Volgens ritme stond ik op en vervolgde ik mijn dag eigenlijk zoals de voorgaande dagen. Ik ging alleen iets eerder naar school toe om hun computers te gebruiken. Ik probeerde namelijk al drie dagen een vliegticket te kopen, maar elke keer mislukte het doordat of de site vast liep, of er een fout melding was omdat de website mij te vaak had doorgestuurd. Het doet er niet echt toe, maar de frustraties begonnen op te lopen. Uiteindelijk was ik zover gekomen dat ik werkelijk de tickets kon kopen. Maar het was met dit toetsenbord niet mogelijk een apenstaartje te maken en plakken in het veld was niet mogelijk. Ik kan zeggen dat ik behoorlijk moeite had dit feit te accepteren en gooide kwaad mijn koffie bekertje in de prullenbak. Aangezien het bekertje van piepschuim was had het niet echt het effect dat ik had gehoopt en gaf het ook maar weinig ontlading.
Ik ademde een paar keer diep in en uit en besloot dat ik dan maar met de bus moet gaan, als dit echt zo moeilijk te regelen is. Dus ik legde het naast mijn neer en ging naar mijn Spaanse klas. Zij gaf mij ook nog een paar tips voor het reizen naar Tulum en ik besloot mijn reis opties nog eens te overzien. De conclusie was dat het gemakshalve beter was om met het vliegtuig te gaan. Dus ik waagde nog maals een poging, dit maal op een andere computer. Er waren nog drie plekken over en wonder boven wonder was ik in staat om ook werkelijk het ticket te kopen. Ongelooflijk, ik was echt als een kind zo blij!

Hierna had ik mezelf de opdracht gegeven om op zoek te gaan naar zeep en een zonnebrand die mij niet de huid van de zestienjarige zou geven. Om te slagen voor deze taken ging ik naar de supermarkt. Die had ik eerder die week al gezond maar ik had hem niet gevonden. Niet gek want er staan kippen voor de deur, waardoor ik had aangenomen dat het niet de grote supermarkt was. Om eerlijk te zijn het was de vreemdste supermarkt waar ik ooit in ben geweest. Het was een rotzooi en ze verkochten er van alles, maar het stond allemaal kriskras door elkaar. Elke afdeling om het zo maar te noemen, had een eigen kassa. En bij de toiletartikelen stond een andere medewerker voor elk merk. Ze zijn hier echt kampioen in banen creëer. In plaats van één iemand in de winkel voor de toilet artikelen staan er zes mensen te werken in een gangpad van nog geen tien meter. Alleen al om deze inefficiëntie te zien, was de moeite waard om naar de winkel te komen.

Met een zonnebrand en zeep rijker liep ik de winkel uit. Om één uur had ik met Rishi en Heather afgesproken voor lunch. Natuurlijk na het eten raakten we allebei in een soort food coma, maar daar was geen tijd voor. We moesten voortmaken om naar de klas te gaan. We hadden een nieuwe leerling erbij, uit Duitsland. De les was bijzonder productief en om zes uur ging ik met een tevreden gevoel terug naar huis. Onderweg moesten we nog even een sleutel laten bijmaken voor Wendy, aangezien Claudio zijn sleutel mee naar huis had genomen.

Thuis aangekomen, moesten we helaas constateren dat de sleutels niet werkten. We aten avondeten met zijn alle en natuurlijk haalden we een choco bananen met zijn alle! Wendy was vandaag ziek geworden, voedsel vergiftiging. Arme meid. Daarbij vroeg ze om mijn advies, want Carlo was nu al twee keer in de afgelopen zes weken midden in de nacht wakker geworden met enorm pijn. Ik vroeg wat dingetjes na hij had zes maanden geleden een operatie aan zijn hoofd gehad. Doordat hij teveel vocht in zijn hoofd had. De operatie was echter gecompliceerd en ook post operatief had het mannetje veel problemen. Waaronder een heftige infectie. Op dat moment was hij al thuis en de kliniek was gesloten tijdens het weekend toen Wendy hen probeerde te bereiken. Kun je dat voorstellen dat je kind zo hoge koorts heeft dat het in directe levensgevaar is, maar de kliniek dicht is? Dat is verschrikkelijk!

Maar nu hij deze pijn aanvallen heeft is Wendy natuurlijk ongerust, en mijn advies was natuurlijk dat ze naar de arts moet om dit na te laten kijken. Terwijl ze Carlo in bed legde, wasten we voor haar af. Een klein gebaar, maar je voelt je zo machteloos in zo een situatie!

Geschreven door Nancy.op.reis