Om zes uur werd ik gewekt door mijn wekker, mijn bus ging immers om acht uur en ik moest er wat eerder zijn om mijn e ticket om te zetten naar een normaal ticket. Ik had de tijd wat ruim genomen en dat was maar goed ook.
Gisteravond had ik gevraagd of het ontbijt iets eerder kon worden klaargezet, aangezien ik de enige gast was, was dit geen enkel probleem. Daarna bestelde ik mijn Uber die mij binnen een paar minuten ophaalde. Aangezien ik een gedeelde Uber had gekozen, was ik niet verbaasd dat we een wat vreemde kant op gingen. Wat echter wel raar was, was toen de man zei “We zijn er”. We waren ergens in een woonwijk, waardoor ik natuurlijk zei dat het niet klopte. Ik moest naar de bus terminal. De man had mij niet naar mijn naam gevraagd en ik was blijkbaar de verkeerde persoon die hij had opgehaald, waardoor hij mij ook naar het verkeerde adres had gebracht. De bus terminal was blijkbaar een heel eind uit de buurt, nog zo een dertig minuten met de taxi. Hij bracht mij er naartoe en ik zat zenuwachtig achterin omdat het erg krap zou worden met de tijd. Wat uiteindelijk meer viel, omdat mijn bus een uur te laat kwam. Maar goed als je alles van te voren zou weten, wordt het leven een stuk minder leuk!

Maar uiteindelijk zat ik de bus, eindelijk ik ging richting de Pacific. Na vijf uurtje stopte de bus opeens. De man zei dat we in Sayulita waren. Ik keek uit het raam en was verbaasd er was hier niks. Iedereen ging echter de bus af dus ook ik volgde hen. Toen ik buiten stond zag ik dat we gewoon langs een snelweg stonden bij een tankstation, geen taxi’s niks. Natuurlijk was er hier ook geen Uber. Ik liep verbaasd naar twee meisjes toe en vroeg wat dit was. Ze vertelde mij dat er wegwerkzaamheden waren en we om die reden hier werden afgezet. We moesten lopen naar Sayulita, maar het was maar ongeveer een kilometer. Gelukkig ging één van hen ook lopen, dus konden we samen op ontdekkingsreis. Alleen was het waarschijnlijk een stuk minder leuk, want over een zandweggetje dat door de jungle gaat te lopen. Zonder dat je werkelijk weet waar je naartoe gaat, is een beetje eng als je alleen bent. Maar we waren samen en haar vriend kwam ons tegemoet lopen en hij woonde hier al een aantal maanden. Na een tijdje te hebben gelopen over de weg waaraan ze aan het klussen waren, kwamen we aan in Sayulita. Ik liep alleen verder naar mijn hostel en toen ik daar eenmaal aankwam liet ik dankbaar mijn rugzak op de grond vallen. Want het is hier warm, benauwd warm. Ik vertelde het verhaal aan de balie en een jongen vroeg meteen of ik een biertje wilde. Het perfecte aanbod!

Terwijl ik aan het inchecken was gaf hij mij een ijskoud biertje dat ik dankbaar accepteerde. Geweldig dit begon meer op mijn dag te lijken. Een hoop aardige mensen in het hostel en ik werd al meteen uitgenodigd voor een feestje later op het dak, aangezien het Australië dag was. En groot deel van het hostel kwam hier natuurlijk vandaan. In mijn kamer ontmoette ik twee aardige mannen die naar het strand gingen en ik sloot mij bij hen aan. Ik zat vol verwachtingen van het Mexicaanse strand, maar toen ik het strand zag van Sayulita was ik een beetje teleurgesteld. Het was niet zo blauw als ik gehoopt had en het was druk. De mannen namen mij echter mee naar Plaza de Muertos, letterlijk het strand van de doden. Waarvoor je een stukje naar boven moest lopen, langs een kerkhof en hopla een verborgen strandje. Nauwelijks bevolkt en het water was blauwer. Het was echter niet heel zonnig waardoor ik een beetje huiberig was voor de zee. De ijskoude zee van Peru stond mij nog heel erg bij. Toen ik er echter naartoe rende om he te voelen, kwam ik tot de conclusie dat het heerlijk was. Dus uit die kleding en de zee in.

Na een paar minuten begonnen er echter enorme golven te komen en ik dacht hoge golven te hebben gezien in Peru, maar dit was iets anders. Ik stond tot mijn middel in het water en al het water werd weggetrokken en deze enorme golf kwam op mij af. Ik wilde er onderdoor duiken, maar aangezien er geen water was om in te duiken, was dat einde van het plan. De golf klapte om op ongeveer één centimeter van mij. Sloeg mijn benen onder mij vandaan en ik tuimelde hulpeloos in de golf, over het zand. Proestend en lachend kwam ik boven op ongeveer de branding van de zee. Wat een ongelooflijke kracht heeft water. Na het zwem avontuur liepen we terug naar de Sayulita, aten daar wat en gingen naar het hostel. Daar deed ik even een powernap, want ik was uitgeput. Nadat ik wakker werd, had ik weinig zin in een feestje dus schreef ik eerst mijn blog. Toen ik echter de Australische jongen tegen kwam, kon ik de verleiding om naar het feestje te gaan toch niet weerstaan. Dus ik dronk daar wat, deed een paar slechte tequila shots en gin daarna naar bed. De volgende dag zou ik namelijk vroeg op staan om samen met Dusty (één van de mannen uit mijn dorm), naar Punta de Mita te gaan.

Geschreven door Nancy.op.reis