Nou daar zat ik dan ergens midden in de Colca cañon een verhaal voor jullie te schrijven in een hutje dat super basic is. Hoe basic vraag je je af, nou we hadden geen licht, wel een bed en misschien warm water maar dat blijft t tot op heden ijskoud. Dus terwijl ik wachtte tot het water misschien warm werd, schreef ik een stukje van mijn ervaring van vandaag.

Vandaag begon al vroeg, om half drie werd ik wakker gemaakt want een kwartiertje later kwam de taxi al. Snel alles gepakt, bewaker Guillermo gedag gezegd en op naar Plaza de Armes. Natuurlijk kwamen de mensen van de tour 25 minuten later. Wij, als typische Nederlanders en Belgen, wilden er al meteen achteraan gaan bellen. Gelukkig was het niet nodig en waren ze gewoon te laat.

Er volgde een bus trip van 3,5 uur, waar we dus gelukkig nog een paar gebroken minuutjes slaap bij elkaar konden sprokkelen. Toen we aankwamen bij het begin van de Colca Cañon kregen we eerst ontbijt. En het was echt best wel koud, het was ook pas 7 uur. Vanaf het ontbijt was het nog een uurtje rijden naar de cañon waar de condors te zien zouden zijn.
Aangekomen bij de canon waren we wat beteuterd, het stond er vol met toeristen en het uitzicht was niet zo mooi. We liepen een beetje verloren rond en gingen maar voor sjaaltjes kijken bij de Inca vrouwtjes, toen ik opeens achter mij de geluiden van verrukking hoorde : " Aawh ".
Daar was er één : de koning van de Cañon De Condor.
Het waren er drie en ze vlogen recht over ons heen. Echt een schitterend gezicht, ze waren zo groot minimaal 3 meter span lengte. Echt fenomenaal om deze schitterende wezens in het echt te zien. Later vertelde onze gids dat condors wel 80 jaar worden en ze pas na 16 jaar van een bruine kleur naar een zwarte kleur veranderen. Pas als een Condor zijn zwarte kleur heeft is deze volwassenen.

Vanaf de Condor Cañon was het nog maar een stukje rijden naar de plek waar vandaan de hike zou gaan beginnen. Gelukkig waren we met een groepje van zes mensen, die we zelf hadden samengesteld. Vier mensen uit het Work The World huis en nog twee Duitse meisjes die de andere vorige week hadden leren kennen. Oftewel geen blik Chinezen en middelbare Nederanders met ruit op ruit, die het uitzicht van de hike konden bedoezelen. Nee, het was alleen ons groepje van zes.

We starten in een klein minidorpje genaamd Cabanaconde, waar onze gids zelf is opgegroeid. In dit dorpje kregen we laatste kans op een normaal toilet, want hierna zou alles Inca toilet zijn. Oftewel Natuur toiletten.
Dus na een laatste toiletstop gingen we op stap met onze guide James (dat was zijn echte naam). We verlieten het dorp langs de velden die werden gebruikt voor landbouw. Vanaf het moment dat we weg gingen volgde een hond ons, die scheen dat vaker te doen vertelde onze guide. En we gingen beginnen aan onze tocht vol goede moed. De afdaling startte op 3287 m hoogte, de lucht was erg ijl maar goed te doen. De afdaling was vrij heftig, het was namelijk geen mooi aangelegd pad. Daarmee bedoel ik niet dat het geen mooi betonnen pad was. Nee, het waren gewoon stenen waar we overheen moesten klauteren, met losse steentjes waardoor je echt moest uit kijken dat je niet naar beneden kiepte. Want geloof mij het was een hele grote val naar beneden. Echt een hele grote, ik heb mijzelf nog nooit zo klein gevoeld tussen deze enorme bergen in en de enorme diepe canyon waarop we uitkeken. Het uitzicht was werkelijk adembenemend, ik kon nauwelijks geloven dat ik er echt liep.

Gelukkig was het bewolkt tijdens het grootste gedeelte van de tocht naar beneden. Beneden in de cañon stroomde de Colca Rivier en daar omheen was een groene oase te zien. In die oase zouden we gaan lunchen en hoe meerde naar beneden kwamen hoe verleidelijker deze eruit zag. Zeker omdat hoe lager we kwamen hoe warmer het werd en ook de zon begon door de wolken heen te breken. De rest van de canyon is namelijk enigszins woestijnachtig, aangezien het regenseizoen pas weer in november begint.
In de oase was namelijk een zwembad te zien met palmbomen en het was zo warm dat ik een paar schietgebedjes deed dat ik hopelijk het zwembad in mocht.

