Raad het geluid....
Oostenrijk, Marktgemeinde Steinach am Brenner
Woensdag 22 juni 2022. |Gerard
Dag 37
27°, een treinspoor op 100meter, parkerende auto’s om 04:30 die luidruchtige gasten met dito rolkoffertjes uitladen, de vuilniswagen om 5:30 én een half uur later de veeg-auto die fanatiek zijn rondes over de parkeerplaats maakt en ook nog een extra rondje rond het busje.
Of we goed geslapen hebben?
Bij het water tanken komt dat al tot uiting. De waterslang ligt niet op de plaats waar ik hem graag heb, waardoor ik eerst een paar kratten moet uitladen. Normaal lijd ik in stilte maar na een slechte nacht mag ik graag mijn ongenoegen kenbaar maken. “Wat zou dat nou”, is dan een verkeerde reactie van Car, maar er is genoeg water hier om het ochtend brandje over deze onbenulligheid te blussen. Nou ja, het smeult nog even na, want als ik met een kus mijn ochtendhumeur wil relativeren volgt een resoluut : “Nee! Je lijkt mijn vader wel met zijn geknotter en gezucht”. Uit ervaring weet ik dan, dat ik beter verder mijn mond kan houden. Maar de diepe zucht die ik slaak wordt toch gehoord en beantwoord met een vuile blik.
Tot de Lidl blijft het dan verder stil. De dagelijkse beslommeringen vergen nou eenmaal toch wat onderlinge conversatie.
Zo zijn er ook wat irritante geluidjes van de bus zelf waar we ons beide aan storen. Eerst een soort knisperend geluid, een soort schorre krekel, dat we niet thuisgebracht krijgen. En of dat niet genoeg is opeens een luide zoemtoon, die “ergens” vandaan komt. Na korte tijd verdwijnt die echter ook weer. Dat herhaalt zich diverse keren en als je dan op een autostrade rijdt is het moeilijk te lokaliseren. De lampjes op het instrumentenpaneel geven echter geen verontrustende tekens dus dan is het op te lossen met de radio. Gewoon het volume hoger zetten zodat het irritante geluid wordt overstemd.
De stops onderweg zijn kort. Buiten is het weer 31° en de parkings op de (tol)weg zijn zonder enige schaduw en verder ook niet aanbevelenswaardig. Dus airco vol aan en km’s maken.
Als de bergen van de Dolomieten in zicht komen en we langzaam gaan stijgen, daalt de temperatuur naar een aangename 25°.
Net voor de Brenner gaan we van de autostrade af en rijden via de 182 Oostenrijk binnen. Het loopt tegen zessen, we krijgen honger en we willen vooral een heel rustig en koel plekje voor de nacht. De geocaching-site, belooft ons een mooie plek met uitzicht nabij een kerkje. Én een cache natuurlijk, dat spreekt voor zich.
Als we die gevonden hebben nog even met een ijskoud (lees: halfbevroren) Mythos biertje van het uitzicht en de rust genieten. Om klokslag 6 uur, blijkt de rust hier ook relatief te zijn. Buiten de 6 slagen van de torenklok komt er ook nog een vrolijk riedeltje klokgeluiden achteraan. Hopelijk is de plaatselijke pastoor ook een slaapgenieter en laat hij het extra gebeier vannacht achterwege.
De paar passanten, voornamelijk voetgangers, gunnen ons een snelle blik en een “grüss Gott” maar dan verschijnt met snelle passen een man die meteen zijn mobieltje pakt en theatraal foto’s van het busje maakt en met nadruk focust op het kenteken. Tijd voor een praatje vind ik. Aan de geagiteerde ademhaling en stemgeluid herken ik meteen “een boze man”. Aangezien we hier vannacht ook willen staan lijkt me een deëscalerende houding te prevaleren. Hij heeft slechte ervaringen met “kampeerders” die er hier een zootje van maken. Na een paar minuten hebben we een leuk gesprek over vakanties en landen waarbij we “zijn land” natuurlijk hoog in het vaandel hebben. Als de eerste regenbui de temperatuur nog verder naar beneden laat dalen gaan we vriendschappelijk uit elkaar en wenst hij ons een aangename nachtrust.
Na een uur stopt echter een busje en springt een duidelijk opgewonden jonge gast naar buiten. Dezelfde geagiteerde ademhaling waarbij hij me in het Engels toe briest dat de parkeerplaats enkel bedoeld is voor bezoekers van het kerkje en de begraafplaats. Als ik hem zo vriendelijk mogelijk antwoord dat we dat zojuist gedaan hebben en dat we dat morgen nog een keer willen doen, werkt dat duidelijk niet deëscalerend en wordt hij nog opgefokter. Dat een andere inwoner van Steinach ons zojuist een fijne avond wenste verwart hem enigszins maar discussie is verder niet mogelijk. Hij springt weer in de auto met de mededeling “I call the police” en scheurt weg.
We wachten het maar rustig af en houden ons bezig met de vliegen die massaal net voor de regenbui nog even naar binnen vlogen.
