, maar we waren alle drie te moe om werkelijk te kijken.

Geschreven door Nancy.op.reis