Ik stond bijtijds op, aangezien ik die middag nog de bus wilde hebben naar Tacna en ik nog moest uitzoeken in welk hostel ik zou verblijven. Ik ontbeet wat ik nog had en ging daarna speuren voor een hostel. Toen kwam ik erachter dat ik nog een dag in Arica had dus ik helemaal niet hoefde te haasten. Dus ik besloot een groot deel van mijn ochtend te wijden aan bellen met Thomas en het thuisfront. De WiFi is namelijk zo danig goed dat ik zelfs een videogesprek met Thomas kon wagen. Rond een uurtje of elf ging ik de deur uit om de stad te ontdekken. Wat onwennig liep ik naar de stad. Extreem op mijn hoede omdat ik de stad niet ken en ik natuurlijk alleen was. Ik wilde als eerste een museum bezoeken dat mijn Guide in San Pedro mij had geadviseerd. Het was een archeologisch museum over de mensenresten die ze daar hadden gevonden van de oorspronkelijke bewoners van Chili. Ik liep eerst een beetje verloren rond over de glazenplaten waaronder de resten te zien waren. Behoorlijk bang er doorheen te zakken en deze archeologische vondst te vernielen. De vrouw van het museum kwam echter naar mij toe en bood mij een audiotour aan in het Engels. Waardoor het museum natuurlijk in een keer een duizend keer interessanter werd.

Na het museum liep ik naar het hoofdplein van Arica waar ik op een toeristen informatiepunt stuitte. Ik besloot de gok te wagen en hoopte vurig dat degene die er werkte Egels sprak. Het geluk was aan mijn kant. Een aardige man ontving mij en gaf mij veel informatie over Arica. Dus eventjes later had ik een kaart van de stad en een plan om de stad te ontdekken! Mijn eerste bezichtiging was de haven. Terwijl ik er naartoe liep zag ik eigenlijk alleen maar mensen die overduidelijk aan het werk waren, geen toeristen. Wat inhield dat er enorm veel ogen op mij gericht waren, een blanke vrouw tussen alle gekleurde mannen, dat valt natuurlijk wel op. Ik zag al snel waar de toeristenbootjes zouden vertrekken dus ik liep er naar toe. Er zaten wat jonge mannen wiet te roken toen ik aan kwam. Ik besloot in mijn beste Spaans te vragen of ik hier moest wachten voor de boot. De enige respons die ik kreeg was echter dat ik heel erg mooi was en of ik ook trekje wilde. Ik besloot het maar te laten en liep een beetje verder om naar de haven te kijken. Toen viel mijn blik opeens op alle Pelikanen! Jeetje dat ik die gemis had, ze zijn zo enorm groot. Ik moest glimlachen om de leuke beestjes. Na een paar minuten werd mijn blik opeens naar het water getrokken. Grote donkere vlekken bewogen zich behendig door het water. Het duurde eventjes tot ik he besefte, het waren zeeleeuwen! En veel ook! Ik stond lachend te kijken naar de diertjes toen er een oudere man tegen mij begon te praten. Ik kon hem absoluut niet verstaan want hij had een scheve mond waardoor het Spaans plotseling in Chinees veranderde voor mij. Hij gebaarde dat ik moest komen en ik besloot hem te volgen. Hij nam mij mee naar de tentjes waar ze de vers gevangen vis schoonmaakte. Hij ging mij voor om een trappetje af te gaan naar een platvorm die op het water. Na nog geen tien seconde kwamen er twee enorme zeeleeuwen op de kant!

Het wat Dolfinarium maar dan honderd keer beter omdat ze hier niet in gevangenschap zijn. De zeeman nam mijn camera en maakte foto’s van mij met de zeeleeuw en gebaarde dat ik dichterbij hem moest gaan staan. Maar he mannetje was behoorlijk groot dus ik durfde niet al te dichtbij te komen! Hierna liet hij mij de haven zien, alle vissen die ze verkochten en de boten. Een andere man sloot zich nieuwsgierig bij ons aan. Zijn Engels was aanzienlijk beter te verstaan. Hij vertelde mij dat hij in Nederland was geweest omdat hij erheen ha gevaren. Hij haalde zijn vaarboekje en liet mij trots zijn papieren zien van Rotterdam.
Daarna liepen we terug naar de plek waar vandaan de bootjes vertrokken. De vreemde jongens waren weg en een andere man legde mij uit dat ik moest wachten tot er iets meer mensen waren. De zeeman nam mij nu meer naar een oude trein die vele jaren dienst had gedaan om alles van Arica te verschepen naar volgens mijn Uyuni, als ik dat goed verstaan heb. Hij gebaarde dat ik op de trein moest klimmen, wat ik maar deed. Al heb ik sterk het vermoeden dat het eigenlijk niet de bedoeling is. De zeeman vertelde mij dat ik in de haven moest eten, want de vis is hier ‘muy rico!’. De man van de toeristenboot zei dat hij op mij zou wachten. Dus ik ging een ‘restaurantje’ in. Er waren alleen maar locals dus iedereen staarde naar mij. De zeeman sprak met de vrouw en ze wees mij een tafeltje, de zeeman zwaaide naar mij en ging er weer vandoor. Ik kreeg een groot boord met enorm veel vis voorgeschoteld. Geen idee welk soort het was, maar het was heerlijk.

