Opnieuw had ik heerlijk geslapen die 32 km had mij behoorlijk afgemat. Mijn kuiten voelden wat stram en stijfjes maar niet te ernstig. Anna en ik ontmoette elkaar weer aan het troosteloze ontbijt en net tegenzin at ik drie broodjes waarvan alleen de jam lekker was. We hadden wat verontrustende berichten gevonden over het weer van vandaag het zou namelijk gaan onweren aan het einde van de dag. Daarom besloten we een pad te kiezen dat niet te lang was en we rond vier uur klaar zouden zijn.
Deze keer begonnen we met wandelen vanaf de hostel, bet eerste stuk was langs de weg en niet erg plezierig. Ik had last van mijn benen en het naar boven lopen langs de weg maakte mij alleen maar moe en meer stijf. Uiteindelijk kwamen we aan bij het begin van de trail, er waren bijna geen mensen wat prettig was. Al snel liepen we op een oneffen terrein met linke keien naar boven toe. Tegen mijn verwachting in, ging het nu een stuk makkelijker. Ik kwam weer helemaal in het ritme en liep langs de hoge dennenbomen die een magisch licht wierpen op de grond. De lucht rook naar dennen, een frisse geur van de natuur die je alleen kan vinden in het bos. Het was heerlijk!

Na een half uur naar boven lopen, begon ik honger te krijgen. Wat vreemd! Gisteren moest ik mijzelf forceren om te eten, maar nu begon mijn maag te knorren. We waren op de top aangekomen dus met het eten ging gepaard met een super goed uitzicht. Ik at mijn laatste krentenbol, waar ik verdrietig om was. Die super rozijnenbollen van de Jumbo, zijn echt geweldig bij hikes. Ze zijn lekker, kunnen lang bewaard worden en voeden goed. Dus na deze kleine snack kon in weer verder. We gingen naar beneden toe en vonden uit dat naar beneden rennen, eigenlijk fijner is, gezien je niet tegen de zwaartekracht werkt maar ermee.
We vervolgden ons pad tot we uitkwamen bij een prachtig meer, wat absoluut niet onderdeed aan het beroemde meer Oko Moski. Beide waren we alweer hongerig, hiken vraagt toch een stuk meer energie dan ik dacht. Gelukkig hadden we broodjes gesmeerd en meegenomen. We genoten van het esthetische meer en de ruige achtergrond van de bergen. De zon scheen en met ons genoten meer mensen mee van dit heerlijke moment.

We vervolgenden onze hike, het pad ging gevaarlijk stijl omhoog. Met handen aan de rotsen klommen en liepen we naar boven. Het pad was niet heel duidelijk, maar was eerder een hoop stenen of liever gezegd rotsen waarover we ons een weg moesten banen. Het was een behoorlijke steile helling en het leek wel alsof we bijna verticaal naar boven gingen. Voldaan maar hijgend kwamen we boven aan en natuurlijk was het uitzicht opnieuw meer dan geweldig. We vervolgenden onze weg en dachten er heel even over na om de bergtop ook te beklimmen. Maar het zag er best wel steil uit en we moesten ook nog terug, daarmee sloten we eigenlijk vrij snel die kwestie af.

We vervolgenden onze weg naar beneden waar een schitterende vallei klaar stond om bewandend te worden. Anna en ik waren trots op de twee hikes die we tot nu toe hadden gedaan. Anna vertelde dat ze met de jongen van de hostel had gesproken over de hike van gisteren. Hij vroeg of we nog ongelukken hadden gehad, waarop ze antwoordde 'Ik heb een nagel gebroken en Nancy viel op haar kont'. Waardoor we over komen als ontzettend stadse meisjes die niks gewend zijn, wat totaal niet klopt gezien de hike die we hadden gedaan. Wat het eigenlijk ontzettend grappig maakte.

Na de vallei was het nog zo een twee uur terug lopen naar het begin punt. Het weer was nog steeds schitterend, nergens tekenen van een onweersbui. Maar mijn benen konden het erg waarderen dat we een iets minder intense hike gedaan hadden vandaag. We besloten een bezoekje te brengen aan Zakopane, gezien ons hostel daar vijf kilometer vandaan zat hadden we het eigenlijk nog niet bezocht. Al snel kwamen we erachter dat we daaraan niks hadden gemist. Het was ontzettend toeristisch, allema Poolse toeristen dat dan weer wel. Frappant eigenlijk, er zijn hier eigenlijk weinig andere toeristen dan de Polen zelf, misschien omdat Polen dan toch minder populair is als vakantie land. Onterecht! Ik denk dat ik in de toekomst vaker een bezoek ga brengen aan dit schitterende land, vol met onwijs vriendelijke mensen.

Anna had gehoord dat er een vegetariscj restaurant zat ergens in Zakopane, dus vermoeid door de hike in de brandende zon zochten we het plaatsje af. Uiteindelijk vonden we het en tot onze grote verbazing was het helemaal niet toeristisch, oftewek geen Engelse kaart. We waagden het erop en bestelden maar gewoon iets en het was verrukkelijk! Dat was eens wat anders dan schamele bereidde maaltijd in het hostel die ik de twee dagen ervoor had bereid. Voldaan liepen we terug naar de bushalte, kochten nog wat voedsel voor de volgende dag voordat we retour gingen naar het hostel.

Daar aangekomen was het tijd om te relaxen een douche en daarna heerlijk buiten zitten met de andere hostel gangers. De sfeer was goed en het was gezellig, elk continent was vertegenwoordigd. Het grappige was, dat iedereen vertelde wat hij of zei deed thuis en iedereen zatof op de universiteit of was zojuist afgestudeerd. Waarbij een man zei, we zijn backpackers waar zijn alle stoners.

Anna en ik hadden vandaag 27 km gelopen wat inhield dat ik om half elf mijn ogen niet meer open kon houden. Dat is misschien wel het fijnste een hiken, je slaapt als een pasgeboren babietje.

Geschreven door Nancy.op.reis