De volgende dag moesten we alweer vroeg ontbijten. Gelukkig hadden mijn twee reisgenoten goed geslapen en waren ze weer een beetje aangesterkt. Maar goed ook ze zouden hun kracht hard nodig hebben, vandaag zou een lange dag worden. Er stonden 24 kilometers klaar om bewandeld te worden.
Het regende flink toen we wakker werden, daarom besloten we niet te raften. Een beslissing waar mam waarschijnlijk later spijt van zou krijgen, het zou haar namelijk twee uur lopen gescheeld hebben. Na het ontbijt, wat luxe was. Pannenkoeken met banaan en chocolade, hulde iedereen zich in regenkleding en daar gingen we. Bij het eerste pad naar beneden gleed mama al uit. Gelukkig niks ernstigs en we konden doorlopen. Het gebied was heel mooi waarin we liepen en het as Peruaans vlak dus het ging eigenlijk heel soepel. We liepen langs koffie plantages, caco plantages en natuurlijk coca bladeren plantages. We kregen nog een uitleg over hoe cocaïne gemaakt kan worden uit de coca bladeren. Zo zie je maar, je leert elke dag iets van waarde.
Met de stukken naar boven had mam het zwaar. Maar om eerlijk te zijn iedereen in de groep was mijn leeftijd dus ze waren zeker de oudste. Dus ze deden het eigenlijk super netjes! We hadden de eerste pauze bij het apenhuis. Daar moet je niet teveel van voorstellen het was een hutje met één aap in een tuigje. Ondanks dat de guide had gezegd, pas op voor de aap hij is heel snel. Zette pap zijn tas naast de aap neer, die meteen zijn regenponcho te pakken. Die kreeg hij niet zomaar terug. Het kan nog erger een meisje wilde met haar mobiel een foto van de aap maken, maar ze stond net iets te dicht bij. De aap sprong naar voren en griste de telefoon zo uit haar handen. De hele groep keek gespannen toe of hij hem in de jungle zou smijten of op de stenen kapot zo slaan. Maar hij was er snel mee uitgespeeld en legde hem netjes terug op de stenen, waar ze hem snel kon terug pakken. We moesten nog een stuk nog boven voor we bij het tweede apenhuis aan kwamen. Mama was helemaal gesloopt toen we boven aankwamen. Haar hoofd was knalrood en het zweet was haar uit gebroken. Gelukkig kon ze zich nu gerust laten neer zwakken op een stoel. De guide gaf een uitleg over wat drankjes, chocolade, het kauwen van coca bladeren en het drinken van Inca tequila. Natuurlijk mochten we ook alles proberen. Als we wilden werden we beschilderd met kleurstof van de plant die de Inca’s ook gebruikten voor het beschilderen van de planten. Natuurlijk deed iedereen het en er was een heel leuk aapje hier. Met een hele grote snor die op je schouder ging zitten, hij was zooo zacht en leuk. Ik had moeite om hem achter te laten! Maar na een maracuja drankje en versgebakken bananenbrood was het tijd om weer verder te gaan. Mam was weer enigszins opgeladen maar was heel bang dat ze het niet ging halen vandaag. Gelukkig verschuilde de zon zich achter de wolken, zodat mam iets minder leed onder de warmte. Het ging goed naar boven maar ze heeft he gehaald! Weliswaar stond ze tegen de rotswand aan gekluisterd, aangezien ze enorm bang was. Je keek ook een behoorlijk gat in vanaf de top. Vanaf hier was het enkel nog naar benden lopen. Het ging op sommige stukken best wel steil naar beneden met losse rotsen. Maar toen we een vrij vlak stuk hadden viel mama opeens. Iedereen schoot naar haar toe om te kijken hoe het ging, en de tranen stonden in haar ogen. Ik maakte het schoon met water en Alex, een oudere man uit Chili, gaf haar zijn stok. Toen moest ze huilen en ik vroeg of ze zich bezeerd had.
“Nee” zei ze snikkend “Maar nu denkt iedereen dat ik pijn heb maar dat is niet zo”.
Waarop ik antwoordde “Het feit dat je aan he huilen bent helpt ook niet mee om het tegendeel te bewijzen”.
Gelukkig moest ze hierom lachen en we gingen voorzichtig verder. De rest van de groep stond op ons te wachten het zou nog maar twintig minuten naar de lunchplek zijn.
Daar aangekomen was iedereen uitgehongerd en het eten was onwijs lekker. Mijn tafel was echter iets te laat waardoor alle hangmatten bezet waren. Er was namelijk na he eten een siësta voor 45 minuten, wat niet heel leuk is als je geen hangmat hebt. Gelukkig mocht ik bij mam in de hangmat, al kon ik niet bepaald slapen.
Na de break gingen we weer verder lopen, de weg was iets meer klimmen en klauteren. Het leuke aan de hele wandeltour was dat het zo afwisselend was in wat voor omgeving we ons bevonden. We moesten he water oversteken met een kabelbaan. Wat niet weer was dan een ijzer bakje, hangend aan een kabel, die door twee mensen handmatig in werking werd gesteld. Dus daar gingen we, zoevend over het water. Aan de overkant moesten we door een pikdonkere grot lopen. Ik had enorme spijt dat ik niet mijn hoofdlamp had mee genomen want natuurlijks struikelde ik nu over een paar stenen.
We kwamen aan in Santa Theresa, een schitterend plek met natuurlijk heet water bronnen, de mooiste waarin ik ook ben geweest. En jeetje wat was het heerlijk voor mijn arme beentjes. We bleven met de groep ongeveer anderhalf uur daar hangen en daarna gingen we met collectivo’s naar onze hostels.

Pap en mam waren opgelucht, aangezien dit hostel aanzienlijk beter was dan de vorige. We rustten eventjes en daarna gingen we met zijn alle eten. Iedereen zat met het eten al aan het bier en daarna kwamen de guids met een drinkkan met een enorme piemel. Je snapt dat uit de piemel de Inca Tequila kwam dat in onze monden werd gegoten. Pap weigerde eerst, maar mam hield haar hoofd al naar achteren. Onder luit gejoel kreeg ook zij haar dosis Inca tequila. Daarna stond ik al vrij snel happy hour cocktails te bestellen met een meisje uit Australië en de tweede ronde oiemel shots kwamen eraan. Deze keer werd er echter gecondenseerde melk opgesmeerd. Pap en mam besloten dat dit het moment was om naar bed te gaan. Ik daarentegen bleef met de rest van de groep een feestje bouwen. Het restaurant werd omgebouwd tot een plek waar we konden dansen, de muziek ging harder en er kwamen zelfs discolichten. En binnen een mum van tijd ging onze hele groep helemaal los.
Rond een uurtje of vier stommelde ik de kamer binnen, terwijl ik nog net voor ik in slaap viel zag dat mijn wekker over drie uur af zou gaan. Dat zijn problemen voor morgen, of liever gezegd voor later

Geschreven door Nancy.op.reis