Na een redelijk goede nacht werd ik wakker gemaakt door mijn wekker die ik vergeten was uit te zetten. Gelukkig was het wel de juiste tijd om op te staan. Het was ochtend fris toen ik de tent uitstapte. Dapper als ik was ging ik met mijn handdoekje en zeep naar het meer. Het water was ijs en ijskoud. Dus ik kon mezelf heerlijk op’frissen’. Maar je voelt je daarna wel heel fris en wakker. We ontbeten in de grote tent, een boord pasta met tonijn. Nu denk je misschien dat ga ik echt niet eten, maar als je weet dat je negen uur wandelen voor de boeg hebt, weet je dat alle energie meer dan welkom is. Na het ontbijt had het meer een sprookjesachtige gloed over zich, we pakte onze spullen in en daar gingen we. Het eerste stuk was weer Peruviaans plat, een beetje omhoog en een beetje naar beneden.
Terwijl we wegliepen, genoot ik. In mijn beleving is er niks beters dan wakker worden in de natuur, jezelf in een meertje wassen en vervolgens beginnen te wandelen terwijl de lucht nog koud is van de nacht. Op deze manier wordt je één met de natuur, echt werkelijk waar genieten. Het merendeel van de mensen vindt dit verschrikkelijk maar verschil moet er zijn.

Ook ‘perro’ ( de hond), liep weer trouw met ons mee. Aangezien we op het tweede kamp hadden geslapen gingen we een side tour doen. Af van het pad naar boven toe. Dit was absoluut niet meer Peruviaans plat. Iedereen ging op eigen tempo de berg op die ons naar een meer zou brengen. Wat inhield dat ik alleen liep, deze keer zonder het eenzame gevoel. Ik genoot met volle teugen van het ongekende mooie landschap waar ik in liep. Op een gegeven moment dacht ik dat ik bijna bij het meer was en ik had met mezelf afgesproken dat ik bij het meer mocht eten. Toen ik aankwam op het punt waar ik verwachtte het meer te zien, was helaas geen meer. Alex zat daar wel op een rots. Wij waren beide teleurgesteld dat we het meer nog niet hadden bereikt. Gezamenlijk liepen we verder en we pikten Maarten ook onderweg op. We kwamen bij een twee splitsing. We herinnerde allemaal hetzelfde. Abel had er iets over gezegd maar wat nu precies.
We hadden echter niet zo een zin om te wachten dus volgden we de waterval naar boven. Dat water moest immers ergens vandaan komen. Dus daar gingen we weer een steil pad naar boven deze keer werden we echter wel beloond! Daar was de schitterende Laguna Arhuaycocha op zo een 4420 meter hoogte. Een schitterend blauw meer, omringt door de trotse witten toppen van de bergen die het meer omsingelen. Ondertussen viel ik bijna om van de honger, dus we zochten een mooi plekje uit waar we neerstreken en ons lunchpakketje opaten. Na een tijdje kwam ook de rest aan en met zijn alle genoten we van deze mooie plek.
Na een tijdje gingen we weer verder, hiervoor moesten we eerst weer een heel stuk naar beneden lopen, wat gelukkig een sneller gaat dan naar boven. Daarna volgde een tijdje Peruviaans plat totdat we aankwamen bij de pas. De pas was behoorlijk steil, opnieuw liep eigenlijk iedereen apart. Na al de hele dag te hebben gewandeld was de pas wel echt een hele beklimming. Daarbij was de omgeving adembenemend, wat het gebrek aan zuurstof dat er natuurlijk al was, niet ten goede deed! Het pad was ook alles behalve comfortabel, er lagen allemaal grote rotsen op de weg wat het lopen vermoeiend maakt. Daarbij wisselde het weer continu. Als er geen wolk voor de zon zat was het heet en baadde ik in het zweet bij het naar boven lopen. Terwijl als er een wolk voor de zon schoof, enkele de koele lucht overbleef met een koude wind. Dat op een met zweet doorweekt shirt maakt het behoorlijk koud. Oftewel om de zoveel tijd moest ik stoppen om mijn trui aan te trekken of juist weer uit te trekken. Om half vier was ik dan eindelijk boven. Alex en Maarten feliciteerde mij en ik moest eerst eventjes uithijgen! Daarna klom ik de rotsen op om een nog beter uitzicht te hebben al kon dat al bijna niet beter! Een klein uurtje later was iedereen boven aangekomen. Met zijn alle genoten we van het schitterde uitkijkpunt. Het idee was om te wachten tot de zon onderging. We moesten nog wel afdalen naar het kamp maar dat zou niet langer dan een uurtje duren. Iedereen begon het echter op een gegeven moment koud te krijgen en het merendeel ging alvast naar het kamp. Alex, Maarten, Abel en ik bleven echter boven wachten. Het werd steeds kouder doordat de wind steeds guurder werd. De oplossing was, alle kleding aantrekken die ik bij mij had. De twee meisjes die alleen reisden kwamen ook bovenaan en besloten samen met ons te wachten op de zonsondergang. Het was koud en afzien maar het was het meer dan waard. Het was absoluut schitterend!
Nadat dit schitterende schouwspel was afgelopen gingen we afdalen en in een rap tempo om het maar niet koud te hebben en om bij het kamp aan te komen voor het helemaal donker was. Het is ons gelukt! Het meer waaraan we kampeerden had de vorm van een hartje!

Het was aanzienlijk kouder doordat er zo een wind stond. We aten allemaal zwijgend, iedereen was helemaal gesloopt! Maar dat mag ook wel we hebben 20 kilometer gelopen die dag! Nu is dat normaal misschien net zoveel maar wel als alles berg op en berg af gaat. Het was half acht toen iedereen stilletjes naar zijn tent ging.
In de tent kwamen we er opeens achter dat de hond in Maarten zijn tas was gekropen. Dat arme beestje had het natuurlijk ook koud. Dus lieten we hem in de voortent slapen. Toen ik ’s nachts naar het toilet moest, ging het beestje braaf met mij mee en ging ook weer mee terug naar de tent. Echt een heel trouw beestje!

Geschreven door Nancy.op.reis