Om 6:10 liep de wekker af en slaperig stapte ik uit bed om mijn witte broek aan te trekken. Met stethoscoop in de tas en defensie pas in de hand vertrok ik naar de eetzaal voor ontbijt. De jetlag voelde ik, niet alert schepte ik mijn yoghurtje naar binnen. Daarna door naar de ziekenboeg, klaar voor de eerste werkdag. Daar aangekomen stelde ik mij aan iedereen voor en al snel kwam Stefan - de arts die mij van het vliegveld had gehaald- aangelopen. Een korte overdracht van het weekend, waarbij eigenlijk niks was gebeurd. Daarna kreeg ik mijn witte polo met 'medische dienst' erop inclusief rood kruisje op de rechter arm en een paar klompen.

Stefan hielt een kort introductie praatje opleveren het AMA zijn (Algemeen Militair Arts) en liet mij het systeem zien waarin ze werkten. Dat stamde zo te zien nog uit de tijd dat je spel computers had met Pong. Ontzettend onhandig en onoverzichtelijk. Welkom bij Defensie zullen we maar zeggen. Alhoewel het een rustige eerste dag beloofde te worden ging om kwart over 8 al de spoedlijn. Een meisje van 17 had een zelfmoord poging gedaan. Dat was niet wat ik verwacht had, maar ze behandelen hier ook de eerste en tweedegraads familieleden van de militairen die hier geplaatst of op vakantie zijn! Spannend dus, want dit lijkt iets meer op mijn lievelingsgebied binnen de geneeskunde: psychiatrie. Hoewel de families die hierheen verhuizen wel worden nagekeken, hoeft familie natuurlijk niet te worden onderworpen aan hetzelfde psychologische vragenvuur waar de militairen in spé aan worden onderworpen.

Helaas werd ik echter meegenomen om 'in te rouleren' . Wat eigenlijk inhielt dat ikhet administratieve formaliteiten gebeuren moest doorlopen. Samen met een luitenant ter zee 3 ging ik naar het admin gebouw toe. Echter wachtte daar een verassing, blijkbaar krijg ik een pas waarmee al mijn maaltijden worden vergoed -winnen- én als extra cadeau van deze maand kan ik mijn vliegtickets declareren bij defensie. Zo die had ik niet zien aankomen, wat een prachtig begin van de werkweek. Na dit mooie nieuws kreeg ik een A4'tje met allemaal mensen erop waarbij ik langs diende te gaan om in te rouleren en daarvoor een handtekening moest vragen. Dan kom je wel langs de Overste, en verschillende Luitenants. Ik werd door iedereen vriendelijk begroet maar mijn afwijkende anker op het pak riep veel vragen op. Dus ik kon gelijk een promotie praatje houden voor Defensity College. Gezien de term ARO (Aspirant Reserve Officier) sinds het verdwijnen van de dienstplicht niet meer gebruikt is. Het houdt namelijk in dat je nog met een universitaire studie bezig bent en na het afronden daarvan je inprincipe met een verkorte militaire opleiding officier kunt worden. In de dienstplicht tijd relevant, maar nu in het reservistschap waarin ze een nieuwe brug willen slaan tussen defensie en de universiteit wordt die term weer relevant.

Om twaalf uur vertrokken we met het gehele medische personeel naar de eetzaal waar een warme maaltijd op ons wachtte. Daarna kon ik zelf twee patiënten zien, weliswaar kinderen (had ik dus niet verwacht). En het zien van deze patiënten was eigenlijk gewoon zoals een huisarts consult. Vervolgens hadden we een overleg met nog 6 mensen in hoge rang omtrent een probleem geval. Een soort multidisciplinair overleg. Erg interessant hoeveel mensen moeten meedenken bij sociale problematiek. Er was sprake van een signalement van een jongen die zijn vriendin bedreigt zou hebben omdat ze bij hem wel wilt. Vervolgens zou er een bepaalde driehoeksverhouding spelen tussen nog een andere dame en zijn vriendin. Waardoor alle zeilen moeten worden bijgezet om de situatie niet te laten escaleren en ieders veiligheid te waarborgen.

Interessant hoe er belangenverstrengelingen zijn, gezien defensie zorg draagt voor alle drie de partijen en de inzetbaarheid van de persoon in kwestie in het geding komt. Iedereen was er echter op uit om de boel te sussen en de jongen bij te sturen voordat de Koninklijke Marechaussees moet ingrijpen. Behoort boeiend aan hoeveel er moet worden gedacht.
Na dit overleg zat de werkdag erop en vertrok ik wandelend uit de poort omdat ik een lokale SIM kaart voor mijn telefoon wilde regelen. Het was even wennen om uit de veilige kazerne te lopen, eenzaam en alleen in dit vreemde land. Het was weer even wennen, maar toen ik de winkel had gevonden en een SIM kaart op zak had, vroeg ik een vrouw in de winkelen over het openbare vervoer. Ze was ontzettend vriendelijk en legde mij uit dat het heel makkelijk was en de bussen met veel regelmaat langs reden. Dus helemaal niet zoals mij werd voorgespiegeld door iedereen. In mijn hart vlamde het verlangen naar avontuur op, want dit bood een mogelijkheid om het lokale Curaçao te ontdekken los van alle toeristen die hier alleen maar zijn voor de feestjes en de stranden. Nee komend weekend ga ik mij eens laten onder dompelen in de cultuur van Curaçao en hopelijk ontmoet ik dan mensen die mij kunnen vertellen wat het inhoud om een eiland bewoner te zijn op deze populaire vakantie bestemming met een duidelijke aanwezigheid van Nederlandse militairen.

Terug in de kazerne at een nog een hapje en vertrok daarna naar de sportschool. Ondertussen had ik zo flink spierpijn dat ik wel moest sporten om morgen nog mijn bed uit te komen. Plus het zal mijn jetlag ten goede komen wanneer ik mezelf goed uitput!

Geschreven door Nancy.op.reis