De volgende ochtend hoefden we eindelijk een keertje niet vroeg op te staan. Oorspronkelijk was het idee dat Hanna en ik een mountainbike tour zouden doen. Echter het enige wat we hier konden doen in La Paz was de death road. Natuurlijk heb ik met het idee gespeeld deze te doen, alleen het was vrij prijzig en naar mijn idee een beetje gehyped. We hadden nog geïnformeerd naar een hike maar dat was ook prijzig zeker voor wat je ervoor kreeg. Daarom besloten we vandaag nog in La Paz te besteden en zondag een dag hike te doen, die we solo konden doen. De man van het café had het ons aangeraden.

Wat ik bewust nog niet had verteld is dat ik al een hele tijd nadacht om een tattoo te nemen. Nooit maar dan ook echt nooit heb ik een tattoo gewild dus toen ik opeens die behoefte kreeg was dat heel vreemd. Door alles wat ik hier al hem meegemaakt en geleerd, dat wil ik nooit meer vergeten. Ik wil mij blijven beseffen dat deze reis een heel bijzonder hoofdstuk in mijn leven is, waarvan ik al zoveel heb geleerd en nog zoveel ga leren. En ergens ben ik heel bang dat ik dit allemaal ga vergeten wanneer ik weer thuis ben en terug duik in mijn leven in Nederland. Ik wil mijzelf blijven herinneren dat ik alles kan doen wat ik wil. Dat het leven een gift is, een gift die niet zomaar moet worden verspilt. Dat ik, één van de weinige mensen in de wereld ben die eigenlijk alle ingrediënten heeft om een enorm gelukkig leven te leiden. En dat wanneer ik ongelukkig ben er maar één iemand is die dat kan veranderen.
Want dat zijn zaken die voor mij een stuk helder zijn geworden tijdens mijn reis. En dat stukje van mij wil ik voor altijd met mij meedragen, het is mijn leven, mijn reis voor lichaam en geest en het voelde ongelooflijk goed om dit besef bij mij te blijven dragen.

En ik wist al welk symbool ik wilde de zon en de maan. Het symbool van dualiteit. De dualiteit tussen mijn vrije leven hier en mijn geplande leven thuis. De dualiteit tussen blijheid en verdriet en natuurlijk tussen het leven van mensen hier in vergelijking met mijn leven.

Dat ik dit wilde had ik voorzichtig verteld aan Natscha en Hanna. Zij stelde voor om hier in La Paz een kijkje te nemen bij een paar shops. Aangezien de grote steden vaak betere artiesten hebben. Heel vrijblijvend om eens te kijken wat mogelijk is. Toen werden we er echter op geattendeerd dat er een tattoo conventie was in La Paz precies dit weekend. Dat voelde voor mij een beetje als een teken, en we gingen er met zijn drieën heen.
Natuurlijk was ik zenuwachtig, want ik had in mijn hoofd zitten dat ik het in mijn laatste drie weken in Peru wilde doen en nu stond ik opeens hier op een conventie. We keken rond en vonden een artiest die echt fenomenaal was in de soort tattoo die ik wilde alleen het probleem was dat ze geen bank had. En een bank was wel essentieel voor de plek waarop ik hem wilde.

We raakten in gesprek met een andere artiest en die adviseerde ons om naar zijn zaak te gaan. Hij zou zijn baas bellen en dan konden we met hem overleggen. Ik vond het heel spannend maar was nu vastberaden dat ik het wilde. Met deze meiden om mij heen die er verstand van hadden en al deze top tattoo artiesten om mij heen, voelde ik mij veilig.

We gingen naar de shop en ik legde uit wat OK wilde. Hij gaf aan dat hij een schets voor mij ging maken en ik over een uurtje terug kon komen. Dus zo gezegd zo gedaan. Toen ik terug kwam had hij een geweldige schets neergezet. We overlegde nog eventjes over zijn schets en ik zei precies zoals ik het wilde en tja toen moest ik mee naar boven.

Natuurlijk gingen de meiden met mij mee, hij plakte het op en vroeg of het goed was. En het was perfect, de groote, de plek en de schets precies wat ik wilde en dan zelfs nog een beetje beter!

En daar lag ik dan, op de bank. Ik was zo bang! Niet zozeer voor de tattoo daar was ik zeker van, maar of het pijn zou doen. Iedereen zei dat het een pijnlijke plek is aan de zijkant over mijn thorax. En het zou zo een twee uur duren. Maar goed hij begon en het ging wel goed met de pijn. Fijn is anders natuurlijk, maar zeker uit te houden. Hanna en Natascha gingen nog even winkelen en daar lag ik. En het deed af en toe wel behoorlijk zeer maar tanden op elkaar en blijven liggen.
Ondertussen waren er nog een paar andere mensen in de ruimte, die werkte in de tattoo plaats. Toen ik klaar was waren ze erg onder de indruk, het was echt super strak gedaan echt ongelooflijk mooi. Ik ben er helemaal verliefd op!

Een van de mannen vroeg of ik nog andere tattoo's had en ik antwoordde negatief.
Hij trok zijn wenkbrauwen op "Je koos die plek voor je eerste tattoo, gedurfd hoor dat is uiterst pijnlijk!"

Natscha en Hanna kwamen terug en de artiest zeinin het Spaans tegen Natascha dat ik echt ongelooflijk kalm was. Ik bewoog geen centimeter toen hij over de ribben ging, zelfs de grootste mannen vertrekken een beetje. Maar goed vrouwen hebben nu eenmaal een hogere pijngrens ;) . Daarbij wilde ik echt niet bewegen stel je voor dat ik het verpest, dan heb ik die fout de rest van mijn leven bij me.

Afijn helemaal gelukkig met mij tattoo gingen we naar het hostel van Carmen om daar voor haar te koken. De arme schat was gevallen na 15 minuten death road (duurt normaal 5 uur) en had enorme pijn. We aten gezellig samen en lieten haar daarna naar bed gaan.

Aangezien we de partyplek van het hostel nog niet hadden gezien, besloten we dat eens te bekijken. De behoefte tot drinken hadden we echter niet. We gingen naar de bovenste verdieping met een kop thee en waren verbaasd over wat we aantroffen. Iedereen was helemaal opgetut en ging helemaal los. Na ongeveer 10 minuten besloten we dat we hier te nuchter voor waren en we liepen een verdieping naar beneden waar een tafeltennistafel stond. We ontmoette een paar jongens uit Nederland. Met eentje heb ik vrij heftig fanatieke tafeltennis potjes gespeeld met bedjes bestaand uit plankjes. En één keertje gewonnen van de drie.
Daarbij moet ik wel toegeven dat hij al een paar bier verder was en ik nuchter was. Maar een overwinning is een overwinning!

PS. De foto's van mijn tattoo heb ik eraf gehaald, i.v.m. privacy.

Geschreven door Nancy.op.reis