Om kwart voor drie schoot ik overeind door mijn wekker. Stapte mijn bed uit, trok mijn schoenen aan, pakte mijn spullen en liep naar de poort toe. Lang hoefde ik echter niet te wachten, de auto kwam namelijk precies op tijd. Ik zat eigenlijk heel comfortabel de weg naar Guatemala city. Hier moest ik even in de rij staan en raakte in gesprek met een man uit Honduras. Hij keek bezorgd toen ik vertelde dat ik alleen reisde. Maar toen ik uitlegde dat ik enkel naar Utila zou gaan was hij opgelegd. Hij drukte mij op het hart dat ik voorzichtig moest zijn en dat hij mij zou helpen met de grensovergang. Ik kreeg mijn integratie formulier en vulde het in, daarna kon ik mijn bus ticket niet meer vinden. Ik ging opnieuw in de rij staan, terwijl ik het probleem uitlegde vond ik natuurlijk het ticket. Ter verdediging het was vier uur op dit moment. Ik stapte de bus in en viel eigenlijk meteen weer in slaap. Mijn lichaam was nog steeds uitgeput van de prestatie die het de voorgaande tweede dagen had geleverd.

We kwamen al vrij snel aan bij de grens van Honduras. Het ging zoals gewoonlijk, in de rij staan voor de uitgangsstempel van Guatemala. In de rij wisselende ik met hulp van de man uit de bus mijn geld om, dus ik was meteen voorzien. Hierna liep ik naar Honduras, waar ik weer in de rij moest staan. Er werd een foto gemaakt, vingerscan en ik moest nog een klein bedrag ‘toeristenbelasting’ betalen. Daarna gingen we weer de bus in. Een lange rit waarin ik vooral geslapen had. Toen we om zes uur eindelijk in La Ceiba uitkwamen, was de zon al onder. Er waren maar een handjevol mensen in onze bus. Twee meisjes ui Antigua bevonden zich ook onder die mensen. Ik benaderde hen om te vragen welk hostel ze hadden, aangezien we een taxi konden delen. De meisjes zeiden dat ze niet in La Ceiba verbleven maar naar Utila gingen. Ik legde hen uit dat de ferry niet meer ging na vier uur ’s middags en nam ze daarom maar mee naar mijn hostel. Een taxi chauffeur stond al klaar, het was een beetje sketchie aangezien hij niet de prijs wilden noemen Vrij snel werd duidelijk waarom. Hij vroeg waar we verbleven en praten ons aan dat het hostel duurder was dan ze zeiden. Wat natuurlijk onzin is, aangezien ik het via hostel world had geboekt. Na hem vijftig keer te hebben uitgelegd dat ik niet naar het hotel wilden dat hij aanbood, zette hij ons met tegenzin af bij mijn hostel.
De receptionisten keken wat vreemd op, maar we hadden geluk. Aangezien ze mijn bed hadden weggeven kregen we een prive kamer met zijn drieën en eigen badkamer. Het was enorm benauwd en ik was bijzonder dankbaar voor het feit dat ze een handdoek met zeep gaven. Ik kreeg er bijna een hotel gevoel van, en dat voor zes dollar per nacht. Na mezelf heerlijk te hebben opgefrist nam ik plaats in de gemeenschappelijke ruimte en zo ontmoette ik Matthew.

We raakten in gesprek over Utila en besloten de volgende dag samen rond te kijken naar de verschillende duikshops. Aangezien de taxi om kwart over acht al voor zou komen rijden, ging ik vroeg naar bed. Alles in mij schreeuwden om een normale nachtrust.

Geschreven door Nancy.op.reis