Dag 5. Door Carry

We hebben heerlijk geslapen in de boomhut, wakker geworden door het geluid van de tientallen verschillende vogels en volgens mij heb ik in de verte ook de apen horen krijsen. De klamboe heeft ons geweerd tegen wie weet wat er vannacht allemaal rond ons bed heeft gefladderd en gekropen, tenslotte waren er geen ramen in de hut, maar enkel bamboe-rolgordijnen.

En daar is Udaya weer! Hij heeft de nacht weer doorgebracht bij zijn vrouw in Kandy, 3 uur rijden met de airconditioned expresbus. Voor 4 euro reist hij heen en terug. Hij moet wel heel erg veel van zijn vrouw houden om in die hitte elke keer heen en weer te rijden. Maar goed, dat bespaart natuurlijk wel weer op een overnachting. Wij hebben het ontbijt net achter de kiezen, Geer is nog met het reisverslag bezig en Udaya is alweer druk in de weer om dingen te regelen. Hotels voor ons voor de verdere reis en ook voor nieuwe klanten, zijn reputatie snelt hem vooruit .
De roomboy staat al klaar om de koffers uit de boomhut te sjouwen en dan kunnen we vertrekken. We hebben een paar uur reistijd voor de boeg naar Trincomalee Nilaveli aan de oostkust, waar Udaya voor een mooie prijs hotel Palm Beach heeft geregeld. De route naar de oostkust is een stuk rustiger, het inhalen en getoeter blijft tot maar een enkel keertje beperkt. Relaxed rijden dus, totdat er opeens een olifant de weg oversteekt. We rijden tenslotte door zijn gebied, het Minneriya National Park staat op dit moment onder water en de kuddes lopen nu richting Hurulu Eco Park. We hebben nog de tijd om snel een foto te maken voordat hij weer tussen de struiken verdwijnt. Over de talrijke honden, geiten en ossen op de weg verwonderen we ons al niet meer, maar een varaan die oversteekt of de vele apen langs de kant blijft bijzonder.

Tegen het middaguur rijden we het Marble Beach resort op, 17 km. ten zuiden van Trincomalee, dat gerund wordt door de Luchtmacht. Geen idee waarom, maar voor de entree moet wel betaald worden: 20 roepies per persoon en 50 roepies om de auto te parkeren. Net iets meer dan 50 cent:)
De vele monniken, die er gekleed te water gaan, mogen blijkbaar niet bij het overige gepeupel. Zij hebben een heel stuk strand voor zich alleen. Wij, met nog tien anderen hebben de rest van het kilometers lange strand voor ons alleen. Borden waarschuwen voor de sterke stroming, de golven zijn hoog en wild. Van de temperatuur van het water word je niet koeler maar het is heerlijk om even onder te dompelen. Iets verderop lopen een paar varanen te graaien naar wat strandgangers hebben laten liggen. Op de foto krijg ik ze niet, ze zijn te schuw en te snel.
Udaya doet zijn dutje op een harde bank in de schaduw van een boom en wij genieten van de zon en de zee.
Na een late lunch onderweg rijden we het terrein op van Hotel Palm Beach, de luxe huisjes liggen op nog geen 100 meter afstand van de zee. Een king size bed én een eenpersoons-bed beiden met muskietennet, een douche waarin die van mij thuis twee keer past, een ijskastje én WiFi. En een terrasje voor de deur met leuk uitzicht over het terrein is voor twee nachten ons onderkomen.
Nog een snelle duik in het lauw -warme zeewater, een begin maken met het dagelijkse verslag en dan staat Udaya weer te trappelen om te gaan eten. Die man stouwt wat weg op 1 dag. Hij weet overal de beste restaurantjes te vinden. Maar hier in de buurt is er maar eentje en daar hebben we vanmiddag bij het langsrijden al gereserveerd.

Het is een klein huis-restaurant met maar 4 tafeltjes dat door een jong Tamil-echtpaar wordt gerund. Ondanks dat we vanmiddag al hebben doorgegeven wát en hoe laat we willen eten, moeten we toch nog ruim 1 uur wachten. Ze zijn in de keuken blijkbaar niet ingesteld op meer dan de twee gasten die er al zitten. Geer heeft vanmiddag al 4 verse grote garnalen uitgezocht en ik hou het bij kip met rijst en groenten. Udaya heeft weer iets dat op nasi lijkt met van alles erdoorheen. Maar houdt het vandaag netjes en eet met een lepel. Het bier voor Geer moet uit de supermarkt worden gehaald, dat staat in de restaurants niet op de kaart. De 5 flesjes cola die er nog op tafel komen doen de rekening fors stijgen : 18 euro voor ons drie!!! Een lachertje. Maar voor de Tamil familie wellicht een hele leuke verdienste! Wij nemen hartelijk afscheid en nemen daarna nog een afzakkertje op het terras voor ons huisje.
Udaya gaat naar zijn eigen onderkomen, even rust tot morgenvroeg........

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour