Die ochtend ging om zes uur mijn wekker, ik wilde namelijk foto’s maken tijdens de zonsopgang en in de golden hours. Natuurlijk was mijn bed uitkomen verschrikkelijk maar zo gauw ik buiten was, was ik bij ik de stap had gezet. De stad was nu nog zo heerlijk rustig, geen toeristen enkel het dagelijkse leven van de Guatemalteken. De motoren en mototuks reden volop over de sprookjesachtige kinderkopjes, terwijl de zon langzaam de straten versierden met schaduwen. Ik genoot van het alleen en bijna onzichtbaar door de straten te lopen. En de fotograaf was correct geweest toen hij zei dat deze tijdspan ideaal voor foto’s is. Na twee uur volop te hebben rond gedoold, haalde ik een koffie bij De Parade, werkelijk de koffie is hier zo goed, ongelooflijk! Bij de bakker die er naast zit kocht ik een croissant en ik nam plaats op een bankje in het park voor de kerk. De zon scheen in mijn rug en ik keek naar alle mensen. Wat kunnen ochtenden toch heerlijk ontspannen en fijn zijn. Mijn gedachten gingen op de loop en ik nam mezelf voor dat ik dit ook meer thuis zou moeten doen. Genieten van je leven zit immers in de kleine dingen, dat zijn de dingen die ons gelukkig maken.

Rond half negen was ik weer thuis, nam een douche en deed mijn huiswerk. De rest van de dag, zoals gewoonlijk. Al had ik nog wel een lichte paniek uitbraak, want ik kon geen geld meer opnemen. Terwijl het eerder wel was gelukt bij dezelfde bank. Natuurlijk ging ik meteen van het ergste uit, iemand had mijn kaart gekopieerd en al mijn geld was weg, mijn account is geblokkeerd of misschien heeft ING een nieuwe kaart gestuurd en is mijn oude nu verlopen.

Gefrustreerd logde ik in bij mijn bank en terwijl ik dat deed wist ik het opeens. Natuurlijk ik had nooit mijn wereldwijd betalen verlengd bij mijn bank. Gelukkig een kwestie die uiterst eenvoudig op te lossen is. Nu enkel de komende 24 uur met weinig geld doorkomen.

Om vijf uur had ik het wel moeilijk aangezien alles in mijn lichaam uitgeput was. Mijn oorspronkelijke plan was om die volgende ochtend naar het kruis te lopen, maar ik kon dat ook vrijdagochtend doen. Dat klonk een stuk aantrekkelijker. Bij het avondeten smolt mijn hart eg, toen Carlo van twee jaar mijn naam zei. Wat een mannetje is dat. Aan de eettafel hadden we het over het feit dat hier zoveel jonge moeders zijn. Wendy en Fransisico zijn pas dertig en hebben twee kinderen waarvan de oudste negen jaar is. Oftewel ik zou dan nu een twee jarige kleuter hebben. Maar in Guatemala is het normaal dat je na je hogere school, trouwt, werkt en kinderen krijgt. Pas nadat je dit hebt gedaan, wordt er overwogen om te gaan studeren. Een interessant gegeven dat het en onze cultuur zo anders is. Over beide zaken valt iets te zeggen, het voordeel aan vroeg kinderen krijgen is dat het lichaam, sneller en beter hersteld. Wij krijgen eigenlijk onze kinderen te laat, wat de kans op veel complicaties groter maakt, zowel voor kind al moeder. Maar hier staat wel tegenover dat er minder ontwikkeling is voor de eigen persoon. Daarbij is het discutabel dat de liefde die wordt gevonden op jonge leeftijd ook werkelijk bij je past. Wanneer ik terug kijk op mijn leven van achttien jaar tot nu ben ik enorm veel veranderd.

Na het eten bleven we nog een hele tijd met onze host ouders praten, natuurlijk onder het genot van een choco banaan. Hoe kon het anders.

Geschreven door Nancy.op.reis