De ochtend was rustig, ik haalde een ontbijtje aan de overkant van de ingang van het hostel. Tameles met bonen. Goedkoop en redelijk acceptabel. Om twaalf uur werden we opgehaald voor onze tour naar Tikal. Na een kort ritje kwamen we aan, he was bijna niet uit te houden in de zon dus iedereen zocht een plekje op in de schaduw. De groep was erg leuk, aangezien het allemaal jonge mensen waren van onze leeftijd. We betraden het gebied met de hele groep en onze tour guide. Voor we he park in gingen kregen we een uitleg over het enorme gebied waar de ruïnes aanwezig waren. Tikal behoort tot één van de grootste Maya restanten. Het is gelegen in het regenwoud van Guatamala. Het stamt ongeveer uit de vierde eeuw voor Christus. Het was de hoofdstad van het Maya rijk rond 200 tot 900 na Christus. In het einde van de tiende eeuw na Christus is de stad verlaten, de reden hiervan is tot heden onbekend. Er wordt geschat dat er tussen de 10 000 en 90 000 mensen Tikal woonden. Met de piek rond 700 tot 800 na Christus. Bijzonder interessant dus waar al deze mensen naar toe zijn gegaan en deze enorme stad hebben verlaten.

Het zogenaamde residentiële gedeelte van Tikal beslaat zo een 60 vierkante kilometer, een enorm complex dus! Momenteel groeit er van alles over en door de vormige Maya capital, maar d gids legde uit dat toen de stad nog bewoond werd al het groen verdwenen was. De Maya’s maakten plateaus waarop ze de tempels bouwden. Deze plateaus waren drie meter dik, ook de wegen die ze hadden aangelegd bevonden zich drie meter boven het regenwoud oppervlak. Tussen de verschillende tempels en tombes bevonden zich brede rechte wegen, wat vreemd is omdat er geen aanwijzingen zijn dat de Maya’s gebruik maakten van het wiel. Ook deze gebouwen hadden vaak een astronomische betekenis. Zodat ze via de stand van de zon op de tempel konden aflezen welke datum het was.
We begonnen onze tocht door het enorme complex. In het begin deed het mij heel erg aan blijdorp denken. Een breed zandpad, omringd met allemaal bomen. Bovendien zaten er aapjes in de bomen dus dat droeg ook wel bij aan het dierentuin gevoel. Er was een openplek dat grotendeels ontdaan was van de bomen en een schitterende Maya tempel werd zichtbaar. We konden hem beklimmen en ondanks dat het een hele klim was, konden we niet over de bomen heen kijken. We vervolgden onze tour en we liepen langs twee merkwaardige heuvels, waarop bomen en planten groeiden. De gids vertelde dat dit twee andere tempels waren die nog niet zijn vrijgemaakt. Waarschijnlijk als we hier ooit terug zouden komen, zouden deze Pyramides ook zichtbaar zijn.

Hierna gingen we een wat meer jungle pad in, klimmen en klauterend over de ruige boomwortels. Het gebied was ontzettend dichtbegroeid, dus de volgende tempel was pas zichtbaar toen we er vlak voor stonden. Tempel IV, bekend uit de Star Wars films, die hier een scene heeft opgenomen. Het is de hoogste tempel in Tikal, 70 meter hoog maar liefst. Ook hier konden we naar boven klimmen, het was een hele klim maar het uitzicht was meer dan schitterend. De tempel was hoog genoeg om over het regenwoud heen te kijken! En we waren in het midden van dat regenwoud. Het groene tapijt gevormd door de bomen werd enkel onderbroken door twee toppen van andere Maya tempels die verderop gelegen waren. Adembenemend.

Nadat we weer naar beneden waren geklommen, hadden we een korte pauze om op adem te komen. Belinda en ik maakten van deze gelegenheid gebruik door de gids te vragen naar de Maya sterrenbeelden, het is natuurlijk een beetje anders maar het idee is hetzelfde. Hij had onze geboortedatum en jaar nodig. Hij begon met Belinda en het was bizar hoe accuraat de beschrijving was die hij van haar gaf. Hij beloofde mij later uitleg te geven en we vervolgden onze wandeling door het regenwoud langs alle fascinerende overblijfselen van de Maya tempels. We kwamen aan bij het grote plein waar de twee enorme tempels tegenover elkaar stonden. Zde tempel van de vrouwen en de tempel van de mannen, van de maan en de zon, negatieve en positieve energie. Waarbij niet de één belangrijker is dan de ander maar gelijkwaardig.

