Om vier uur werden we gewekt, ik was al wakker aangezien mijn volle blaas mij uit mijn tent probeerde te lokken. We konden de spullen op het basiskamp achter laten en enkel water meenemen. Aangezien ik een hekel heb aan met iets in mijn hand trekken, nam ik mijn backpack mee. Aangezien er bijna niks in zat had ik er toch geen last van. Mijn nieuw aangeschafte hoofdlamp scheen fel door de mist van de wolk heen. Toen iedereen klaar was gingen we op pad, het grote nadeel was dat er een aantal groepen op de vulkaan waren en iedereen tegelijk aan de klim naar boven begon. Waardoor er een grote trein mensen naar boven aan het zwoegen waren, waarvan de traagste van de groep voor ons, ons ophielden. Daarbij moesten we ook op Omar wachten die met heel veel moeite naar boven kwam. Op een gegeven moment sloot een andere groep aan, zodat we twee gidsen hadden één voor de langzame en eentje voor de snellere. Want er is echt niks vervelender dan omhoog hiken en de hele tijd moeten wachten. Wanneer je eenmaal gaat is het goed, maar wanneer er elke keer gestopt moet worden is het echt heel irritant. Na ongeveer anderhalf uur kwamen we boven aan, het eind was een behoorlijke klim. Zeker het losse grint waarin je naar beneden zakten, breekt je wel een beetje op. Toen we boven aan kwamen zagen we niks, enkel een dikke mist van de wolk die om de vulkaan heen lag. We gingen zitten en hoopten allemaal vurig dat de mist zou optrekken.

Terwijl iedereen langzaam boven aankwam, zag ik de twee Ierse broers zitten. Daarna begonnen de gidsen al te roepen dat we bijna naar beneden zouden gaan. Ik vertelde echter aan een meisje dat het vast helderder zou worden, tot nu toe gebeurde dat altijd wanneer ik ergens was. Nauwelijks uitgesproken of de blauwe lucht begon door de wolken heen te pieken. En de dikke mist trok enigszins op, waardoor we de krater in konden kijken en Fuego ook tevoorschijn kwam. Nu was het enkel wachten tot deze zou uitbarsten, want nu was het uitzicht op de vulkaan fantastisch. Helaas schoof er net een dikke wolk voor de vulkaan toen deze uitbarstte, waardoor enkel de donkere wolk zichtbaar was. Aangezien er vrij veel wind is bovenop een vulkaan, was het er behoorlijk koud. Zelfs met mijn vier kledinglagen, muts en handschoenen. Dus toen we begonnen aan de afdaling, was ik blij dat ik kon bewegen zodat ik weer warm kon worden. Op de weg naar boven had ik het namelijk heet en zweette ik behoorlijk onder al deze kleding lagen, maar zou gauw je stil staat is dat een heel ander verhaal. Het stuk terug naar basekamp was leuk, aangezien het grint zo los was, ging de afdaling behoorlijk snel. In plaats van weg te glijden, verdwijnt je voet tot ongeveer je enkel in het grint. Waardoor je met een soort maanwandeling gevoel de berg af loopt.

Aangekomen op basekamp, aten we allemaal wat en braken we de tenten op. Niet veel later waren alle rugzakken weer ingepakt en klaar voor vertrek. De afdaling was ongeveer drie uur. Het leuke met naar beneden lopen is dat de weg er zo anders uit ziet vanuit dit perspectief. Nu namen we ook een andere route, maar dat terzijde. Toen we beneden aankwamen was ik behoorlijk opgelucht. Het was goed te merken dat ik veel spieren ben kwijtgeraakt op mijn reis. Aangezien mijn spieren trilden onder de inspanning die ze hadden moeten leveren. Maar ik had het weer gedaan, een vulkaan van bijna 4000 meter beklommen. Super gaaf! En natuurlijk weer een hele leuke mensen leren kennen. Daarbij had ik nog een betere band gekregen met Marissa. Een ander adresje in de wereld dat ik nog eens zal bezoeken om haar weer te ontmoeten. De bus bracht ons allemaal weer terug naar Antigua. In de bus spraken we af om die avond met zijn alle naar een bar te gaan. Wij werden als eerste afgezet. Terwijl Marissa een douche nam, pakte ik al mijn spullen en liepen we met zijn tweeën naar de stad. Ik checkte in bij mijn hostel en genoot van een heerlijke douche.