Na het eten waren er helaas nog steeds geen andere mensen voor het boottochtje. De man zei dat als ik morgenochtend terug zou komen, het wel goed zou komen.
Dus ik zei gedag tegen al mijn nieuwe vrienden in de haven en liep rond volgens de route die de man van het toeristen punt mij had verteld. Ik vermaakte mij goed, ondertussen behoorlijk gewend aan het alleen zijn. Na een tijdje merk je het eigenlijk niet meer en geniet je volledig met jezelf. Ik liep de el Morro op, een grote rots / berg aan de rand van de zee. Het bood een schitterend uitzicht op heel Arica de haven en de zee. Ondertussen begon de avond eraan te komen dus liep ik terug naar het hostel. Deed wat boodschappen op de markt voor het avondeten en liep daarna naar het strand toe om te genieten van de zonsondergang aan het strand.

Weer terug in hostel maakte ik mijn avondeten en had een lang gesprek met een nieuwe gast. Een man uit Brazilië, een chirurg in opleiden. Hij vertelde interessante verhalen over hoe hij zijn leven eruit zag!




De mensheid en de wereld ( een filosofisch stukje)


Terwijl ik naar de zonsondergang op het strand, daalde het besef op mij neer. Hoe onwijs mooi de wereld eigenlijk is waarin we leven en hoe vaak vergeten we dat eigenlijk. De ondergaande zon kleurde de lucht gemêleerd oranje roze en de meeuwen in de lucht kleurde zwart tegen de hemel. Het beeld en besef liet tranen in mijn ogen komen en ik kon niet geloven niet geloven dat wij mensen de natuur niet waarderen. Natuurlijk genieten we ervan maar we negeren haar net zo hard wanneer het ons beter uitkomt. Het is ongelooflijk hoe de wens een schaduw werkt op al het mooie van de wereld. Met onze grote getalen marcheren we over de wereld die wij ons achten en daarbij negeren we alle andere bewoners ervan. Alles moet zich aanpassen aan ons en wanneer dat niet gebeurd dwingen we dat af. We vervuilen en gebruiken en de natuur raakt uitgeput. Soorten lijden door ons werk en soms sterven ze zelfs uit.

Wij mensen achten ons zo intelligent, zo geleerd dat we verheven zijn boven alle andere diersoorten op de planeet. En het is waar we zin intelligent, we kunnen dingen doen die andere diersoorten te boven gaan. Maar met onze intelligentie komt ook een destructie en het is zo bijzonder jammer dat onze intelligentie niet groot genoeg is om onze eigen tekort komen te zien. Want we wéten dat de wereld onder ons lijdt, we weten dat we een enorme voetdruk, of liever gezegd trap, achterlaten op ons lieve moedertje natuur. Alleen zijn we te egoïstisch, te veel zelf gecentraliseerd om er ook maar iets aan te veranderen. En ik voel mij echt niet verheven tot de rest, want ook ik doe het. Alleen deze reis al!

Het is een tekortkoming aan ons ras. Want aan het einde van de dag zijn we nog steeds kudde dieren. We zijn niets anders dan koeien in een draaimolen. We hebben de kracht om de molen te stoppen maar we doen het niet omdat de rest blijft doorlopen. Want we weten allemaal hoe het gaat. Waarom zouden wij extra moeten lopen voor het plastic weg te brengen en waarom zouden wij maar één keer in de week vlees of vis eten als China of Amerika niks doet? We wijzen allemaal naar een ander, allemaal pas bereid een stapje terug te doen als de hele kudde dat doet. Maar dat gebeurd voorlopig nog niet, de mens is te bezeten door geld en macht. Keer op keer verrijken we onszelf ten koste van andere. Deze keer is de natuur de pineut.

Maar hier in Zuid Amerika zijn nog steeds de littekens te zien van toen we ons verrijkten over de rug van ons eigen ras. Beschavingen die goed functioneerde uit elkaar getrokken en onschuldige mensen vermoord omwille van goud. Al de mensen die hier nu een lastig leven hebben en niet zo ‘ontwikkeld’ zijn als de westerse Europese landen hebben ze te danken aan ons. Aan de grootheid en slimheid van de mens, die wisten schepen te bouwen en waarde toe te kennen aan een metaal als goud. Elke keer is weer een herhaling van de tekortkoming van de mens. We zijn met zijn alle te gefocust op ons korte termijn genot. Niet kijkend naar de mensen die na ons komen, want dan zijn we er immers niet meer.
Met zijn alle zijn e die mensen die we zo haten bij een buffet. Het type dat alles opschept waardoor voor de mensen die na hen komen enkel de magere restjes over zijn. Vervolgens eten ze het natuurlijk niet op en wordt het weggegooid en eindigt het heerlijke eten in d afvalbak, voor niemand meer bruikbaar.
Het spijt mij van mijn enorme filosofische spui over de mensheid. Ik had opeens deze gedachtes en wilde ze graag noteren in mijn blog. Zodat ik in ieder geval mijn leefstijl kan veranderen en het kan terug lezen als ik weer in de regelmaat van mijn draaimolen thuis kom.

Geschreven door Nancy.op.reis