Route: Senigallia - Bologna - Modena - Bolzano - Brennero - Steinach
Gereden kilometers: 552
Coördinaten slaapplek: N 047°06,084’ O 011°28,155’
Dag 37
27°, een treinspoor op 100meter, parkerende auto’s om 04:30 die luidruchtige gasten met dito rolkoffertjes uitladen, de vuilniswagen om 5:30 én een half uur later de veeg-auto die fanatiek zijn rondes over de parkeerplaats maakt en ook nog een extra rondje rond het busje.
Of we goed geslapen hebben?
Bij het water tanken komt dat al tot uiting. De waterslang ligt niet op de plaats waar ik hem graag heb, waardoor ik eerst een paar kratten moet uitladen. Normaal lijd ik in stilte maar na een slechte nacht mag ik graag mijn ongenoegen kenbaar maken. “Wat zou dat nou”, is dan een verkeerde reactie van Car, maar er is genoeg water hier om het ochtend brandje over deze onbenulligheid te blussen. Nou ja, het smeult nog even na, want als ik met een kus mijn ochtendhumeur wil relativeren volgt een resoluut : “Nee! Je lijkt mijn vader wel met zijn geknotter en gezucht”. Uit ervaring weet ik dan, dat ik beter verder mijn mond kan houden. Maar de diepe zucht die ik slaak wordt toch gehoord en beantwoord met een vuile blik.
Tot de Lidl blijft het dan verder stil. De dagelijkse beslommeringen vergen nou eenmaal toch wat onderlinge conversatie.
Zo zijn er ook wat irritante geluidjes van de bus zelf waar we ons beide aan storen. Eerst een soort knisperend geluid, een soort schorre krekel, dat we niet thuisgebracht krijgen. En of dat niet genoeg is opeens een luide zoemtoon, die “ergens” vandaan komt. Na korte tijd verdwijnt die echter ook weer. Dat herhaalt zich diverse keren en als je dan op een autostrade rijdt is het moeilijk te lokaliseren. De lampjes op het instrumentenpaneel geven echter geen verontrustende tekens dus dan is het op te lossen met de radio. Gewoon het volume hoger zetten zodat het irritante geluid wordt overstemd.
De stops onderweg zijn kort. Buiten is het weer 31° en de parkings op de (tol)weg zijn zonder enige schaduw en verder ook niet aanbevelenswaardig. Dus airco vol aan en km’s maken.
Als de bergen van de Dolomieten in zicht komen en we langzaam gaan stijgen, daalt de temperatuur naar een aangename 25°.
Net voor de Brenner gaan we van de autostrade af en rijden via de 182 Oostenrijk binnen. Het loopt tegen zessen, we krijgen honger en we willen vooral een heel rustig en koel plekje voor de nacht. De geocaching-site, belooft ons een mooie plek met uitzicht nabij een kerkje. Én een cache natuurlijk, dat spreekt voor zich.
Als we die gevonden hebben nog even met een ijskoud (lees: halfbevroren) Mythos biertje van het uitzicht en de rust genieten. Om klokslag 6 uur, blijkt de rust hier ook relatief te zijn. Buiten de 6 slagen van de torenklok komt er ook nog een vrolijk riedeltje klokgeluiden achteraan. Hopelijk is de plaatselijke pastoor ook een slaapgenieter en laat hij het extra gebeier vannacht achterwege.
De paar passanten, voornamelijk voetgangers, gunnen ons een snelle blik en een “grüss Gott” maar dan verschijnt met snelle passen een man die meteen zijn mobieltje pakt en theatraal foto’s van het busje maakt en met nadruk focust op het kenteken. Tijd voor een praatje vind ik. Aan de geagiteerde ademhaling en stemgeluid herken ik meteen “een boze man”. Aangezien we hier vannacht ook willen staan lijkt me een deëscalerende houding te prevaleren. Hij heeft slechte ervaringen met “kampeerders” die er hier een zootje van maken. Na een paar minuten hebben we een leuk gesprek over vakanties en landen waarbij we “zijn land” natuurlijk hoog in het vaandel hebben. Als de eerste regenbui de temperatuur nog verder naar beneden laat dalen gaan we vriendschappelijk uit elkaar en wenst hij ons een aangename nachtrust.
Na een uur stopt echter een busje en springt een duidelijk opgewonden jonge gast naar buiten. Dezelfde geagiteerde ademhaling waarbij hij me in het Engels toe briest dat de parkeerplaats enkel bedoeld is voor bezoekers van het kerkje en de begraafplaats. Als ik hem zo vriendelijk mogelijk antwoord dat we dat zojuist gedaan hebben en dat we dat morgen nog een keer willen doen, werkt dat duidelijk niet deëscalerend en wordt hij nog opgefokter. Dat een andere inwoner van Steinach ons zojuist een fijne avond wenste verwart hem enigszins maar discussie is verder niet mogelijk. Hij springt weer in de auto met de mededeling “I call the police” en scheurt weg.
We wachten het maar rustig af en houden ons bezig met de vliegen die massaal net voor de regenbui nog even naar binnen vlogen.
Route: Senigallia - Bologna - Modena - Bolzano - Brennero - Steinach
Gereden kilometers: 552
Coördinaten slaapplek: N 047°06,084’ O 011°28,155’
Geschreven door Geer.en.Car.on.tour
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
