Die ochtend begon als een heerlijk rustig ochtendje, de laatste volledige dag van mijn reis. Dat is vreemd en gek. Door Vivianne had ik weinig tijd om daar echt over na te denken. We gingen op pad om volledig van deze dag te kunnen genieten. Deze keer gingen we naar een Franse bakkerij, want de croissant was niet helemaal wat we ervan hadden verwacht gisteren. Het was goed, maar niet Frans goed. We gingen opnieuw naar het plein toe waar we genoten van ons ontbijt. Het was nagenoeg perfectie. Hierna gingen we met de metro naar het park toe. Hetzelfde als ik met Daniël heen was gegaan, maar deze keer aan het begin van de dag. We liepen wat rond en genoten van het mooie park, wat echt vele malen makkelijker ging op een niet verhongerde maag. En we vonden de eekhoorntjes! Het was de perfecte eekhoorntjes met de pluimstaart. Vivianne was totaal niet onder de indruk, ze had namelijk onwijs veel eekhoorns in Canada. Dus ik was de enige die razend enthousiast was en veel te duren pinda’s kocht om de beestjes de voeren. Ik was helemaal in de wolken van alle kanten kwamen de eekhoorntjes naar mij toe, sprongen op mijn schoot om de nootjes galant aan te pakken. Zo schattig, hoe ze met hun pootjes het nootje vast pakten en het op knaagden. Alleen omdat ze ook op mijn schoot sprongen lieten ze met hun pootjes krassen op mijn benen achter. Dat was iets minder, maar je kan je voorstellen dat ze behoorlijk scherp zijn als ze ermee een boom in kunnen klimmen.

We liepen nog rond in de buurt om de park en vonden een goede koffie zaak en zaten daar ellendig lang, pratend over onze reis die ten einde aan het komen was. We hadden een speciale soort koffie besteld, een syphon, maar we kregen niet het hele apparaat op tafel. Waardoor Vivianne akelig teleurgesteld was. Ondanks dat was de koffie fantastisch.
Terwijl we onze weg vervolgde sloeg de honger opeens toe, natuurlijk konden we de metro halte niet vinden. Opnieuw waren onze maagjes hongerig aan het rammelen en zo snel als we konden, baanden we ons een weg door de enorme mensenmassa naar het restaurant. We gingen nar een vegetarisch restaurant waar we het slechtste eten hadden uit Mexico, wat een telleurstelling. Maar het vulde tenminste wel. Hierna bezochten we nog een andere artisanaal markt, waar ik mijn Mexicaanse vloerkleed vond. Ik was helemaal gelukkig en hoopte vurig dat ik het in mijn backpack zou kunnen krijgen. Voordat we de markt af waren was de middag alweer voorbij. Bizar hoe snel de tijd weer voorbij was gevlogen. We liepen terug naar het hostel om wat te relaxen en voor we het wisten gingen we al voor de laatste keer avondeten. De laatste keer van mijn reis. En het gekke is dat het helemaal niet zo voelde. Het was meer alsof we weer allebei naar een nieuwe plek zouden gaan, wat natuurlijk zo is. Maar hierna was het voorbij, deze geweldige trip.
We deelden een boord met voedsel en dronken de perfecte koude Corona met een limoen. Ter afscheid van deze laatste keer in Mexico City, morgen rond deze tijd zat ik al in het vliegtuig. Op naar huis.

Geschreven door Nancy.op.reis