Die ochtend zouden we naar een voetbal wedstrijd gaan van Antiqua tegen een andere Guatemalaanse regio. Helaas vertelde Wendy ons bij het ontbijt dat Francisco verkeerd gekeken had en het een uit wedstrijd was. We ontbeten met Wendy die een bananen en aardbeien pannenkoek gemaakt had, ze is zo lief! De rest van de ochtend besteedde ik nuttig door aan Spaanse les te gaan en om twaalf uur gingen Heather en ik naar de stad. De lunch was de meest wereld schokkend heerlijke burrito die ik ooit op heb. Hierna liepen we naar het busstation.

De bussen hier zijn fantastisch ze zijn enorm groot en zien eruit als glimmende gekleurde blikken. We stapten in bij de bus waarbij onze bestemming werd geroepen. Van binnen zag de bus er ook erg funky uit. We hadden geluk, de bus zat al bijna helemaal vol toen we instapten en we reden bijna meteen weg. De bus gaat namelijk pas als er genoeg mensen in zitten. De muziek sprong meteen op standje luid toen we wegreden, maar het bracht eigenlijk de stemming er vooral goed in! Ik blijf het openbaar vervoer geweldig vinden in zulke landen. We stapten uit in San Miguel Escobar een klein dorpje net buiten Antiqua gelegen. We waren zeker de enige gringa’s en de mensen begroeten ons allemaal vriendelijk. We wachten op het grote plein waar we zouden worden opgehaald. Het grote plein stelde natuurlijk niet zoveel voor in zo een klein dorpje.

Een typisch Maya meisje, onze leeftijd zo niet jonger, kwam ons ophalen. Ze bracht ons naar haar huis. Op de wandeling naar het huis toe, liepen we achter een oude Maya vrouw, met een lange grijze vlecht tot haar billen die op bloten voeten liep. Het had iets speciaal om dat te zien, want aan alles kon ik afleiden dat dit een sterke vrouw was, ondanks de vele jaren die haar lichaam getekend hadden.

Het meisje liet ons naar binnen in hun tuin en ze vertelden dat het een familie bedrijf was. Haar vader is voor deze omgeving een bekende koffie boer en naast koffie telen ze ook pinda’s, waarvoor we hier waren. Ze vertelden dat zij en haar zus de pinda’s op de markt verkochten en door hadden hoeveel meer de pindakaas waard was. Dus besloten ze hun eigen mantequilla de mani te gaan maken. Ze legde uit dat de pinda’s maar één per jaar worden geoogst. Alles wordt met de hand gedaan. Zoals ook wij vandaag zouden doen.

Eerst moesten we de pinda’s uit hun karkas breken, ook dit werd normaal allemaal met de hand gedaan. Hierbij moesten we al een selectie maken met welke pinda’s goed zijn en welke slecht. Nadat alle pinda’s uit hun karkasje zijn, gingen we nog een keer door alle pinda’s heen om de slechte eruit te halen. Hierna was het tijd voor het roosteren van de pinda’s. Ze hadden een grote metalen schaal op open vuur staan. We moeten continue roeren om te voorkomen dat de pinda’s aanbrandden. Het rook zo enorm lekker! Wanneer je er eentje ontdoet van het velletje en hij is geel, zijn ze klaar.
De pinda’s moesten nu afkoelen en nadat voldoende was gebeurd gingen we handmatig de velletjes verwijderen. Daarna alle velletjes eruit wapperen en de pinda’s waren klaar voor verwerking. Trouwens je moet weten dat net geroosterde pinda’s echt fantastisch zijn!

