Na een lange nachtrust werd ik wakker, ik voelde mij beter dan gisteren maar nog steeds erg zwak. Na opnieuw een koude douche, pakte ik mijn spullen weer in en zette ze bij de receptie. Dusty, zat mij maar de hele tijd op mijn huid, waardoor mijn automatische reactie is : amper tot geen reactie. Ik nam al mijn spullen en ging in de hangmat liggen toen ik opeens onverwacht nieuws kreeg uit Nederland. Er kwam een studio appartement vrij in mijn studentenhuis, per 1 maart. En het was het appartement dat ik heel graag wilde hebben. Dus er moet over en weer gebeld worden om wat dingen te bespreken. Gelukkig heb ik een team van lief vriendje, moeder en huisgenoten achter mij staan die het allemaal kunnen regelen. Dus ik heb waarschijnlijk een eigen woning als ik terug kom! Door een vreemde constructie moet ik dan wel twee maanden samenwonen met Thomas. Dat is wel gek, zeven maanden alleen reizen aan de andere kant van de wereld en dan PATS BOEM samenwonen voor twee maanden. Aan de andere kant wat is het leven zonder een beetje uitdaging? Precies : saai, en daar is het leven nou juist net eventjes te kort voor.
Afijn nadat deze storm weer voorbij was, bleef ik nog een tijdje in mijn hangmat zitten. Op een gegeven moment had ik weer genoeg energie om Dusty aan te kunnen, dus we gingen samen naar Walmarkt, dat echt naast het hostel zat. Mijn eerste keer in Walmarkt. Niet iets dat ik perse mis in Nederland. Ik kocht wat snacks etc voor de bus trip die avond. Rondom Walmarkt zaten allemaal andere bevuilingen van de VS overgekomen naar Mexico. Als een echte Amerikaan ging hij naar de Pizzahut en dwong mij ongeveer een stuk ervan te eten. De ironie want doen ik chocolade wilden kopen in Walmarkt zei hij dat het slecht voor mij was. Nou wat dacht je van die vet druipende fastfood pizza die je in je mond aan het duwen bent? Afijn hypocrisie hoort nu eenmaal bij de mens, dus liet ik hem maar.

Bovendien ben ik ook een hypocriet. Ik bedoel ik kan hem ondertussen niet meer uitstaan, maar Mexico stad is gevaarlijk dus een reispartner hebben is fijn. Maar in Oaxaca moet ik hem gedag zeggen, hij verpest mijn humeur nu eenmaal. Sorry. Sommige mensen zijn gewoon super leuk voor een dag en dan wil je ze even een maandje niet meer zien.
Aan de andere kant de man is bijna 40, nog steeds vrijgezel en reist nog alleen. Als het een keuze is, natuurlijk geen probleem. Alleen alles aan het schreeuwt dat het geen keuze is. Oké, genoeg geklaagd. Het is een voorzichtige waarschuwing, niet iedereen is even leuk als je op reis bent. Dan nodig je ze uit, omdat ze je bijna smeken en dan krijg je dit. Leer je ook weer van.

Rond acht uur vertrokken we naar de bus terminal. Dusty zat voorin en ging de chauffeur filmpjes en foto’s op zijn telefoon laten zien. Euhm sorry, ik wil graag niet in een auto ongeluk komen, bedankt. Het ging een paar keer bijna fout. Maar ik kwam heelhuids aan in de terminal, was bij dat ik mijn stoel aan de andere kant van de bus had gekozen en daar ging ik. Twaalf uurtjes rijden, op naar Mexico City!

Geschreven door Nancy.op.reis