Zondag 5 juni 2022/ Carry
Dag 20

We hebben de hop, ‘Gerda’s vogel van de dag’, nog lang nadat we in bed lagen, horen fluiten. Er leek maar geen einde aan te komen. Maar uiteindelijk was alleen nog maar het geluid van de branding te horen.

We zijn voor ons doen, vanmorgen laat op: het is 10 voor 8. Pinksterzondag in Nederland en een gewone zondag in Griekenland. Dat Pinksteren hier een week later valt dan bij ons heeft alles te maken met de Juliaanse kalender, de van oorsprong Romeinse kalender die gebruikt werd in het het grootste deel van de Orthodoxe
Christelijke wereld. Deze werd in de loop van de 16e tot de 20e eeuw geleidelijk aan verdrongen door de Gregoriaanse kalender die wij nu gebruiken.
Daardoor valt Pasen en Hemelvaart natuurlijk ook op een andere datum dan bij ons in Nederland en Griekenland houdt zich wat betreft deze feestdagen ook aan de ‘oude’ kalender.
Pasen is in Griekenland het grootst gevierde feest van het jaar. Een paar jaar geleden zijn Geer en ik rond die datum naar Corfu gevlogen en hebben daar een groot gedeelte van het feest mogen meebeleven.

“Wat gaan we doen vanmorgen?” is de eerste vraag nog voordat we aan het ontbijt zitten. Te voet via het wandelpad naar Nafplio of toch maar met de auto? De keus is snel gemaakt, het wandelpad rond de berg ligt al volop in de zon. De thermometer geeft om half 9 al 29 graden aan. Het aantal stappen dat we de laatste dagen hebben gemaakt zijn te tellen op de paar meters van en naar het strand en dat zijn er nog net geen 1000 per dag. Maar om naar het stadje te wandelen, daar wat rondslenteren en dan weer terug wandelen zien we allebei niet zitten.
De stoeltjes en tafeltjes gaan weer terug het busje in en terwijl hordes toeristen het strand op komen, rijden wij er vanaf. ‘Ons’ plekje zal bij terugkomst wel ingepikt zijn.

Voordat we naar Nafplio rijden slingeren we nog snel even de berg op. De onverharde weg leidt naar een klein kapelletje dat is uitgehouwen in de rotsen en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de baai en de bergen aan de overkant. Het aangrenzende boerderijtje wordt bewaakt door een goedmoedig uitziende straathond en tientallen mekkerende geiten. Baloe heeft voor beiden geen interesse, het is te warm. Dat vindt de straathond blijkbaar ook, want zodra we onze hielen hebben gelicht zoekt hij achter de bus een plekje in de schaduw.
Onder aan de trap die naar het kapelletje leidt ligt ook een cache. Zonder dat zouden we er anders nooit naartoe zijn gereden, zo zie je maar weer!

Een kwartier later rijden we Nafplio in, het busje kunnen we op dit vroege tijdstip makkelijk kwijt op de parkeerplaats in de haven. De winkeltjes zijn nog niet open, terrasjes zijn nog leeg, maar dat verandert al snel als er een paar bussen met toeristen worden uitgespuugd.
Maar dat geeft het stadje met zijn oude centrum en kronkelstraatjes waar de bougainville volop bloeit, ook wel weer iets gezelligs.
Voor ons is het al de zoveelste keer dat we er komen maar het blijft een van de meest mooie en romantische stadjes van Griekenland. We weten waar volgens Tripadvisor het lekkerste ijs te halen is (hoewel smaken verschillen)en waar je in een heerlijke schommelstoel kunt zitten met uitzicht op ‘Bourtzi Castle’, het Venetiaanse kasteel midden in de haven van Nafplio.

De winkeltjes zijn inmiddels open, Geer heeft nieuwe waterschoentjes nodig (hij verloor er 1 bij het zwemmen) en hij wil nog op zoek naar een verlaat verjaardagscadeau voor mij. En dát laat zich eerder zien dan die schoentjes, die er uiteindelijk toch niet komen. Een prachtige ketting, armband en oorbellen liggen in de zaak te glinsteren, ik kan de verleiding niet weerstaan. Gewapend met de pinpas van Geer loop ik naar binnen en weet ook nog eens 5 euro van de prijs af te dingen. Dáár heb ik dan ook weer lol van:)

De rest van de middag brengen we luierend en zwemmend door op het strand en in zee, bij terugkomst uit Nafplio is inderdaad ‘ons’ plekje bezet, maar gelukkig is er iets verderop nog een mooie plek onder de bomen. De temperatuur loopt op tot 38°, en dan wil je écht niets anders dan schaduw om je heen.

Net als ik de zee uitkom zie ik een bekende camper de weg naar het strand af rijden. Grote letters aan de zijkant: “Miete Mich”. Nog even denk ik dat er heel toevallig nog zo eentje rondrijdt maar het is toch de camper die gisteren in de garage stond bij Kostas Dimoulis. Mét de eigenaar van de garage achter het stuur.
Het ding is inmiddels gerepareerd en hij vertelt dat hij een testrit aan het maken is en meteen van de gelegenheid gebruikt maakt om een duik in zee te nemen. Moet kunnen!
En nu maar hopen dat die van ons ook zo snel gerepareerd kan worden. Wij hebben namelijk niet de mogelijkheid om voor een paar dagen een hotel en een huurauto te nemen. Wij zullen ter plekke op de reparatie moeten wachten en dan maar hopen dat het snel klaar is en niet zo warm als vandaag.

Ik ben net lekker bezig om dit op papier te krijgen als met een vrolijk “Hello” iemand op het busje afloopt. Kostas, de eigenaar van de garage. Hij is blijkbaar om een praatje verlegen en gaat in zijn zwembroek op het hokkertje zitten. Geer biedt hem, meer uit fatsoen, een biertje aan maar dat wordt afgeslagen. Water is oké. Zijn Engels accent is soms moeilijk te verstaan en hij zit ook nog aan mijn dove oor. Ik zie Geer, die anderhalve meter verderop zit, ook vaak fronsen. Het gesprek gaat wat moeizaam en ja, waar moet je het ook over hebben. De camper, zijn kinderen, het werk. Maar ondanks de taalbarrière weten we elkaar nog genoeg te vertellen. Na ruim anderhalf uur, stapt hij weer op. Morgen rond twee uur kunnen we bellen of het onderdeel binnen is. Maar ik vermoed het ergste, want hier gaat alles op zijn Grieks: Irémise

Route: Strand Karathonas - Nafplio - Karathonas

Geschreven door Geer.en.Car.on.tour