De volgende taak was de pinda’s pletten op en stenen werktafel met een stenen niet ronde deegroller. Een werkje waar behoorlijk wat kracht voor nodig is. Het duurde een hele tijd en het meeste werk is verricht door Heather, maar we hebben onze eigen pindakaas gemaakt!
Nu restte er nog maar één ding: het opeten. Het meisje maakte een tortilla voor ons, met banaan en honing. Hmmm wat gaat er nou boven een zelfgemaakte pindakaas tortilla op zondagmiddag? Hierna namen we afscheid van deze bescheiden community. Op onze weg terug naar de bus werden we nog toegeroepen door een, naar alle waarschijnlijkheid dronken jongensgroep met “GRINGA’S, I LOVE YOU BABIES”. Wat ga ik dat toch missen alle toenaderingen op straat. Heather en ik moesten er vooral om lachen. De bus stond al aan het einde van de straat, we trokken een sprintje en veroverde een plekje in de volle bus. In deze bus heb ik echt de mees getalenteerde bus chauffeur ooit gezien. Het was een straatje waar nauwelijks twee auto’s elkaar konden passeren en natuurlijk was het een twee richting verkeer. Nu was het lot helaas zo gezind dat er twee grote brede bussen elkaar moesten passeren. Er zat nog geen vijf centimeter tussen de twee bussen en ze zijn lang! En de chauffeur kreeg het voor elkaar om de bussen langs elkaar heen te manoeuvreren. Fascinerend, ik had zelf met een kleine auto naar alle waarschijnlijkheid twee spiegels eraf gereden. Ik moest dan ook de neiging om te klappen voor die staaltje stuurwerk onderdrukken.

Weer terug in Antiqua keerden we terug naar de markt. Ik wilde namelijk toch wel graag wat spulletjes voor mijn nieuwe appartement scoren. Vrolijke kleurtjes, zoveel mensen houden het bij neutrale kleuren die er niet uit springen en ik heb geleerd dat ik dat juist wel wil. Kleuren maken mij blij! Dus niks alles wit met wat aarde tinten ik ga mijn reis gevoel meenemen in mijn nieuw kamer. Dus een paar quetzales armer, liepen we weer de markt uit. Op weg naar huis, kwamen we nog lang de possessie die vanaf nu elke zondag gehouden wordt tot Pasen, de periode van vasten van Jesus.
De hele stad was uitgerukt om te kijken en ook wij bleven staan. Vrij snel kwam er een dronken man aan die tegen ons begon te praten en hielden allebei vol dat we geen Spaans spraken. Toen er echter nog een man bij kwam die tegen ons begon te praten draaide ik mij om en zei hard “No me moleste sinor! “ Wat iets betekend in de trend van, val mij niet lastig. Degene tegen wie ik dat zei verdween maar de andere wist nu dat ik wel een beetje Spaans sprak. Uiteindelijk was ik het zo zat dat we onze perfecte plek voor foto’s opgaven en een stukje doorliepen.

De optocht was gigantisch en het was bijzonder om te zien, hoe erg religie en rituelen nog een onderdeel zijn van het dagelijkse leven. Deze mensen waren al sinds twaalf uur vanmiddag op pad, ze waren van een ander dorpje hier naartoe gelopen en de optocht zou duren tot tien uur in de avond. Het was een bijzondere gebeurtenis om mee te maken en intens om te zien hoe belangrijk religie hier is. Helaas moesten we wel dwars door de als Romeinen verklede optocht mensen heen lopen om uiteindelijk de weg naar huis te kunnen vervolgen. En we stonden zeker een paar minuten in het midden van de optocht vast omdat de als Arabieren verklede personen, serieus door marcheerden. Uiteindelijk wisten we onszelf een weg te banen naar de rustigere straat en we liepen richting huis. Trakteerden onszelf nog op een koffie, de allerbete koffie die ik op mijn reis op heb en vervolgden onze weg naar huis.

Ik deed nog wat aan mijn huiswerk en tijdens het avondeten kwam er een nieuwe jongen Richi. Net vers ingevlogen vanuit de States. Erg zenuwachtig en onzeker, wat grappig alles is al zo normaal voor mij met reizen. Zo zie je maar dat alles toch wel een beetje went. Natuurlijk kochten de choco bananen, speelden playstation met Adriano en ik ging daarna mijn naald en draad eens uitproberen.

https://youtu.be/jZuOuHJJvBE

Geschreven door Nancy.op.reis