Zo hadden de Maya’s ook een theorie over de schepping van de mens. Zij geloven dat hun belangrijkste god vier mensen schiep. Een man en een vrouw van elk. De zwarte, de rode, de gele en de witte. Oftewel zij wisten in die tijd al dat er mensen waren met andere uiterlijke kenmerken! Daarbij is het nog interessant om te weten dat de maya’s meer geloofden in energieën dan goden. Hoewel de Spanjaarden dat anders vertaald hebben. Ze aanbeden de energie van de wind, de zon, de maan, de regen etc. Opnieuw een overeenkomst met de andere volkeren die ik heb mogen ontdekken op mijn trip.
Natuurlijk vroegen we hem ook aan de offers van de maya’s aangezien ze door films en verhalen daardoor een wat mindere naam hebben gekregen. Hij vertelde dat een offer is wat iemand kan missen, voor sommige is dat water, voor andere een kip en soms was het inderdaad een zoon. Recent is namelijk gebleken dat de afbeeldingen en gevonden menselijke overblijfselen die als offers werden beschreven, eigenlijk gedetineerde waren die geëxecuteerd werden.
Hierna was het onze vrije tijd op het plein, we konden zelf een plek uitkiezen om de zonsondergang te bekijken. Ik bleef echter een beetje achter hangen zodat ik nog met de gids kon praten over mijn maya kalender. Het was zo bizar hoe het bij mij paste, gewoon op het enge af. Zowel de positieve eigenschappen als de negatieve. Waardoor ik weer eens heerlijk op de feiten werd gedrukt wat mijn negatieve eigenschappen zijn. Natuurlijk ben je er wel een beetje bewust van, maar het is zoveel makkelijker ze te negeren.

Hierna zocht ik een rustig plekje op om te mediteren en de maya tempels te bezichtigen in de wonderlijke kleuren van de zonsondergang. Na een tijdje liepen we weer terug, terwijl de duisternis zich langzaam verspreiden over het regenwoud. De gids verzamelde nog twintig quetazales per persoon aangezien het eigenlijk niet is toegestaan om na zonsondergang aanwezig te zijn. Maar met een knipoog, glimlach en geld kom je een heel eind.
Halverwege was het echt goed donker, helaas geen jaguar gezien maar wel voor het eerst in mijn leven vuurvliegjes. Ik vond ze hel bijzonder, het is net of je in een sprookjes boek loopt. Voor de terug reis kochten we alle drie een biertje. In de bus raakte ik aan de praat met een jongen uit Ierland, Gavin. Heel aardig en hij nodigde mij uit om eens langs te komen in Dublin!

We werden afgezet in flores en mijn aandacht werd meteen getrokken door de barbecue die daar aanstond. Belinda wilde eerst douchen, terwijl mijn tactiek was: eerst eten, zodat de douches daarna vrij zijn. Dus Callie en ik gingen de barbecue eens dichterbij bekijken. Bovendien was het een goed moment om even samen na te denken over Belinda haar verjaardag voor de volgende dag. We kregen een heerlijke barbecue kip met verse patatjes, ik kan je niet zeggen hoe blij ik daarmee was. Ik was moe, hongerig en had een halve liter bier op mijn lege maag op. Oftewel ik was zo blij als ik maar kon zijn. Net toen we wilden opstaan om naar de supermarkt te gaan om een fles van haar favoriete wijn te kopen met een taart kwam ze aan. Ze was een beetje overstuur omdat we zonder haar hadden gegeten maar nadat ze haar eten kreeg was alles alweer vergeten en vergeven. Met een smoes verlieten we haar om naar de supermarkt te rennen aan de andere kant van de brug en het is geen klein bruggetje. Lopend duurt het zo een tien minuten om over te steken. Dus met pijn in ons hele lichaam, gewoon niet doen rennen met volle maag, kwamen we aan bij de supermarkt. Helaas hadden ze heen taart, maar wel wijn. Aangezien haar favoriete snack tortilla chips met avocado is, was het een eenvoudige tweede optie.

We haalden haar op bij de barbecue plek en na een douche gingen we naar het bar deel van het hostel. Aangezien iedereen die dag op tour was geweest, zat de sfeer er al goed in bij de groep. We speelden opnieuw het Yenga spel, deze keer met de drie mensen uit Ierland, die trouwens zus en broers waren. De hele avond vloog voorbij ik heb met ongeveer iedereen gesproken. En natuurlijk Belinda’s verjaardag gevierd. Op een gegeven moment was ik het zat en besloot naar bed te gaan. Die andere twee waren al ietsje eerder van het feestje weggegaan. Terwijl ik genoot van het feit dat ik zonder een afstand af te leggen mijn bed in kon kruipen, werd dat toch een beetje verstoort door het feit dat zowel Callie als Belinda niet in hun bed lagen. Ik liep terug naar het feest en vroeg aan de twee overgebleven jongens of zij wisten waar de twee heen waren. Zij hadden echter ook begrepen dat de meisjes naar bed waren gegaan.

Bij de uitgang van het hostel wachtte ik voor twintig minuten samen met een jongen uit Sydney met een bloemetjes oorbel in een oor. Ik was ervan overtuigd dat hij homo was, tot hij wel erg dichtbij was. Afijn, ik werd ook moe dus ik zei hem gedag, ook om een nog ongemakkelijkere situatie te voorkomen. Ik wist niet waar de andere twee waren, maar was ook niet van plan in mijn eentje de straat op de gaan in he midden van de nacht. Het is immers nog steeds Guatamala.

Geschreven door Nancy.op.reis