We waren al vroeg uit de veren die ochtend omdat we beiden niet zo lekker hadden geslapen in de angst bedbug beten op te lopen. Dus we pakten onze spullen weer in, genoten voor de laatste keer van het ontbijtje op het terras. Voor het eerst sinds we in Marokko zijn was het bewolkt. Omdat we zo vroeg waren, gingen we maar gelijk door naar het busstation zodat we mogelijk een bus eerder konden pakken.

Daar gingen we weer, met backpacks op door de medina heen. Kriskras naar het plein, waar weer auto's waren. Natuurlijk niet op het plein, dan betaal je meteen 100 dehram in plaats van de 15 of 20 die de lokale bevolking betaald. Verderop kwamen we op een kruispunt waar een man op ons af kwam met de vraag taxi. Maar we hebben geleerd dat een man buiten een taxi, meestal helemaal geen taxichauffeur is. We vroegen voor de grap hoeveel, nog steeds drie keer de prijs. We lachten hem uit en liepen door. De eerste beste taxi die we aanhielden wilde ons inderdaad maar al te graag naar het station brengen voor 20 Derham. Niet veel later stapten we uit voor het Supr@tour busstation. Een uur later zou de bus weggaan.

Ik durf bijna niet te zeggen waar ik toen naartoe ben gegaan. Naar de McDonald's voor een koffie. En weet je wat, hij was heerlijk! Ach heel eventjes vals spelen voor je de bus instapt voor 3-4 uur, moet kunnen toch.

De busrit verliep eigenlijk heel soepel en ik keek onwijs uit naar Essaouira. Iedereen was zo enthousiast over deze plek, heerlijk idyllisch havenstadje met een mooi strand. We kwamen aan en werden voor de poort van de medina afgezet met de bus. Het was een beetje zoeken door de medina maar uiteindelijk vonden we ons gangetje dat we in moesten om ons hostel te bereiken. We liepen het steegje in en bij de splitsing waar we naar links moesten lag een hond. En niet zomaar een hond maar een dode hond en zo rook het ook. De misselijkmakend geur maakte het niet aantrekkelijk om het steegje in te lopen al helemaal niet omdat het overdekt was en daardoor heel donker was. Thomas bleef staan en zei dat het hier niet kon zijn. Ik stapte echter over de hond heen, mijn maag draaide om van geur voor dooddier gemixt met schimmel en rottende vis. Het donkere steegje was na de bocht echter niet meer overdekt en daar was de ingang van ons hostel.

Ik liep terug om Thomas te halen en zag dat de hond nu ademde. Hij was dus (nog) niet dood. We werden binnengelaten in het hostel dat er wel oké uitzag. Niet helemaal wat we hadden verwacht maar zeker een verbetering ten opzichte van de bijna-dode-hond-steeg. Na het inchecken gingen we naar onze kamer die een wat depressieve uitstraling had. Maar we hadden de plek geboekt vanwege het dakteras zodat we samen een beetje konden chillen. Vol verwachting liepen we naar boven toe, maar er was niks. Het was letterlijk niks meer dan een dakteras, met een toren zwarte pallets erop waarvan ik geen idee heb waar het toen dient. Daarbij was er inderdaad uitzicht over de stad. Het was alleen nogal jammer dat de stad gewoon onwijs lelijk was. Teleurgesteld, besloten we wat te gaan eten en dan bij wat andere hostels een kijkje je nemen.

Omdat ik zowat omviel van de honger omdat het alweer tegen vieren was en ik sinds het ontbijt van half negen niks meer had gehad, gingen we bij het eerste beste tentje zitten dat we tegen kwamen. Het werd een skere pizza, maar goed het gaf wel weer energie.We liepen door de stad en het vraagteken achter: waarom willen naar essaouira, werd steeds groter. Nu moet ik eerlijk zijn en toegeven dat de zeedamp die over het stadje hing niet meehielp. We kwamen aan op een groot plein wat er troosteloos en vervallen uitzag dat vergezeld met de geur van rotte vis maakte het meer aantrekkelijk om weg te rennen dan om te blijven.

Geschreven door Nancy.op.reis