Ik had het gevoel dat het naar beneden klimmen / lopen, of laat ik het maar gewoon hiken noemen, ons goed afging. Werd ik toch wat ontmoedigd toen ik werd ingehaald door een muilezel, wat overigens een gek verschijnsel is als dat zo opeens achter je sjokt met een paar enorme tassen. Hij haalde ons met gemak in en erachteraan kwam nog een muizen met daarop de eigenaar van de twee dieren. Ongelooflijk hoe behendig die dieren over de weggetjes gingen met die vier hofjes. Ik had al enorme moeite met mijn enorme bergschoenen met een profiel waar je u tegen zegt.
Het laatste uur van de afdaling brak de zon goed door en werd het erg warm, waar ook bij kwam dat iedereen ondertussen helemaal gesloopt was. De oase kwam steeds dichterbij en ik denk niet dat ik je kan vertellen hoe het voelde om eindelijk die oase in te lopen. Het is het meest geweldige gevoel dat er is. Hoewel misschien was het nog wel fijner toen we een verfrissende duik konden nemen in het zwembad. We zijn van de 3287 km naar de 2100 km afgedaald dus dat was vrij pittig.

Na de verfrissende duik, kregen we een heerlijk uitgebreide hikers lunch. Veel koolhydraten en niet zo zwaar. Stiekem wilde ik niet weg uit de oase het voelde echt als een stukje hemel. En het was al helemaal niet aantrekkelijk om mijn bergschoenen weer aan te trekken of mijn nog steeds van het zweet vochtige kleding. Maar goed, de backpacks gingen weer op en we liepen weg over het het groene gras naar de stoffige bergen.

Misschien is het heel nerdie om deze vergelijking te maken maar ik voelde mij echt een hobbit die uit de Gouw weg liep. Er volgde een mooi stukje naar een wiebelende brug toe, met een duizelingwekkend uitzicht! Daarna gingen we weer een berg op. De zon was erg fel waardoor het behoorlijk afzien was. Al moet ik zeggen dat het een verademing was om naar boven te lopen, naar beneden vergt toch meer techniek. Nadat we de naar boven waren gelopen, moesten we natuurlijke ook weer naar beneden. We kwamen langs wat 'dorpjes'. Ik zet het tussen haakjes omdat het eigenlijk niet meer was dan een paar stenen hutjes, al had eentje er zelfs een basisschool die wel vijf leerlingen had.

Ondertussen begon de tijd al verder te tikken en rond half 6 was de zon achter de bergen verdwenen. Wat inhield dat het een kwarietje later gewoon hardstikke donker was. Niet Nederland donker, maar donker waarin je helemaal niks meer ziet.
Gelukkig hadden een paar mensen een hoofd lampje meegenomen. Dus we ploeterde verder over de losse stenen en rotsen, op weg naar ons basic cabines.
Om een een beetje een idee te kunnen schetsen van hoe donker het was. Op een gegeven moment stapte ik over een riviertje heen en net op dat moment kwam het licht van een hooflamp op mijn pad waardoor ik net op tijd de ezel zag waar ik bijna tegenaan was gelopen.

Om kwart over 6 bereikten we ons 'dorpje' waar we in basic hutjes zouden slapen. Ik moet zeggen dat ik het slechter verwacht had, we hadden bedden en een badkamertjes. Alleen wss er dus geen licht, wat achteraf misschien maar goed was. De andere hadden allemaal beesten gezien, wij niet door het gebrek aan licht. Het water van de douche werd overigens warm dus we konden ons even afspoelen.

Vervolgens gingen we naar het ' restaurant' het was gewoon een grote hut met een lange tafel. Ook hier was geen elektrisch ligt er stonden drie kaarsen op de tafel. Maar aangezien het zo donker was, gaf dat eigenlijk genoeg licht. Ik was echt zo moe, dat ik het liefste het eten had over geslagen. Nou als een vrouw haar eten wil overslaan dan weet je dat ze echt moe is.
Het enige jammere aan de kaarsen was dat de motten in de kaarsen vlogen en hierdoor bij sommige mensen in soep terecht kwamen.

Aangezien de post toch al lang is doe ik er ook nog een kort verhaaltje bij doen van een legende van de Inca's over volle maan. Het was namelijk volle maan toen wij daar waren.
Ze vertelde dat de Inca's bij het zien van de volle maan in het water, dachten dat het een kaas was. Daarom gingen ze heel veel water drinken waardoor er mensen dood gingen. Niet echt een angstaanjagend verhaal maar wel een leuke om deze dag mee af te sluiten.

Geschreven door Nancy.op.reis