Mijn tweede dag op oncologie begon gelijk met een operatie. De eerste dag sla ik even over aangezien ik wel een leerzame dag had maar het niet erg interessant is voor jullie.

Maar vandaag had ik een operatie en ik kon daar foto's van maken. Dus als je niet tegen bloed, tumoren of opengesneden nekken kan, stel ik voor dat je niet naar de foto's kijkt.


Deze man heeft een tumor bij zijn keel. Een schildklier tumor en ja het is inderdaad best wel groot. Gelukkig voor deze man, is schildklier kanker een van de minst agressieve soorten van kankers die wel kwaadaardig zijn. Ik vroeg de chirurg hoe lang de man de tumor al had voor hij medische hulp zocht. Het antwoord: al zo een twintig jaar. Oftewel de man had gewoon heel lang gewacht. De verklaring die mij vandaag werd gegeven was dat de mensen het gewoon niet begrepen en niet weten wat kanker is. Dus dan krijg je gevallen als deze man die al twintig jaar met de tumor rondloopt die ondertussen de grote van een manderijn heeft.

De man werd onder algehele anesthesie gebracht, geintubeerd en hij was klaar voor de operatie. Na ongeveer twee uur operatie was de tumor los en het was groot! Maar doordat de man zo lang gewacht had waren er helaas ook uitzaaiingen. Gelukkig voor de man is schildklier kanker met uitzaaiingen nog steeds goed behandelbaar. Maar dat hielt wel in dat de operatie nog vier uur langer zou duren.

De tijd was echter niet echt het probleem, de werkelijke moeilijkheid zat hem in het bloed verlies. Ze hadden namelijk geen bloedproducten voor de man. Dus als het helemaal fout zou gaan, was de man ten dode opgeschreven.
Wat een luxe is het toch in Nederland. Er is altijd bloed. Heb je er ooit bij stil gestaan dat de enige reden dat er bloed is, omdat mensen vrijwillig eens per drie maanden een halve liter afstaan? Het is een luxe die we enkel hebben door solidariteit van onze medemens. Vergeet dat niet! Dus als je nog geen bloeddonor bent, bedenk dan dat het een makkelijke manier is om een held(in) te zijn!

Uiteindelijk ben ik weggegaan uit de operatie om één uur, aangezien mijn benen pijn deden en ik had honger. Morgenochtend zou ik weten hoe het afgelopen was met de man.

Excuses voor de wat medische post, maar dat is nu eenmaal ook onderdeel van mijn reis!

Geschreven door Nancy.op.reis