Daarna besloot ik voor een nieuwe ervaring te gaan, mijn trek schoenen konden namelijk wel een beurtje gebruiken. Ik trok ze aan en liep naar het plein naast mijn hostel, waar ik naar één mannetje toe liep. Hij leek ervan op te kijken dat ik hem vroeg om mijn schoenen te doen. Waarschijnlijk omdat hij meestal alleen maar mannen schoenen doet. Ik legde hem uit wat ik wilde en hij zei dat ik op het krukje moest zetten. Dat was een fout, besefte ik meteen toen ik zat. Want de man knielde voor mij neer met zijn knieën op de straat. Terwijl deze man met uiterste concentratie zijn werk deed (mijn schoenen werden met wel vier verschillende dingen behandeld), voelde ik mij steeds ongemakkelijker. Ik voelde mij een rijk wit meisje, met deze middelbare man op zijn knieën om mijn schoenen te poetsen. Het waren de dertig meest verschrikkelijke minuten van mijn leven. Toen de man klaar was en vroeg om vier Quetzales, brak mijn hart. Dat is vijftig eurocent. Om hem ook niet teveel te beledigen gaf ik hem tien Quetzales en maakte dat ik weg kwam.

Ik ontmoette Heather en Marissa in de stad om te lunchen. Terwijl ik mijn eten bestelde voelde ik mij schuldig om het geld dat ik ging uitgeven. Zeker weten dat de kok minder aandacht aan het eten besteedde dan de schoenenpoetser had gedaan. Wat is de wereld toch een vreemde plek. Daarna keerde ik terug naar mijn hostel, mijn lichaam begon nu lichtelijk stram te worden en te protesteren tegen bepaalde bewegingen. Aangezien ik vannacht om drie uur opgehaald zou worden en ik behoorlijk moe was, deed ik een klein dutje. Om iets voor achten liep ik naar mijn host families huis. Zoals altijd werd ik warm ontvangen, ik bedankten hen voor alle goede zorgen. Wendy verzekerde mij dat als ik ooit terug zou komen, dit mijn huis was. Ik gaf haar een knuffel. Wat een geweldige vrouw was dit toch. Heel bijzonder dat ze vreemde zomaar opneemt in haar huis en haar familie. Met zoveel overgaven en toewijding. In de korte tijd dat ik hier was, voelde ik mij bijzonder thuis en welkom. Ik zou de ontbijtjes, dinertjes en dakterras relax sessies missen! Hierna liep ik naar de meiden, we gingen voor de laatste keer choco bananen kopen. Helaas was het winkeltje naast ons dicht, maar iets verderop kregen we choco aardbeien. Ook niet slecht.

We zaten op het dakteras en genoten van de schitterende donkere hemel met schuimachtige grijze wolken en de schittering van enkele verlegen sterren. Een mooi vaarwel na twee intensieve weken in Antigua, alle drie konden we nauwelijks geloven dat onze tijd er samen alweer op zat. We waren enorm comfortabel met elkaar, als drie tijdje zusjes. Ik nam afscheid van met de breekbare gelofte dat we elkaar zouden opzoeken.
Daar ging ik weer, alleen op pad naar mijn hostel. Van nu af aan was ik weer de eenzame trekkende wolf. Dat was alweer even geleden, sinds Oaxaca had ik niet meer alleen gereisd.
Alles stond klaar toen ik mijn bedje instapten. Ik hoefde enkel op te staan en mijn tas op te pakken als vannacht de wekker ging.

Geschreven door Nancy.op.reis