Opnieuw begon de dag met een vroege duik les. Deze keer keek Nico toe hoe we allemaal in elkaar fabriceerden. We gingen het water in, herhaalden wat oefeningen van de dag ervoor en deden natuurlijk ook wat nieuwe dingen. Zoals BC uittrekken onder water om iets te controleren en daarna weer aan te trekken. Natuurlijk oefenden we hier ook de Noodgeval naar de oppervlakte komen, wanneer je zonder lucht zit. Waarbij ook de fles werd dichtgedraaid onderwater. Maar voor veiligheid werd het ook weer opengezet bij het werkelijke naar boven komen, maar we moesten proberen niet te ademen. Een vaardigheid die je hoopt nooit nodig te hebben, althans ik niet.
Gelukkig was het vandaag iets minder koud en voelde ik mij na een douche en wat eten veel beter. Ondertussen begon ik wel wat lichtelijke irritaties te krijgen naar Matthew toe. Oké we delen het appartement en we maakten de grap dat we meteen zijn gaan samenwonen na elkaar amper een dag te kennen. Maar hij doet inderdaad net alsof we samen wonen, waar ik ga, gaat hij. Na zo lang alleen te hebben gereisd kan je eigen tijd ook heel erg waarderen. In een dorm die je met veel mensen deelt, heb je minder die soort verantwoordelijkheid naar elkaar toe als wanneer je het vergelijkt met een appartement dat je maar met zijn tweeën deelt.

Die middag gingen we peddle boarden. Het was jammer dat het begon te regenen toen we de peddels ophaalden. Maar aangezien ik al besloten had dat ik het wilde doen, dus een beetje regen zou mijn plan niet dwarsbomen. Een man die werkte bij de duikshop hielp mij met de enorme peddle board in het water te leggen. Wat eigenlijk niet meer is dan een enorm foam surfboard. Alhoewel je er eigenlijk op hoort te staan, gaat zitten veel sneller en is comfortabeler. Ik peddelde het zee riviertje uit de zee op en liet Matt daar een beetje achter. Terwijl ik over de zee peddelden gingen mijn gedachten alle kanten op: Hoe gelukkig ik wel niet ben dat ik dit kan doen. Hier in Honduras in deze warme zee bij dit prachtige eilandje leer ik duiken. Een fantastisch gevoel, het werkelijke gevoel van bepalen wat je met je leven doet. Een weg die ik voor mezelf heb uitgekozen. Het vaste pad dat iedereen bewandeld is niet voor mij, maar niks houdt mij tegen om zelf op zoek te gaan naar de weg die mij wel bevalt.
Daarbij was ik ook verdrietig voor iedereen die dit gevoel nooit heeft kunnen ervaren. Door welke omstandigheid dan ook, want zowel de middelen hebben om dit soort avonturen te beleven als het lef hebben zijn nodig. Maar terwijl er een zeeschildpad een meter bij mij vandaan boven kwam, bedankte ik het leven voor deze mooie kans. Deze herinneringen zullen voor altijd van mij zijn, waardevoller dan elk bezit!

Rond half vijf kwam ik weer terug aan land en wilden graag een momentje voor mezelf. Een besef dat langzaam begrepen werd door Matt. Later die avond sloot ik mij aan bij de groep die rondhingen op het balkon aan de zee kant. Waardoor ik weer een paar leuke mensen ontmoette, waaronder twee Nederlanders waarvan één een Geneeskunde student uit Amsterdam was. Terwijl we een biertje dronken vertelde hij dat hij problemen had met het afronden van zijn scriptie. Dus ik beloofde hem te helpen de volgende dag. We gingen naar een bar toe, waar ik een geweldige tijd had. Al was het wel het slechtste ontwerp voor de club ik ooit had gezien. Het was op zich heel tof aangezien het in de zee stond en de pier verder door naar achter liep de zee in. Maar in het midden van de pier zat opeens een vierkant gat. Dus wanneer er iets te veel gedronken wordt en je loopt naar achteren toe, ja dan van je in het gat en moet je maar hopen dat het zeewater je weer bij zinnen brengt. Rond twee uur was ik echter helemaal op en ging naar huis. De volgende middag hoefde ik namelijk pas om één uur te duiken.

Geschreven door Nancy.op.reis